23 Μαΐου γιορτάζουν…

Ο Όσιος Μιχαήλ, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Αρμένιου και καταγόταν από πλούσια και αρχοντική οικογένεια, από τα Σύναδα της Φρυγίας. Σπούδασε με ζήλο τα ιερά γράμματα και στη συνέχεια έφθασε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί συνδέθηκε με ένα φημισμένο πνευματικό άνθρωπο το Θεοφύλακτο (βλέπε 8 Μαρτίου), και αποφάσισαν να αφοσιωθούν στην άσκηση της σάρκας και τη μελέτη των Θείων Γραφών. Αποσύρθηκαν σε κάποιο μοναστήρι στον Εύξεινο Πόντο το οποίο είχε ιδρύσει ο Πατριάρχης Ταράσιος, ο οποίος φωτισθείς από το Άγιο Πνεύμα, τους υποδέχθηκε εγκάρδια και πολύ γρήγορα τους χειροτόνησε πρεσβυτέρους. Στη συνέχεια, ο μεν Θεοφύλακτος εξελέγη επίσκοπος Νικομήδειας, ο δε Μιχαήλ επίσκοπος Συνάδων.

Από τη θέση του Επισκόπου ο Μιχαήλ έλαμψε πνευματικά. Δυναμικός μαχητής της πίστης, δίδασκε καθημερινά το λόγο του Θεού, κήρυττε, νουθετούσε και βοηθούσε δυναμικά τους πτωχούς, τους πάσχοντες και τους αδυνάτους. Διακρίθηκε επίσης για την προσήλωσή του στα ορθόδοξα δόγματα και την σφοδρή καταπολέμηση των αιρετικών διδασκαλιών. Όταν ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος, κήρυξε διωγμό εναντίον όσων υπερασπιζόταν τις ιερές εικόνες, ο Μιχαήλ με γενναιότητα αντιτάχθηκε στη προκλητική αυτή ενέργεια του αυτοκράτορα. Εξοργισμένος ο Λέων έδωσε εντολή να φυλακισθεί σε ένα φρούριο, το οποίο ονομαζόταν Ευδοκιάς. Ο Όσιος όμως συνέχιζε να διακηρύσσει την αλήθεια με αντίτιμο συνεχείς εξορίες κακουχίες και στερήσεις για να καταλήξει σε κάποια ανθυγιεινή περιοχή όπου από τις ταλαιπωρίες παρέδωσε την αγία ψυχή του ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού. Την κάρα του Αγίου Μιχαήλ αποθησαυρίζει η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος, που της παραχωρήθηκε με χρυσόβουλο από τους βασιλείς Βασίλειο και Κωνσταντίνο.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Θεῷ ἀναθεμένος, τὴν σὴν ζωὴν ἐκ παιδός, ποιμὴν ἀνηγόρευσαι, καὶ Ἱεράρχης σεπτός, Χριστοῦ ἱερώτατε· ὅθεν τὴν τοῦ Δεσπότου, ὡς τιμήσας Εἰκόνα, θλίψεις ἐν ἐξορίαις, Μιχαὴλ καθυπέστης· καὶ νῦν ἀναπηγάζεις ἡμῖν, ῥεῖθρα ἰάσεων.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὥσπερ μέγας ἤλιος, ἐξανατείλας, καταυγάζεις ἅπαντας, τῶν ἀρετῶν σου τῷ φωτί, καὶ τῶν θαυμάτων ταῖς λάμψεσι, θαυματοφόρε, Ἀγγέλων ὁμώνυμε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἱέρευσας σαυτόν, διὰ βίου τελείου, καὶ ὤφθης Ἱερεύς, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, παρ’ οὗ δυναμούμενος, αἱρετίζοντα στόματα, ἀπεφίμωσας, κατὰ Χριστοῦ τῆς εἰκόνος, ἀνοιγόμενα, καὶ διωκόμενος Πάτερ, τὸν δρόμον τετέλεκας.

Μεγαλυνάριον
Κλῆσιν ἀγγελώνυμον ἐσχηκώς, ἰσάγγελος ὤφθης, ἐν τῷ κόσμῳ μετὰ σαρκός, ὡς ἱερομύστης, καὶ στῦλος Ἐκκλησίας· ἔνθεν ὦ Μιχαήλ σε, Χριστὸς ἐδόξασε.

