«Ένα νέο ζευγάρι, της γενιάς του ‘68, αποφασίζει να γράψει μαζί το ημερολόγιο της σχέσης του. Δεν είναι όμως ένα κλασικό ημερολόγιο με ημερομηνίες, καθημερινά γεγονότα, σκέψεις, είναι ένα ημερολόγιο ανορθόδοξο, είναι η αποτύπωση όλων των αισθημάτων, των παθών, των αρνήσεων, των συλλογισμών, των συγκρούσεων που υπονόμευσαν τη σχέση και έφεραν στο φως τα πραγματικά δεδομένα της.
Δυο νέοι, ζωντανοί άνθρωποι παντρεύονται μετά από έναν δεσμό δύο χρόνων και ύστερα από λίγο καιρό ανακαλύπτουν πως είναι πια πεθαμένοι.
‘’Έπρεπε να μιλήσουμε και σιωπήσαμε. Σκοτώσαμε τους εαυτούς μας’’, θα γράψει εκείνος. Σελίδα τη σελίδα παρακολουθούμε την κοινή τους πορεία, όπως βιώνεται και εκφράζεται από τον καθένα χωριστά.
Ένα δραματικής έντασης κείμενο που μιλάει για το σήμερα» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Κάποιες από τις περιγραφές του ζευγαριού:
«Ξέφευγα πάντα με ένα πρόσχημα. Την ένιωθα το ίδιο ανήσυχη για μένα, δεν ανεχόμουν το αγκάλιασμά της κι αυτό τη γέμιζε απελπισία» (σελ. 19).
«Αγόρι ή κορίτσι, μου ήταν αδιάφορο. Με πλημμύριζε μόνο η οδυνηρή ιδέα πως βρέθηκα στριμωγμένος στον τοίχο, αυτή η αντιπαράθεση με τη γέννηση, το ίδιο ανυπόφορη όσο κι η αντιπαράθεση με τον θάνατο. Μέχρι τότε τα είχα καταφέρει, με συνεχείς απορρίψεις, μεταμφιεσμένες σε υπεκφυγές και πικρόχολες εκφράσεις, να αποδιώξω αυτή την ιδέα, αλλά ξαναρχόταν με τη μορφή ενός καλπάζοντος πανικού» (σελ. 19-20).
«Μου ήταν αδύνατο να ξεφύγω. Αλλά, από τον φόβο μου μήπως και τη χάσω, την έσπρωχνα να ταμπουρωθεί στο οχυρό μας, στο διαμέρισμά μας. Θα την ένιωθα εκεί μέσα κυνηγημένη από το βλέμμα μου, σημαδεύοντας την παρουσία μου με τη σφραγίδα του εκνευρισμού. Θα υποδεχόμουν τις γυναίκες και θα εξαφανιζόμουν» (σελ. 53).
«Προσπαθούσαμε να εξαφανίσουμε τη δυσφορία συναντώντας ανθρώπους, όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. Τους μιλούσαμε για την Πρυν, τους καλούσαμε στο σπίτι, επιδεικνύοντας το παιδί μας.
Εμφανιζόμαστε ζωηροί, ζωντανοί, χαρούμενοι. Με μια λέξη αρνιόμαστε να βρεθούμε μόνοι. Είχαμε ανάγκη να νιώθουμε περιτριγυρισμένοι, στηριγμένοι» (σελ. 63).
«Ήξερα πως ήμουν ανίκανη να τον εγκαταλείψει από φόβο μήπως τον κάνω δυστυχισμένο. Δεν ανέχομαι τη δυστυχία στους κοντινούς μου ανθρώπους. Είναι η ίδια αγωνία που ζούσα όταν ένιωθα τον εαυτό μου αδύναμο…» (σελ. 176).
«Χρειάστηκα τέσσερα χρόνια για να ανακαλύψω πως ένα ζευγάρι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον λόγο. Τελικά έφτασε η στιγμή που θα σταματούσαμε να ξεγελάμε τους εαυτούς μας» (σελ. 179).
Πηγή: Έβελυν και Κλωντ Γκουτμάν. 1980. Στη μέση του κρεβατιού. Το ποτάμι είναι βαθύ. Εκδόσεις Οδυσσέας.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
