18 Ιουλίου γιορτάζουν…

Ο Άγιος Αιμιλιανός γεννήθηκε στο Δορόστολο της Θρακικής Μοισίας, τότε που αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ήταν δούλος σε ένα σκληρό και φανατικό ειδωλολάτρη (άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν γιος τοπικού αξιωματικού ονόματι Σαββατιανού), που όταν έμαθε ότι ο Αιμιλιανός πίστευε στο Χριστό, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε αφού τον έβρισε με τα πιο χυδαία λόγια, έπειτα τον μαστίγωσε ανελέητα. Βέβαια, του επεσήμανε ότι, αν συνεχίσει να είναι χριστιανός, θα πάθαινε πολύ χειρότερα. Αλλά οι τιμωρίες και οι απειλές, αντί να κάμψουν το φρόνημα του Αιμιλιανού, φούντωσαν περισσότερο τη φλόγα της πίστης του στο Χριστό. Μάλιστα την επόμενη μέρα πήγε σε ειδωλολατρικό ναό, οπού με σφυρί συνέτριψε όλα τα αγάλματα που ήταν μέσα στο χώρο αυτό. Εξοργισμένοι οι ειδωλολάτρες ιερείς, τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν να δικαστεί.

Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο κύριος του Αιμιλιανού, αμέσως έτρεξε στο κριτήριο, όπου, αφού έβρισε τον Αιμιλιανό για την πράξη του, έπειτα διέταξε να αρνηθεί χωρίς αντίρρηση το Χριστό. Ο Αιμιλιανός χαμογελώντας απάντησε στον κύριο του: «Μπορείς να διατάξεις ότι θέλεις, θα σε υπακούσω, αλλά η πίστη μου είναι εκτός των δικαιωμάτων σου. Ως προς αυτήν ένα και μόνο Κύριο αναγνωρίζω, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μέγας και παντοτινός μου Κύριος, που εξουσιάζει το σώμα και την ψυχή μου, και ποτέ δε θα τον αρνηθώ». Ο ειδωλολάτρης άρχοντας με μίσος χαστούκισε τον Αιμιλιανό. Έπειτα, αφού τον βασάνισαν, τον έριξαν στη φωτιά, το δε λείψανο του Αγίου, κήδεψε μεγαλοπρεπώς η γυναίκα του άρχοντα ειδωλολάτρη, που ήταν κρυπτοχριστιανή.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς προσφορὰ καὶ ὁλοκάρπωμα θεῖον, διὰ πυρὸς προσενέχθεις τῷ Δεσπότῃ, τοὶς ὄμβροις τῶν χαρίτων σου εὐφραίνεις νῦν ἠμᾶς, πῦρ γὰρ τὸ οὐράνιον, τὴ ψυχὴ περιφερών, ὥσπερ αὔραν ἔφερες, τὴν κατάφλεξιν Μάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πάντοτε φρουρείν, τοὺς σὲ τιμώντας, Αἰμιλιανὲ ἔνδοξε.

Οι Άγιοι Παύλος, Ουαλεντίνη και Θέη (ή Θόη) γεννήθηκαν στην Αίγυπτο, αδέλφια μεταξύ τους και παιδιά γονέων χριστιανών. Μαρτύρησαν στη Διοκαισάρεια, όπου συνελήφθησαν από τον άρχοντα Φιρμιλιανό και προσκλήθηκαν ν’ αρνηθούν το Χριστό. Αλλά αυτοί ομολόγησαν μεγαλόφωνα την πίστη τους και δήλωσαν, ότι ήταν έτοιμοι και για φυλακή και για βασανιστήρια και για μύριους θανάτους. Και η μεν Ουαλεντίνα και η Θοή, νεαρές κοπέλες πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, πέθαναν αφού τις έριξαν μέσα στη φωτιά. Προηγουμένως όμως, οι δήμιοι, ξέσχισαν τις σάρκες τους με σιδερένια όργανα. Ο δε Παύλος, αφού απηύθυνε λίγες λέξεις στα πλήθη για την δια του Ιησού Χριστού σωτηρία και αγάπη, έλαβε και αυτός μαρτυρικό τέλος διά αποκεφαλισμού.