Η Αγία Μαρία ήταν σύζυγος του Κλωπά και μια από τις γυναίκες, που ακολούθησαν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και υπηρετούσαν στο έργο Του. Όταν γινόταν η φρικτή θυσία του Γολγοθά και οι μαθητές κρύβονταν και διασκορπίζονταν, αυτή συμπαρακολουθούσε στον τόπο της καταδίκης και συμπαραστεκόταν στην σταυρική αγωνία και την ταφή έπειτα του Ιησού. Αλλά ήταν και μια από τις μυροφόρες, που ευτύχησε ν’ ακούσει το πρωί της Κυριακής, το χαρμόσυνο άγγελμα της Ανάστασης. Γιοι της Μαρίας αυτής, ήταν ο Ιωσής και ο Ιάκωβος. Ο τελευταίος συγκαταλέχθηκε μεταξύ των 12 αποστόλων, ονομαζόταν μάλιστα Μικρός για να διακρίνεται από τον άλλο Ιάκωβο τον αδελφό του Ιωάννη του Θεολόγου. Η Αγία Μαρία, ήταν επίσης παρούσα και κατά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στο υπερώο. Όταν σχηματίστηκε η πρώτη Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ, η Μαρία εξακολούθησε να προσφέρει σ’ αυτή τις υπηρεσίες της, για την επέκταση της αληθινής πίστης και για κάθε καλό και φιλάνθρωπο έργο.

Ο Όσιος Ιωακείμ εκοιμήθη στις 2 Μαρτίου 1868 μ.Χ. και ετάφη πίσω από τον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας, στον Σταυρό Ιθάκης. Η ανακομιδή των λειψάνων του πραγματοποιήθηκε στις 10 (23 με το Νέο Ημερολολόγιο) Μαίου 1992 μ.Χ. και η αγιότητά του διακηρύχθηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1998 μ.Χ. Ο Όσιος Ιωακείμ, κατά κόσμον Ιωάννης Πατρίκιος, εγεννήθηκε στον οικισμό Καλύβια της Ιθάκης από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Άγγελο και την Αγνή.

Ο Ιωάννης σε μικρή ηλικία έχασε την μητέρα του. Ο πατέρας του ενυμφεύθηκε και πάλι, αλλά η μητριά του Ιωάννου τον εταλαιπωρούσε και τον εβασάνιζε . Ο Άγιος στα δύσκολα αυτά χρόνια, ασκήθηκε στην υπομονή και την ταπείνωση, βρίσκοντας καταφύγιο στην προσευχή, στο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος, και στην μελέτη των ιερών βιβλίων. Στην εφηβική του ηλικία εργάσθηκε ως ναυτικός στο καΐκι του πατέρα του, προκαλώντας τον σεβασμό και την εκτίμηση του πληρώματος για τις αρετές και το ήθος του. Σε κάποιο από τα ταξίδια του βρήκε καταφύγιο στο Άγιο Όρος. Εκεί, στη μεγίστη μονή Βατοπαιδίου κείρεται μοναχός και λαμβάνει το όνομα Ιωακείμ.

Με την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως ο ηγούμενος της μονής επιλέγει τον Όσιο Ιωακείμ και τον αποστέλλει ιεροκήρυκα στην Πελοπόννησο. Εκεί, ο Άγιος διδάσκει, καθοδηγεί, στηρίζει και ενθαρρύνει τους Έλληνες. Επιπλέον, με το καΐκι του εκ Κεφαλληνίας παπα -Γιάννη Μακρή, μεταφέρει από την Πελοπόννησο στα Επτάνησα γέροντες και γυναικόπαιδα, σώζοντάς τους από τις επιδρομές του Ιμπραήμ.

Περί το 1827 μ.Χ. ο Όσιος Ιωακείμ φθάνει στην αγγλοκρατούμενη πατρίδα του Ιθάκη. Για 49 χρόνια διακονεί μέσα στον κόσμο και προφυλάσσει από την αμαρτία, την πλάνη, την αίρεση. Αναφέρονται περιπτώσεις που ο Άγιος προσευχόταν και βρισκόταν επάνω από το έδαφος, πλημμυρισμένος από ουράνιο φως. Ο Θεός του χαρίζει το διορατικό χάρισμα κι έτσι γίνεται σύμβουλος, ο παιδαγωγός εις Χριστόν και ο ιατρός των Ιθακησίων. Έτσι αφού έζησε ο Όσιος Ιωακείμ, εκοιμήθηκε με ειρήνη το 1868 μ.Χ. Η επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου της εκκλησίας μας έγινε τον Μάρτιο του 1998 μ.Χ.

