- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Από τη μια μερά είμαστε εμείς οι λίγοι, οι πικραμένοι που ξέρουμε ότι πάντα θα παραμένουμε δραματικά άγρυπνοι αλλά τελικά σιωπηλοί. Υπάρχει επίσης μια μάζα που δεν ξέρει τι θέλει, δεν σκέφτεται που την σέρνουν από τη μύτη…
Είναι κι εκείνα τα μηδενικά που δεν σέβονται τίποτε, που καταστρέφουν τα πάντα. Μια μερίδα νεολαίας πολυθόρυβη, προκλητική, ανέστια, ίσως ύποπτη, που υπαγορεύει τον δικό της σκληρό νόμο, που δεν ξέρουμε ποιο είναι το όραμά της για τον κόσμο μας, που δεν έχει τύψεις παρά μονάχα έχει απωθημένα.
Κι από μια άλλη μεριά είναι ένας κόσμος που ταλαιπωρεί τη ζωή μας με θούρια και σημαίες, που ευαγγελίστηκε τον απόλυτο, ριζικό καθαρμό, που μονοπώλησε τον τίτλο του προοδευτικού και την αίγλη του ιδεολόγου, που ύψωσε τη σημαία του οπορτουνισμού, της αδιαλλαξίας και του λαϊκισμού και προσεταιρίστηκε ανθρώπους κάθε φυράματος και προβάλλει σαν οικοδόμος του μέλλοντος, ενώ αγκαλιάζει τα πιο φθαρμένα είδωλα του χτες, τους εγκάθετους των πολιτικών αντιπάλων του και τους χρησιμοποιεί για τους ιδιοτελείς σκοπούς του.
Αυτός είναι ο κόσμος μας… Ένας κόσμος ρευστός και άστατος κι όσα συμβαίνουν κθημερινά δεν είναι παρά μια καταγγελία της μωρίας μας που έχει πετύχει να γίνει μακάριο καθεστώς…
Παρότι η ζωή στις διάφορες καταστάσεις δεν βάζει ετικέτες, εγώ έβαλα! Οι καιροί περνάνε, αλλά παρατηρούμε ότι οι μορφές της ζωής δεν αλλάζουν. Ωστόσο η αλήθεια η σημερινή δεν είναι η χτεσινή και δεν θα είναι και η αυριανή. Είναι οι άνθρωποι που με επιπολαιότητα αναγορεύουν και καταλύουν. Και η ευτέλεια, δυστυχώς, έχει πλημμυρίσει τη ζωή μας.
Πολλοί νοίζουν ότι ο Μεσαίωνας είναι στο απώτερο παρελθόν! Όμως εγώ έχω την εντύπωση ότι ο Μεσαίωνας φεύγει αργοπορημένος, όπως ακριβώς οι αρρώστιες που υποτροπιάζουν. Είναι αλήθεια πως κάθε χρονιά λέμε το αισιόδοξο ότι ένας καινούργιος κόσμος ανατέλλει!! Αλλά έχω την εντύπωση ότι ανατέλλει σπαθίζοντας τον ορίζοντα με κρύο φως…
Τα τελευταία χρόνια νιώθουμε μια μοναξιά τρομακτική. Πού να στραφεί κανείς, πού να γυρέψει στήριγμα; Ας εξηγηθώ: Αυτή τη ζάλη του κενού δεν τη νιώθουν όλοι, διότι απλώς είναι ξεχασμένοι μέσα σε μια λιπαρή νάρκη.
Δεν έχει νόημα να συζητώ εγώ για την πολιτική, διότι νιώθω εντελώς δυστυχής ακούγοντας τους πολιτικούς έτσι όπως τους παρακολούθησα στην πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής για τον προϋπολογισμό, και κάποιους φερέλπιδες δημοσιογράφους που ρίχνουν λάδι στη φωτιά κι ο κόσμος χάνει την αλήθεια και πεδικλώνεται στα δίχτυα της συναλλαγής μεταξύ πολιτικής και μέσων ενημέρωσης.
Κι όταν τους ακούω όλους να μιλάνε για “δημοκρατία”, χάνω το κέφι μου, γιατί απλώς δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς λένε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τον κόσμο μας λείπει και η κοινωνική αγωγή, ο σεβασμός του διπλανού. Ακούγοντας τους πολιτικούς να μιλάνε απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλον, διαπίστωσα ότι η μνησικακία δεν είναι πια μεταμφιεσμένη αλλά ευθεία κι ολοφάνερη, έχει ανάγκη από άμυνα, είναι γεμάτοι από διάφορα συμπλέγματα καταγωγής και τελικά μετρίου αναστήματος πολιτικοί.
Ανυπομονώ να δω ποιοι θα φανούν άξιοι της Δημοκρατίας και ποιοι θα την δικαιώσουν…