Ο Άγιος Υάκινθος ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Θεοκλήτου και της Θεονίλλης. Πατρίδα του ήταν η Αμάστριδα του Ευξείνου Πόντου, που εκείνα τα χρόνια επισκόπευε ο επίσκοπος Ηρακλείδης. Ο Υάκινθος, μικρό παιδί ακόμα, έδειχνε ευσέβεια μεγάλου πνευματικού ανθρώπου. Τριών χρόνων μάλιστα, με την επίκληση του ονόματος του Χριστού, ανάστησε κάποιο νεκρό παιδί. Έτσι αύξανε κατά την σωματική και πνευματική ηλικία της αρετής, κάνοντας πολλά θαύματα. Κάποτε όμως, είδε τους ειδωλολάτρες να προσκυνούν κάποιο οπωροφόρο δένδρο, και ο Υάκινθος από ιερή αγανάκτηση, πήγε και το έκοψε. Τότε συνελήφθη και οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Καστρίνσιο, ο όποιος τον έδειρε ανελέητα και του ξερίζωσε τα δόντια. Στη συνέχεια τον έσυραν με σχοινιά έξω από την πόλη και τον πλήγωσαν με μυτερά καλάμια. Έπειτα τον έριξαν μέσα στη φυλακή, οπού παρέδωσε την αγία του ψυχή.

Ο Όσιος Παμβώ στάθηκε στόλισμα των ασκητών του ορούς της Νιτρίας και ήταν σύγχρονος της Άγιας Μελάνης και του Αγίου Ισιδώρου. Ο όσιος Παμβώ ήταν μεγάλος σε όλα του. Στην ευσέβεια, στην ομιλία, στη σιωπή, στη συμβουλή, στην επιείκεια, στην αυστηρότητα, στην πείρα, στη γνώση, στη σοφία, στην απλότητα και γενικά παντού. Ανέδειξε θαυμάσιους μαθητές, όπως τον επίσκοπο Διόσκορο, τον Άμμωνα και τον Ιωάννη, τον ανεψιό του Δρακοντίου. Ενώ ήταν πάντοτε εγκρατής και σκληραγωγημένος, είχε υγεία ακμαία και στη ζωή του δεν αρρώστησε καθόλου. Ο θάνατος του υπήρξε όχι μόνο ήσυχος και ανώδυνος, αλλά και ευχάριστος, προς τον ουράνιο Πατέρα. Τον κήδευσαν τα πνευματικά του παιδιά, δοξολογώντας τον Θεό, που τους αξίωσε να διδαχτούν από τον μεγάλο αυτό ασκητή.

Ο Άγιος Μάρκελλος μαρτύρησε, αφού τον ξάπλωσαν πάνω σε πυρακτωμένο κρεβάτι, με αποτέλεσμα να ψηθεί ζωντανός.

Ο Άγιος Στέφανος ο Β’ πριν γίνει Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, ήταν Μητροπολίτης της Αμάσειας, που ήταν και η πατρίδα του. Διαδέχτηκε στον Πατριαρχικό θρόνο τον Νικόλαο Α’ μετά τη δεύτερη Πατριαρχεία του. Η ενθρόνιση του Στεφάνου έγινε το έτος 925 μ.Χ. και πέθανε την 18η Ιουλίου του 928 μ.Χ. σύμφωνα με τον Λέοντα Γραμματικό, ή την 15η του ίδιου μήνα σύμφωνα με τον Κεδρηνό. Όσο για τον Μητροπολίτη Χαλκηδόνας άγιο Ιωάννη, δεν έχουμε βιογραφικά του στοιχεία. Στους Συναξαριστές αναφέρεται σαν ομιλητής και απ’ αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπήρξε στα χρόνια των εικονομάχων. Επομένως πρέπει να είναι αυτός για τον όποιο ο Θεόδωρος Στουδίτης είπε: «λαμπρὸν τὸν τῆς ὁμολογίας ἀπενεγκάμενος στέφανον».

Ο Όσιος Παμβώ ήταν ένας ομολογητής της πίστης. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους και για πολλά χρόνια υπέστη φρικτά βασανιστήρια για να αρνηθεί τη χριστιανική πίστη. Κατόπιν, ως εκ θαύματος, μεταφέρθηκε από την αιχμαλωσία στο κελί του. Πέθανε το 1241 μ.Χ.

Ορισμένα Αγιολόγια, αναφέρουν στις 18 Ιουλίου τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου Θ’ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ιωάννης Θ΄ Ιερομνήμων ή Αγαπητός ήταν λόγιος Ιεράρχης. Το προσωνύμιό του οφείλεται στο ότι πριν την εκλογή του στον Πατριαρχικό Θρόνο είχε το αξίωμα του «Ιερομνήμονος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Κατά την περίοδο της Πατριαρχίας του έγιναν κάποιες προσπάθειες για την προσέγγιση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας και για θεραπεία του Σχίσματος, οι οποίες όμως δεν απέδωσαν. Συνεκλήθη επίσης Σύνοδος, η οποία καταδίκασε τις δογματικές παρεκκλίσεις του Νικαίας Ευστρατίου προς τον Νεστοριανισμό.