Η Οσία Ευφροσύνη, κατά κόσμον Πρεντισλάβα, γεννήθηκε περί το 1105 μ.Χ. στη Ρωσία. Ήταν θυγατέρα του πρίγκιπα του Πολώκ Σβιατοσλάβου Γεωργίου Βσελόντοβιτς, ανιψιά του βασιλικού πρίγκιπα Βσέσλαν Μπραγιασλάβιτς και εξαδέλφη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Εμμανουήλ του Κομνηνού. Ζούσε με τον πατέρα της στην αυλή του πατρογονικού της θείου Μπόρις Βσεσλάβιτς, στο Πολώκ. Ήδη από νηπιακή ηλικία η Πρεντισλάβα άκουσε την κλήση του Κυρίου. Έτσι, όταν έφθασε στην ηλικία που οι πριγκίπισσες συνήθιζαν να παντρεύονται (12 χρονών), άρχισε να αρνείται όλους όσοι της προτείνονταν και αποφάσισε να εγκαταβιώσει σ’ ένα μοναστήρι που ίδρυσε η θεία της, μέχρι να πάρει την άδεια από τον Επίσκοπο να μείνει στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας.

Επειδή ήταν πολύ μορφωμένη, αφιερώθηκε στην αντιγραφή βιβλίων και με τα έσοδα βοηθούσε τους αναξιοπαθούντες και τους φτωχούς. Ο Επίσκοπος Ηλίας της εμπιστεύθηκε το ναό του Σωτήρος μαζί με την γειτονική περιοχή, γνωστή με το όνομα Σέλκο. Στην πράξη της παραδόσεως ήταν επίσης παρών και ο Μπόρις, ο μεγαλύτερος αδελφός του πατέρα της, που πέθανε το 1128 μ.Χ. Αμέσως ο Οσία άρχισε την ανοικοδόμηση γυναικείας μονής στην οποία έμελλε να μονάσουν και η αδελφή της Γκορισλάβα ή Γκραντισλάβα, που έλαβε το όνομα Ευδοξία και μία εξαδέλφη της. Ο παλαιός βιογράφος διέδωσε την πνευματική της συνομιλία μαζί τους και μαζί με άλλες που είχαν τη μοναχική κλήση. Αργότερα, έβαλε τις βάσεις για την κατασκευή μιας ανδρικής μονής αφιερωμένης στη Θεοτόκο.

Την ίδια περίοδο, όμως, η οικογένεια περνούσε μία δραματική στιγμή. Αφού δέχθηκε επίθεση από τους Πολόφσκυ, φανατικούς εχθρούς των Ρώσων, ο μεγάλος πρίγκιπας Μστισλάβ ζήτησε βοήθεια από τους πρίγκιπες του Πολώκ, οι οποίοι, όμως, προτιμούσαν να ασκήσουν μία πολιτική παρελκυστική. Αφού βγήκε αβλαβής από την σύγκρουση, ο Μστισλάβ τιμώρησε την οικογένεια της Ευφροσύνης εξορίζοντάς την στην Κωνσταντινούπολη το 1130 μ.Χ. Μία αδελφή της, όμως, νυμφεύθηκε τον υιό του αυτοκράτορα και έτσι οι Ρώσοι πρίγκιπες έγιναν δεκτοί με εύνοια στην πρωτεύουσα. και για να αντικρούσουν τις φήμες περί ανανδρίας που τους αποδόθηκε από τον Μστισλάβ, συμμετείχαν με ανδρεία σε ορισμένες μάχες κατά των Αράβων. Μετά τον θάνατο του Μστισλάβ, ο αδελφός της Ευφροσύνης Δαβίδ και ο πατέρας της Σβιατοσλάβος επέστρεψαν στο Πολώκ φέρνοντας μάλιστα και δώρα εκ μέρους του αυτοκράτορα Μανουήλ του Κομνηνού.

