ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…στου Γολγοθά τ’ αλώνι
Σε βλέπω Γιε μου στον σταυρό μ’ ακάνθινο στεφάνι
κι αναρωτιέμαι πώς, γιατί τα μύρια σου ’χουν κάνει
εκείνοι που βοήθησες κι αυτοί που έχεις σώσει
και με καλαμοσφούγγαρο δίνουν ξύδι για πόση`
με χλευασμό σε λοιδορούν, λογχίζουν τα πλευρά σου
χασκογελάνε, χαίρονται από την συμφορά σου`
κι ανάμεσα από τους ληστές ωσάν ληστής καλέ μου
στα πόδια, στις παλάμες σου ήλους σου μπήγουν Γιε μου
με ύβρεις, πετροβολητό σ’ αέναο γιουρούσι
κι εσύ να λες νηφάλια: «Δεν ξέρουν τι ποιούσι»!…
*
Όταν μια μάνα το παιδί άδικα έτσι χάνει
δεν κλαίει, δεν θρηνολογεί στων άκαρδων το χάνι`
γίνεται τίγρη, ύαινα, λέαινα και γεράκι
φίδι και άγριο ερπετό με ισχυρό φαρμάκι
και θέλει όλους τους σταυρωτές νεκρούς να τους ξαπλώσει
το σπλάχνο της –το τέκνο της– παντί τρόπω να σώσει…
Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν δύναμαι να κάνω
γιατί Εσύ με δίδαξες: κάλλιο ’ναι να πεθάνω
παρά σ’ όσους εγκληματούν μ’ έγκλημα ν’ απαντήσω`
χωρίς αγάπη, νόημα δεν έχει εγώ να ζήσω!…
*
Κοίτα, καλέ μου, γύρω σου ανθοστεφανωμένη
εις τα λιβάδια η άνοιξη χορεύει γκαστρωμένη
και κρύβει μες στα σπλάχνα της χυμούς, καρπούς, καλούδια
κι όσα στη φύση ζωντανά, τής ψάλλουνε τραγούδια…
Κι Εσύ απάνω στον σταυρό, στου Γολγοθά τ’ αλώνι
την χελιδόνα χαίρεσαι που τραγουδάει στ’ αηδόνι
δεν σκέφτεσαι που μέσα μου με ροκανίζουν πόνοι
και φεύγεις έτσι ήρεμα κι εμέ μ’ αφήνεις μόνη!
*
Σε γέννησα κι ήσουν Χρηστός, και αγαθός με ήθος
κι ύστερα έμαθα Χριστός πως έγινες στο πλήθος
στον κόσμο που περίμενε Σωτήρα και Μεσσία
και Θάνατο, κι Ανάσταση, Δευτέρα Παρουσία`
στον κόσμο που τον φόβο του έχει κάνει θρησκεία
κι εσένα ουράνιο Θεό, κι εμένα Παναγία!…
*
Τ’ απόκρημνα τα μάτια σου Αγάπη και Ειρήνη
π’ όλοι τα θέλουν και ζητούν αλλά κανείς δεν δίνει…
Και αν, Υιέ μου, ως Θεός, ζεις μια Εβδομάδα Πάθη
σκέψου των άλλων η ζωή γέμει λάθη και πάθη`
το κάθε τους «αμάρτημα»… πληρώνεται με τόκο
κι αναζητούνε «ρύθμιση» σ’ εμέ την… Θεοτόκο!…
*
–Δαίμονες, διάβολοι, θεοί, του νού μας είναι δράκοι
και της ψυχής τα ενδύματα κάνουν κουρέλια – ράκη`
όσοι ζητούν Παράδεισο ή Κόλαση φοβούνται
μ’ έναν σταυρό στην πλάτη τους σε Γολγοθά κινούνται…
Ανάσταση στον άνθρωπο είν’ μόνο η Ελευθερία
χωρίς θεούς, συστήματα που άρχουν με τη βία`
κι αν κάποιος μες στη ζήση του «ανάσταση» προσμένει
θα διαπιστώσει στα στερνά πως πάει η ζωή χαμένη…
