Το γλυπτό που θα τοποθετηθεί στη Θεσσαλονίκη στη μνήμη των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
Αδικοχαμένα παιδιά
Ο ήλιος μας χάθηκε,
δεν ξημερώνει πια.
Κι εμείς σιωπούμε ακόμα.
Ανατολή βουβή,μοναχικό μου μπαλκόνι,
γαλήνη αχνόφεγγη,
μέσα μου τώρα σωπαίνεις.
Κι η κόμη της Αφροδίτης,
πλεξούδες πολύχρωμες με το δείλι
ανάκατα λυμένες στον ουρανό,
δεν είναι πια των ψυχών μας
το πύρινο καθαρτήριο.
Μήτε κι η κάψα είναι του καλοκαιριού
στ’ αμμουδερό ακρογιάλι
που στα γυμνά κορμιά μας
στάλαζε ακόμα η θαλασσινή δροσιά
καθώς αγκαλιαζόμαστε στη σκιά
κάτω από τα υγρά αρμυρίκια,
ο έρωτας που τρύπωνε σιγά σιγά
στο στέρνο με την ανάσα μας,
ο πόθος που μας σκέπαζε τότε σαν άχνα
μ’ ολόσωμο φωτοστέφανο.
Είχαμε πάντα στη ζωή οδηγό μας
το φως του Απόλλωνα,
είτε το βλέπαμε είτε όχι,
μα τώρα τα όνειρα έγιναν γκρίζα.
Ψεύτικα φώτα πια ντύνουν τη γύμνια μας,
σαν τον ασβέστη στην παλιά ξερολιθιά
βάφουν σκοτάδια παλιά με άσπρη ομίχλη
και στις βουβές ψυχές μηνύουν
των συναισθημάτων την άμπωτη.
Άγνωστη κι έρημη απόμεινε η χώρα που κάποτε ήταν δική
δίχως τη λύρα στου δάσους το ξέφωτο
και την κρυφή λαλιά του αηδονιού
μέσα από την ανάσα των φύλλων,
χώρα θλιμμένη
δίχως το βουητό των μελισσών
και το γάργαρο γέλιο της νιότης.
Άραγε ποιος νοιάζεται τώρα για δύση ή ανατολή
τόσο που οι ζωές μας σκοτείνιασαν
κι οι άνθρωποι
έτσι που κατρακύλησαν στις σκιές
πίσω από αχαμνά φώτα;
Και προπαντός ποιος νιώθει πια τον έρωτα κάτω από τα υγρά αρμυρίκια
καθώς όλοι βαδίζουν βουβοί σαν αδειανά ηχεία,
δίχως μία κραυγή προς τον ουρανό ψηλά
ή καν ένα φευγάτο βλέμμα,
παραμερίζοντας ολοένα σκιές αλλόκοτες,
θαρρείς από σάρκα,
ολόσωμες σκιές ίδιες με ζωντανούς ανθρώπους
χωρίς όμως καρδιά αιμάτινη,
χωρίς όμματα, χωρίς νου
που μόνο στέκονται εμπρός ασήκωτες
και μας μποδίζουν να βαδίσουμε.
Τόσο που κανείς δεν ξέρει πια
αν είναι κι ο ίδιος μια σκιά
που εμποδίζει τους άλλους να βαδίσουν.
Ήλιε επιτέλους, έλα κι ανάτειλε
γιατί εσύ και σωτηρία και έλεος είσαι.
Και τότε τους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών
σαν κόρη οφθαλμού να φυλάξετε.
Τα αδικοχαμένα παιδιά
στους αιώνες των αιώνων να θυμάστε
γιατί ετούτα είναι η σωτηρία και του κόσμου το έλεος.