Ο πατέρας της, από την πλευρά του, συνεισέφερε στην υλοποίηση του ονείρου του, να μεταμορφώσει την ξύλινη εκκλησία που η Ευφροσύνη είχε κτίσει για το μοναστήρι της σε πέτρινη. Ο ναός ονομάστηκε Σπασγιούρεβιτς Μστισλάβ και αφιερώθηκε στον Σωτήρα Χριστό. Οι εργασίες, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Ιβάν, ολοκληρώθηκαν το 1160 μ.Χ., έτος το οποίο αφιερώθηκε στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μιας επιγραφή που τοποθετήθηκε σκόπιμα εκεί δήλωνε με αρκετά λεπτομερειακό τρόπο τα έξοδα που χρειάστηκαν. Τον επόμενο χρόνο καθαγιάσθηκαν ένας Σταυρός με έξι πλευρές, έργο του δασκάλου Λάζαρου Μπογκός.

Η Οσία Ευφροσύνη έφερε πάντα μαζί της αυτό τον Σταυρό που περιείχε λείψανα Ελλήνων Αγίων, όπως επίσης και μία εικόνα της Εφέσου, που αποδιδόταν στον Ευαγγελιστή Λουκά, που ήταν μέρος των δώρων του αυτοκράτορα. Αργότερα εμπιστεύθηκε την πνευματική καθοδήγηση της μονής στην αδελφή της Γκορισλάβα, για να πραγματοποιήσει μαζί με τον αδελφό της ένα προσκυνηματικό ταξίδι πιο Αγίους Τόπους, διερχόμενη από την Κωνσταντινούπολη.

Στην Ιερουσαλήμ επισκέφθηκε το Ρωσικό μοναστήρι της Θεοτόκου και από εκεί πήγε στον Πανάγιο Τάφο, για να προσκυνήσει και εκπληρώσει το τάμα της. Είχε σκοπό να πάει στον Ιορδάνη ποταμό, αλλά οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν και για είκοσι τέσσερις ημέρες έπρεπε να παραμείνει κλινήρης στο Ρωσικό μοναστήρι. Εκεί παρέδωσε την αγία της ψυχή και κοιμήθηκε ειρηνικά το 1173 μ.Χ. Είχε εκφράσει την επιθυμία να ενταφιασθεί στη μονή του Αγίου Σάββα, αλλά οι μοναχοί υπενθύμισαν ότι ένα άρθρο από τον Κανόνα της μονής απαγόρευε την ταφή γυναικών στην εκκλησία τους. Γι’ αυτό ενταφιάσθηκε στη μονή του Αγίου Θεοδοσίου στη Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με μία παράδοση που συμπεριλαμβάνεται στο Πατερικόν του Κιέβου, με την επανάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαντίν το 1187 μ.Χ., οι Ρώσοι μοναχοί μετέφεραν το ιερό λείψανό της στο Κίεβο, στη Λαύρα των Σπηλαίων του Αγίου Θεοδοσίου, όπου αναπτύχθηκε μία τοπική τιμή προς το πρόσωπό της. Από τις αρχές του 19ου αιώνα μ.Χ. οι κάτοικοι του Πολώκ ζήτησαν επανειλημμένα την επιστροφή των ιερών λειψάνων στην πόλη τους. Το 1833 μ.Χ., ο Γαβριήλ, Επίσκοπος του Βιτέμπσκ και Μογκίλεβ, έκανε αίτηση στον τσάρο γι’ αυτόν τον σκοπό.

Κάτι άρχισε να συζητείται περί του αιτήματος αυτού το 1871 μ.Χ., όταν ο Μητροπολίτης του Κιέβου Αρσένιος συναίνεσε στην επιστροφή τμήματος των ιερών λειψάνων. Το 1893 μ.Χ., ωστόσο, όχι μόνο η αίτηση απορρίφθηκε, αλλά απαγορεύθηκε η οποιαδήποτε επιμονή στο ζήτημα, το οποίο φαινόταν να έχει φθάσει σε μηδενικό σημείο. Αντίθετα το ζήτημα τέθηκε εκ νέου στην πανρωσική ιεραποστολική διάσκεψη του Κιέβου (12 – 26 Ιουλίου 1908 μ.Χ.). Ορίσθηκε μία επιτροπή, η οποία στις 29 Μαΐου 1909 μ.Χ., εξέφρασε άποψη υπέρ της μετακομιδής των ιερών λειψάνων.

