Το οικογενειακό μυθιστόρημα για το υιοθετημένο παιδί
«Όλα τα παιδιά, όταν απογοητεύονται από τους γονείς τους, φαντάζονται ότι έχουν άλλους, καλύτερους γονείς. Ο Φρόιντ ονόμασε αυτή τη φαντασίωση οικογενειακό μυθιστόρημα. Ωστόσο, όταν το παιδί που ζει με τους φυσικούς του γονείς καταλάβει και αποδεχτεί το γεγονός ότι οι γονείς του έχουν και θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, η φαντασίωση χάνεται.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για το υιοθετημένο παιδί, επειδή πράγματι έχει και άλλους γονείς. Οι φαντασιώσεις του, όταν μάθει ότι είναι υιοθετημένο, είναι άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές» (σελ. 125).
Τα υιοθετημένα παιδιά μπαίνουν σε μια διαδικασία αναζήτησης, που κάποιες φορές περιορίζεται μόνο σε μια εσωτερική αναζήτηση των γονέων, που συμβαίνει μέσα στην ψυχή τους. Το παιδί αναρωτιέται για τους φυσικούς του γονείς: ποιοι είναι; γιατί μ’ έδωσαν για υιοθεσία; Που βρίσκονται τώρα;
Το παιδί είναι πιθανό να αναρωτιέται που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η φυσική του μητέρα ή ο φυσικός του πατέρας και τι μπορεί να κάνει. «Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν μπορεί το παιδί να αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά από τους φυσικούς του γονείς. Είναι και θα είναι πάντα μέρος του κόσμου του, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Εμείς οι ενήλικοι, αντίθετα, φυσικοί και θετοί γονείς, υψώνουμε τείχη ανταγωνιστικότητας ανάμεσά μας και είμαστε κτητικοί στη σχέση μας με το παιδί» (σελ. 126).
Οι φαντασιώσεις που έχει το υιοθετημένο παιδί για τη φυσική του οικογένεια δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστες. Είναι απλά όνειρα που κάνουν τα παιδιά στην προσπάθειά τους να ανακουφιστούν από το οδυνηρό συναίσθημα της απώλειας που τους προκάλεσε η υιοθεσία και η απόρριψη από τη φυσική μητέρα. Τα ίδια τα παιδιά «δεν πρέπει να τα βάζουν με τον εαυτό τους επειδή έχουν αυτές τις φαντασιώσεις, αφού χωρίς αυτές, ο πόνος ίσως να ήταν ανυπόφορος, και το βάρος της θλίψης δυσβάστακτο. Οι φαντασιώσεις λειτουργούν με πολλούς τρόπους και έχουν θετικά αποτελέσματα για το υιοθετημένο παιδί, αφού το βοηθάνε να επιβιώσει.
Ο Καρλ Γιουνγκ είπε ότι οι φαντασιώσεις αποτελούν τη φυσιολογική έκφραση της ζωής του ασυνειδήτου. Οι φαντασιώσεις των υιοθετημένων παιδιών είναι ένα μέσο για να αντέξουν τον πόνο του αποχωρισμού τους από τους φυσικούς τους γονείς, τον πόνο μιας ζωής κομμένης στα δύο. Αν το υιοθετημένο άτομο μπορέσει να καλύψει τα κενά στη ζωή του αλλά και στην ψυχή του με τις φαντασιώσεις του, τότε ο πόνος του γίνεται ελαφρύτερος» (σελ. 127).
- Sherrie Eldridge. Τι θα ήθελα να γνώριζαν οι γονείς μου όταν με υιοθέτησαν. Εκδόσεις Θυμάρι, 2004.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc at 5:10 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
