Γιώργης Έξαρχος: …ο ήλιος μεθυσμένος

«Όποιος την θέλει τη ζωή κι επιθυμεί να ζήσει /την φλόγα στο καντήλι του μόνος του μην τη σβήσει»!...

by ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

…ο ήλιος μεθυσμένος

Μεθάει τον Χάρο η χαρά κι αρπάζει το δρεπάνι
και σαν πανούργος θεριστής ψωμί και παντεσπάνι
από τα στάχυα των ψυχών θέλει για να ζυμώσει`
και στον γαλάζιο ουρανό στέλνει όποιον ζυγώσει
χαϊδεύοντας στο πρόσωπο` σ’ άστρο μετά τον πάει
σε έρημο ωκεανό πνεύμα για να πετάει`
κι ύστερα αναζητά στοργή μιας χρυσαυγής το χάδι
μα πάλι ως Κένταυρος ορμά στο μαύρο του σκοτάδι`
και τότε τα μαντρόσκυλα μεσάνυχτα γαβγίζουν
γύρω απ’ την «στάνη των θνητών» την Μόρα αναγνωρίζουν!…

*

Μεσημεριάτικος χρυσός ο ήλιος μεθυσμένος
κυλιέται ξεδιάντροπα σε νιας οντά σαν ξένος`
με τις αράχνες παίζοντας στου θέρους το καμίνι
πετώντας κίτρινο φλουρί σ’ αυτήν που αργοσβήνει`
κορίτσι δεκαοχτώ χρονών μ’ αφίλητα τα χείλη
και που μέλι πυρρόχρυσο ποτέ δεν ήπιε εκείνη`
και να-σου τώρα βάρβαρα ο Χάρος στρατηλάτης
την θέλει «ντάμα» σε χορό – ο των ψυχών χασάπης
και της προσφέρει ολάνθιστα κατάμαυρα δυο ρόδα
όντας σε στάση «προσοχής» και… μ’ όπλο παραπόδας!…

*

Φτάνει η νύχτα μελανή, η κόρη είναι μόνη
το φεγγαράκι κίτρινο – φελί από πεπόνι
κι ο γιος της Μόρας βλαστημά… χάνει και το τιμόνι
η σκάφη άδεια απ’ «άλευρα» και παύει να ζυμώνει`
η κόρη βγαίνει στην αυλή κι αρχίζει ωραίο άσμα`
το κλέβει ούριος άνεμος μες στης στιγμής το κλάσμα
το πάει ως τα πέλαγα – στης θάλασσας το σώμα
κι αυτή το κάνει «Θούριο» στων ναυτικών το στόμα:
«Όποιος την θέλει τη ζωή κι επιθυμεί να ζήσει
την φλόγα στο καντήλι του μόνος του μην τη σβήσει»!…

*

–Χρόνια κι αιώνες πώς περνούν κι η Γη τραύμα στο τραύμα
αιώνιο ερωτηματικό μόν’ της ζωής το θαύμα!
Γεννιούνται και πεθαίνουνε λογής υπάρξεις «Όντα»
του Ποιητή δεν έχουνε τα άχαρα προσόντα`
κι αν τρέχει ιλιγγιωδώς σήμερα η Επιστήμη
σαν οδαλίσκη εκδίδεται χωρίς καμιά ευθύνη`
για όσα γύρω γίνονται δεν νοιάζεται εκείνη
την σκέψη έχει μοναχά στην δόξα και στην φήμη…

*

–Του θάνατου αιώνια είναι η αθανασία`
στο κράσπεδο της λογικής μόνη η φαιά ουσία
αδυνατεί το μέγεθος του «Όντος» να συλλάβει
και πλάθει και δημιουργεί… θεούς γεμάτους λάθη
που δεν μπορούν να σώσουνε μήτε τον εαυτό τους
και ξεχασμένοι στους ναούς ζούνε τον θάνατό τους`
γιατί Χρόνος αείρροος και Σύμπαν που κινείται
είναι του «Νου» το παίγνιον για να μας εκδικείται!…

Σχετικά Άρθρα

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com