Αφού ελήφθη η συγκατάθεση τόσο της Αγίας Συνόδου, όσο και του τσάρου Νικολάου Β’, τον Απρίλιο του 1910 μ.Χ., τα ιερά λείψανα με κάθε επισημότητα μετεκομίσθηκαν στο Πολώκ και το πρωί της 23ης Μαΐου τοποθετήθηκαν στη μονή του Σωτήρος της Αγίας Ευφροσύνης.

Με τον ερχομό των Σοβιέτ τα ιερά λείψανα απομακρύνθηκαν εκ νέου και τοποθετήθηκαν αρχικά στο μουσείο του αθεϊσμού. Κατά την διάρκεια της εκκενώσεως του Αυγούστου του 1941 μ.Χ. οι πιστοί τα ανέσυραν και τα τοποθέτησαν στην εκκλησία της Θεοτόκου Προστάτιδος του Βιτέμπσκ. Τελικά, στις 23 Οκτωβρίου 1943 μ.Χ. επιστράφηκαν στο μοναστήρι του Πολώκ. Σε ότι αφορά την εικόνα της Εφέσου, που φυλασσόταν στο καθολικό της ανδρικής μονής, είναι γνωστό ότι το 1239 μ.Χ. η σύζυγος του Αλεξάνδρου Νέφσκϊυ την πήρε και την μετέφερε στην εκκλησία του Τοροπέτς στο πριγκιπάτο του Πσκώφ. Η εκκλησία του Σωτήρος με το μοναστήρι της, ανάμεσα στο 1579 μ.Χ. και το 1580 μ.Χ., παραχωρήθηκε από τον βασιλέα Στέφανο στους Ιησουΐτες. Όταν το 1656 μ.Χ. η περιοχή του Πολώκ ανακαταλήφθηκε από τους Ρώσους, ο ναός παραδόθηκε στους Ορθοδόξους. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα επεστράφη στους Ιησουΐτες, μέχρι που το 1835 μ.Χ., με την εκδίωξη των Ιησουϊτών από την Ρωσία, ο τσάρος Νικόλαος Α’ τον παρέδωσε οριστικά στους Ορθοδόξους. Πέντε χρόνια ο ναός μετά ξαναπήρε ζωή με μία γυναικεία μοναστική κοινότητα.

Ο Άγιος Λεόντιος έζησε στη Ρωσία κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την πόλη του Κιέβου. Σπούδασε στη Ρωσία και στην Κωνσταντινούπολη και μετά εγκαταβίωσε στη μονή Πετσέρσκϊυ της Λαύρας του Κιέβου, από την πνευματική καθοδήγηση του Οσίου Αντωνίου (τιμάται 10 Ιουλίου). Αργότερα εξελέγη Επίσκοπος Ροστώβ και αφιερώθηκε στην αρχιερατική διακονία του με ένθεο ζήλο. Ο Άγιος Λεόντιος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1073 μ.Χ.

Η εορτή όλων των Αγίων του Ροστώβ και Γιαροσλάβλ της Ρωσίας καθιερώθηκε το 1964 μ.Χ., με την συγκατάθεση του Πατριάρχη Μόσχας Αλεξίου Β’ και της Ιεράς Συνόδου. Οι Άγιοι, οι οποίοι μνημονεύονται είναι:

