Ακούω τα τύμπανα…

Είμαστε τυχερή γενιά… Συγγνώμη που μιλώ εξ ονόματος όλων, αλλά -συμπαθάτε με- έτσι το αισθάνομαι κι έτσι αυθόρμητα κι ειλικρινά θέλω να το εκφράσω. Κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές της, τα γεγονότα και τους «ήρωές» της, μεγαλώνοντας όμως τα χρόνια του ’70 και του ’80, με τον ενθουσιασμό και την ένταση τής πολιτικοποίησης, της αλλαγής στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής, διαμόρφωσα μια αντίληψη για τη ζωή και τον κόσμο, που είχε σαφή προτάγματα και συγκεκριμένες αξίες.

Ιδέες όπως η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η συμμετοχή, η κοινωνική δικαιοσύνη απόχτησαν χειροπιαστό περιεχόμενο, ουσία, έγιναν καθημερινή πρακτική και συνεχής προσπάθεια. Γίναμε πολίτες, ομάδες και σύνολα μ’ αυθορμητισμό, αλλά και τη βεβαιότητα, ότι υπηρετούμε κάτι σημαντικό και ιδιαίτερο. Ακόμα κι αν δεν έρχονταν όλα όπως τα περιμέναμε ή τα σχεδιάζαμε, είχαμε το πείσμα, αλλά και την ελπίδα και την προσμονή, ότι σύντομα -ή τέλος πάντων κάποια στιγμή- θα διορθωθούν, θ’ αλλάξουν· είχαμε πίστη κι εμπιστοσύνη.

Κυλούσαν τα χρόνια κι όσο απομακρυνόμασταν από τις γενιές του παππούδων και των γονιών, όσο το φάσμα της φτώχιας και της διχόνοιας ξεθώριαζε κι έμενε πίσω στις παιδικές μόνο διηγήσεις, όσο μεγεθύνονταν κι αποκτούσε πραγματικές διαστάσεις μια κοινωνία σιγουριάς κι αισιοδοξίας, προόδου, τόσο εδραιωνόταν η αίσθηση ότι αυτά που πιστέψαμε, υποστηρίξαμε και κοπιάσαμε είχαν νόημα, τόσο εφησυχάζαμε στην ασφάλεια των δεδομένων και την ικανοποίηση των επιτυχιών.

Τι να κρατήσουν τα παιδιά αυτά στα χέρια τους πέρα απ’ το τελευταίο μοντέλο κινητού; Ποιες ιδέες και ποιες αξίες να ξεχωρίσουν; Ποια συναισθήματα ν’ ακολουθήσουν τον βηματισμό τους στην παρέλαση; Τι να πιστέψουν και τι να εμπιστευτούν; Τα ακούσματα μόνο και τα σπαράγματα μιας κοινωνίας που κάποιοι την καταδίκασαν συλλήβδην σαν «ευμάρειας» ή τις κραυγές μίσους και μισαλλοδοξίας από θυμωμένα χείλη για έναν κόσμο που πίστεψε και προσπάθησε; Τίποτα.

Τα παιδιά του ’10 και του ’20, οι νέοι του 21ου αιώνα, όσο απομακρύνονται απ’ τους δικούς μας δογματισμούς και στερεότυπα, όσο η τυχερή γενιά μας φυλλοροεί και χάνεται στις νοσταλγικές αναμνήσεις και τις μυθοποιημένες αφηγήσεις, τόσο οι σημερινοί κι αυριανοί τυμπανιστές, τα παιδιά των παιδιών μας κι όσα έπονται, θα έχουν την ευκαιρία, αλλά και την πρόκληση, να διαμορφώσουν τις δικές τους αρχές κι αξίες, να σχηματίζουν τις δικές τους συλλογικότητες και ν’ ακολουθούν τα δικά τους ρεύματα και προβληματισμούς.

Και ξέρετε κάτι; Δεν το φοβάμαι! Αυτό θα είναι το καλύτερο κι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα των παιδιών μας, των σημερινών νέων γονιών, αλλά κι η σημαντικότερη κληρονομιά της γενιάς μας.

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της περιρρέουσας ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, να έχουν το κουράγιο και τη δύναμη για να θωρακίσουν τα δικά τους παιδιά με αυτοπεποίθηση, σιγουριά και βεβαιότητα ότι αξίζουν κι ότι αξίζει να προσπαθήσουν -κόντρα πολλές φορές στο ρεύμα και το συρμό. Να τους εμφυσήσουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό και τις δυνατότητές τους, να τα διδάξουν, ότι οι στόχοι κι οι επιδιώξεις, οι ευκαιρίες κι οι επιτυχίες, μπορεί με τις εποχές ν’ αλλάζουν, να γίνονται πιο εύκολα ή πιο δύσκολα, αλλά το ταξίδι της ζωής τους είναι ένα και μοναδικό κι αυτό από μόνο του είναι που δίνει στη ζωή τους ουσία κι ανυπολόγιστη αξία.

Ακούω τα τύμπανα κι εύχομαι τα παιδιά όλου του κόσμου να κατορθώσουν να συντονίσουν στον ήχο τους τον δικό τους ελπιδοφόρο, δημιουργικό κι ειρηνικό βηματισμό.