- ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΓΑΝΗΣ
Ελάχιστοι θαρρώ βρίσκονται μπροστά της εποχή τους, σε συχνή σύγκρουση με το πλειοψηφικό εκ των πραγμάτων ρεύμα όσων επικαλούνται το ένδοξο κατά κανόνα παρελθόν! Οπότε είναι μάλλον κολακευτικό, περιέχοντας και μια αίσθηση ασφαλείας, να χαρακτηρίζεται κάποιος σαν άνθρωπος του καιρού του, αποδίδοντας έτσι και κάποιες τιμητικές ενδείξεις επαφής με το σύγχρονό του περιβάλλον.
Κάθε εποχή φυσικά έχει το παρόν της με την αναπόδραστη δυσκολία της ερμηνείας του, ειδικότερα όταν τα γεγονότα παραμερίζουν το θυμικό απ’ την εξέλιξη. Όταν δε συμβαίνει το αντίθετο, τόσο το χειρότερο γι’ αυτά! Κάτι το οποίο αντιμετώπισα πιο πολύ εμβρόντητος παρά αμήχανος, όταν το στιβαρότατο τείχος του Βερολίνου κατέρρεε παρέα με τον Υπαρκτό (;) υπό του επικουρικού και μόνο βάρους της νεοφιλελεύθερης βαριοπούλας. Και αυτό γιατί σε ‘κείνη τη δραματική για το κίνημα περίοδο, οι σύντροφοί μου τροτσκιστές εξηγούσαν πως ό,τι το μοιραίο συνέβαινε, ήταν ένα μαοϊκού τύπου βήμα προς τα εμπρός για την ταξική και μη πάλη και όχι η κατά τα άλλα προφανής αποδόμησή της. Υποθέτω εξίσου προφανής για το σύνολο της αμέριμνης Ευρώπης, κυρίως θα ‘λεγα της απεγνωσμένης Ανατολικής.
Ομολογώ ότι πριν αποσύρω τη μάταιη συμπάθειά μου απ’ τη διαλεκτική των κινηματιών, αμφέβαλα βασίμως για το εύρος της αντίληψής μου, καθώς αδυνατούσα, έμπλεος -είναι η αλήθεια- ενοχών, να εμβαθύνω συναινώντας στα νεφελώδη έως τρικυμιώδη συμπεράσματα των ατέρμονων αναλύσεών τους. Κάτι που έως και σήμερα παραδέχομαι πως δεν έχω ξεπεράσει, εφόσον το μυαλό μου εξακολουθεί να κυριαρχείται από το φιλόδοξο όραμα ενός μοντέρνου σε κάθε του έκφανση αριστερού του 21ου αιώνα, ολισθαίνοντος φευ στη σοσιαλδημοκρατία. Και αυτού υποθέτω μπροστά της εποχής του, αν και κρίμα, ελάχιστα ασχολείται μαζί του ο αυτός αιών. Πάντως επιμένω: Οπωσδήποτε θα ‘ταν ωφέλιμες τυχόν απόπειρες καίτοι καταδικασμένες επί του παρόντος στη χλεύη – ούτε καν απαξίωση -, καταρχάς υπ’ ευθύνη αυτών που τις επιχειρούν, όπως τέλος πάντων τις επιχειρούν.
Διότι, πώς να κρυφτεί κανείς απ’ τα παιδιά που ως γνωστόν τα ξέρουν όλα! Ούτε καν ο Νιόνιος, δοκιμάζοντας τις αντοχές της καλής θέλησης των ακατάβλητων εκδρομέων της δικής του εποχής, που όμως σοφά πράττοντας σωπαίνουν. Επιτρέπουν παρόλα αυτά τα ανάγωγα ντεσιμπέλ των επιγόνων τους να αναζητούν υπαίτιους στην αποτυχία προσβάλλοντας βάναυσα την κοινή λογική, μολονότι κάτι χρήσιμο θα κέρδιζαν, πιθανότατα σε οίκτο, αν επίσης αυτολογοκρίνονταν, σαν ένα αναγκαίο όσο και επίκαιρο βήμα και δείγμα αυτοκριτικής.
Τελικά δεν είναι μια στιγμιαία, καθόλα δικαιολογημένη άρνηση του λογικά αναπόφευκτου, αλλά μια επίμονη και συνεχής διαδικασία απόρριψής του αναδεικνύοντας επώδυνα την απόλυτη ένδεια ιδεών. Κάποιων πρωτοποριακών – λέμε τώρα- προτάσεων και θέσεων δηλαδή που θα διεύρυναν τις μονοδρομημένες οδούς της δημοκρατίας, καθότι αδιέξοδα δεν υπάρχουν σε αυτήν. Όχι όμως και στην Αριστερά.