1) Όσιος Αβράμιος Αρχιμανδρίτης Ροστόβ (29 Οκτωβρίου)
2) Πρίγκιπας Βασίλειος του Ροστώβ (4 Μαρτίου)
3) Άγιος Δημήτριος Μητροπολίτης Ροστώβ (28 Οκτωβρίου)
4) Άγιος Ιγνάτιος Επίσκοπος Ροστώβ (28 Μαΐου)
5) Μοναχός Ειρήναρχος ο Ερημίτης ο Έγκλειστος του Ροστώβ (13 Ιανουαρίου)
6) Άγιος Ησαΐας ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ροστώβ (15 Μαΐου)
7) Ισίδωρος ο «διά Χριστόν σαλός» (14 Μαΐου)
8) Άγιος Ιάκωβος ο θαυματουργός επίσκοπος Ροστώβ (27 Νοεμβρίου)
9) Ιωάννης ο Τριχωτός του Ροστώβ (+ 1580 μ.Χ.) (3 Σεπτεμβρίου)
10) Άγιος Λεόντιος Επίσκοπος Ροστώβ (1073 μ.Χ.) (23 Μαΐου – Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)
11) Πέτρος του Ορντύνσκϊυ (30 Ιουνίου)
12) Άγιος Θεόδωρος Αρχιεπίσκοπος Ροστώβ (28 Νοεμβρίου)
13) Πρίγκιπας Βασίλειος του Γιαροσλάβλ (3 Ιουλίου)
14) Πρίγκιπας Κωνσταντίνος του Γιαροσλάβλ (3 Ιουλίου)
15) Πρίγκιπας Θεόδωρος του Γιαροσλάβλ (+ 1299 μ.Χ.) (19 Σεπτεμβρίου)
16) Πρίγκιπας Δαβίδ υιός Θεοδώρου του Γιαροσλάβλ (+ 1321 μ.Χ.) (19 Σεπτεμβρίου)
17) Πρίγκιπας Κωνσταντίνος (XIV) υιός Θεοδώρου του Γιαροσλάβλ (19 Σεπτεμβρίου)
18) Πρίγκιπας Αλέξανδρος Νέφσκϊυ (23 Νοεμβρίου)
19) Πρίγκιπας Ανδρέας του Σμολένσκ (15ος αιώνας μ.Χ) (27 Οκτωβρίου – Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων)
20) Δανιήλ Αρχιμανδρίτης Περεγιασλάβλ (7 Απριλίου)
21) Νικήτας ο Στυλίτης του Περεγιασλάβλ (24 Μαΐου)
22) Μοναχός Κασσιανός ο Έλληνας του Ούγκλιχ (2 Οκτωβρίου)
23) Δημήτριος του Ούγκλιχ (15 Μαΐου)
24) Ιγνάτιος της Λόμα (28 Δεκεμβρίου)
25) Μοναχός Παΐσιος του Ούγκλιχ (6 Ιουνίου)
26) Πρίγκιπας Ρωμανός του Ούγκλιχ (3 Φεβρουαρίου)
27) Αδριανός του Ποσεσόνε ο Ιερομάρτυρας (5 Μαρτίου)
28) Μοναχός Γεννάδιος της Κοστρόμα και του Λγιουμπιμογκράντ (23 Ιανουαρίου)
29) Μοναχός Σεβαστιανός του Ποσεσόνε (+ 1542 μ.Χ.) (18 Δεκεμβρίου)
30) Μοναχός Συλβέστρος της Ομπνόρα (25 Απριλίου)

Ο Άγιος Μανήν έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ως προφήτης και διδάσκαλος της Εκκλησίας της Αντιοχείας:«Ἦσαν δὲ τινες ἐν Ἀντιοχείᾳ κατὰ τὴν οὖσαν ἐκκλησίαν προφῆται καὶ διδάσκαλοι, ὅ τε Βαρνάβας καὶ Συμεὼν ὁ ἐπικαλούμενος Νίγερ, καὶ Λούκιος ὁ Κυρηναῖος, Μαναὴν τε Ἡρώδου τοῦ τετράρχου σύντροφος καὶ Σαῦλος. Λειτουργούντων δὲ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καὶ νηστευόντων εἶπε τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον· ἀφορίσατε δὴ μοι τὸν Βαρνάβαν καὶ τὸν Σαῦλον εἰς τὸ ἔργον ὅ πρσκέκλημαι αὐτοὺς. Τότε νηστεύσαντες καὶ προσευξάμενοι καὶ ἐπιθέντες αὐτοῖς τὰς χεῖρας ἀπέλυσαν». Ο Προφήτης Μανήν κοιμήθηκε με ειρήνη.

Οι Άγιοι Επιτάκιος και Βασίλειος έζησαν τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ο Άγιος Επιτάκιος θεωρείται ως ο πρώτος Επίσκοπος της πόλεως Τούι της Ισπανικής Γαλικίας, ο δε Άγιος Βασίλειος αναφέρεται πιο επισκοπικούς καταλόγους ως δεύτερος Επίσκοπος της πόλεως Μπράγα της Πορτογαλίας το 60 μ.Χ. Οι Άγιοι κοιμήθηκαν με ειρήνη

Οι Άγιοι Μάρτυρες Δονατιανός και Ρογατιανός ήταν αδέλφια και κατάγονταν από ευγενή Ρωμαϊκή ειδωλολατρική οικογένεια, η οποία ζούσε στην πόλη Νάντη της Γαλλίας. Ο Δονατιανός βαπτίσθηκε Χριστιανός και κήρυττε με ζήλο το Ευαγγέλιο του Κυρίου. Όμως συνελήφθη, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), και οδηγήθηκε ενώπιον του ηγεμόνος Ρικτοβάρου, ο οποίος τον κάλεσε να θυσιάσει στα είδωλα, για να σώσει την ζωή του. Ο Μάρτυρας με γενναιότητα αρνήθηκε και ομολόγησε τον Χριστό. το παράδειγμα του αδελφού του παρακίνησε σε ομολογία πίστεως και τον Ρογατιανό, ο οποίος όμως δεν πρόλαβε να βαπτισθεί. Ο άρχοντας έδωσε εντολή να τους ρίξουν στη φυλακή και να τους βασανίσουν σκληρά. Κατά την διάρκεια της νύχτας οι δύο αδελφοί Μάρτυρες προσευχήθηκαν θερμά προς τον Θεό και Κύριό μας. Την επόμενη ημέρα άρχισαν και πάλι τα βασανιστήρια. Διαπέρασαν τις κεφαλές τους με λόγχες και τελικά τους αποκεφάλισαν. Ο Ρογατιανός βαπτίσθηκε στο αίμα του μαρτυρίου. Έτσι οι Άγιοι Μάρτυρες έλαβαν τον αμαράντινο στέφανο της δόξας και εισήλθαν στη χαρά του Κυρίου τους. Περί τα τέλη του 5ου αιώνος μ.Χ. οι Χριστιανοί ανήγειραν ναό στον τόπο του ενταφιασμού των Μαρτύρων και το 1145 μ.Χ. τα ιερά λείψανά τους μετακομίσθηκαν στον καθεδρικό ναό της Νάντης.

Ο Άγιος Μερκουλιάλιος έζησε κατά τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. Εξελέγη πρώτος Επίσκοπος της πόλεως Φόρλι της κεντρικής Ιταλίας και ήταν σθεναρός αντίπαλος των ειδωλολατρών και των αιρετικών Αρειανών. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 406 μ.Χ.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Δεσιδέριος έζησε τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. και γεννήθηκε στην πόλη Αουτούν της Γαλλίας. Σπούδασε στη Βιέννη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αργότερα εξελέγη Επίσκοπος αυτής. Εργάσθηκε με ένθεο ζήλο και έλεγξε τους άρχοντες της εποχής για τον έκλυτο τρόπο του βίου και την αδικία τους. Γι’ αυτό και τον διέβαλαν στον Επίσκοπο Ρώμης, Άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο (τιμάται 12 Μαρτίου), ο οποίος όμως αναγνώρισε την αθωότητα του Αγίου. Ο Άγιος έλεγξε, επίσης, και τον βασιλέα Τιέρρυ τον Β’ της Βουργουνδίας, του οποίου ο βίος ήταν ανήθικος. Γι’ αυτό και εξορίσθηκε. Επέστρεψε στην Επισκοπή του μετά από λίγα χρόνια, αλλά δολοφονήθηκε το 608 μ.Χ., με διαταγή του βασιλέως.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κουϊντιανός, Λούκιος και Ιουλιανός μαρτύρησαν μαζί με άλλους δέκα εννέα Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, στην Αφρική, το 430 μ.Χ., από τους αιρετικούς Αρειανούς.

Ο Άγιος Πατρίκιος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και εξελέγη 4ος Επίσκοπος της πόλεως Βαϋέξ στη Νορμανδία της Γαλλίας. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 469 μ.Χ.

Οι Όσιοι Ευτύχιος και Φλωρέντιος έζησαν τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ασκήτεψαν σε ένα μοναστήρι της περιοχής Βαλκαστορία, κοντά στη Νουρσία της Ιταλίας. Κοιμήθηκαν με ειρήνη το 540 μ.Χ. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος (βλέπε 12 Μαρτίου) εγκωμίασε σε λόγους του τις αρετές και τα θαύματά τους.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Δεσιδέριος έζησε τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. και γεννήθηκε στην πόλη Αουτούν της Γαλλίας. Σπούδασε στη Βιέννη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αργότερα εξελέγη Επίσκοπος αυτής. Εργάσθηκε με ένθεο ζήλο και έλεγξε τους άρχοντες της εποχής για τον έκλυτο τρόπο του βίου και την αδικία τους. Γι’ αυτό και τον διέβαλαν στον Επίσκοπο Ρώμης, Άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο (τιμάται 12 Μαρτίου), ο οποίος όμως αναγνώρισε την αθωότητα του Αγίου. Ο Άγιος έλεγξε, επίσης, και τον βασιλέα Τιέρρυ τον Β’ της Βουργουνδίας, του οποίου ο βίος ήταν ανήθικος. Γι’ αυτό και εξορίσθηκε. Επέστρεψε στην Επισκοπή του μετά από λίγα χρόνια, αλλά δολοφονήθηκε το 608 μ.Χ., με διαταγή του βασιλέως.

Ο Όσιος Συάγριος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Γαλλία. Έγινε μοναχός στη νήσο των Λερίνων και αργότερα ίδρυσε μονή στην περιοχή της Προβηγκίας. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 787 μ.Χ., στην πόλη Νίκαια της Γαλλίας.

Ο Όσιος Δαμιανός, κατά κόσμον Δημήτριος, ήταν βασιλέας των Γεωργιανών (1125 μ.Χ.) και υιός του βασιλέα Δαβίδ Β’ του Ισχυρού ή Επανορθωτού (1089 – 1124 μ.Χ.). Έζησε κατά τον 11ο και 12ο αιώνα μ.Χ. και, αφού εγκατέλειψε την κοσμική εξουσία, έγινε μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Δαμιανός. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 1156 μ.Χ.

Ο Όσιος Παΐσιος έζησε τον 14ο και 15ο αιώνα μ.Χ. και έφθασε στην πόλη Γκαλίτς της Ρωσίας από το νότο περί το 1385 μ.Χ. Εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Νικολάου του Γκαλίτς και αμέσως άρχισε τον σκληρό πνευματικό αγώνα.

Στο βίο του, αναφέρεται ότι μία φορά ο Όσιος Παΐσιος βρισκόταν σε ένα κελλί μαζί με τον ερημίτη Κασσιανό, τον επονομαζόμενο «Έλληνα» (βλέπε 2 Οκτωβρίου), στον ποταμό Ούκμα και με τους μοναχούς Αδριανό και Γεράσιμο. Ενώ έψελναν τον Ακάθιστο Ύμνο, ξαφνικά επάνω σε ολόκληρο το μοναστήρι εμφανίσθηκε ένα υπέρλαμπρο φώς και οι μοναχοί άκουσαν μία φωνή που τους καλούσε να εξέλθουν από το κελλί. Τρομαγμένοι, εξήλθαν και Άγγελος Κυρίου τους έδειξε ένα όραμα: τη Θεοτόκο, που καθόταν σε έναν θρόνο και στα χέρια της κρατούσε τον Ιησού Χριστό ως Βρέφος. Οι μοναχοί έπεσαν στη γη, αλλά ο Άγγελος τους είπε να σηκωθούν και τους διαβίβασε την εντολή της Θεοτόκου να οικοδομήσουν σε εκείνο το σημείο μία εκκλησία προς τιμήν της Προστάτιδος Μητέρας του Θεού. Ο ναός οικοδομήθηκε το 1482 μ.Χ. και ο Αδριανός συμμετείχε στην κατασκευή της πέτρινης εκκλησίας, ενώ το 1489 μ.Χ. βοήθησε τον Όσιο Παΐσιο στην κατασκευή της μονής του Αγίου Νικολάου, στον μικρό ποταμό Γκρέκοφ, στη δεξιά όχθη του ποταμού του Βόλγα, που εξαρτιόταν από την μονή της Προστάτιδος Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ο Όσιος Παΐσιος αγωνίσθηκε για την ενότητα της Ρωσικής γης και των ηγεμόνων της περιοχής και αντιστάθηκε πιο φεουδαρχικούς πολέμους. για τον λόγο αυτό επισκέφθηκε και την Μόσχα.

Μετά από θεοφιλή βίο και αδιάλειπτη προσευχή ο Όσιος προαισθάνθηκε το τέλος του. Έτσι άρχισε να εντείνει τους πνευματικούς του αγώνες και να προετοιμάζεται εσωτερικά, για να συναντήσει τον Κύριο και Θεό του. Κοιμήθηκε με ειρήνη, το 1460 μ.Χ. ή το 1463 μ.Χ. και ενταφιάσθηκε στη νότια πλευρά του καθεδρικού ναού του Ουσπένσκι.

Πηγή: www.saint.gr