- Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Για πολλούς από εμάς, τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι οι δάσκαλοι ή οι γιατροί μας οι γείτονες κ.λ.π Δεν είμαστε πραγματικοί άνθρωποι. Είμαστε εδώ για να εμπνεύσουμε.»
Πόσο δίκιο έχει η Στέλλα Τζέιν Γιανγκ, η Αυστραλή κωμικός, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Και ποιος δεν εμπνέεται, όταν βλέπει ένα 29χρονο παλικαράκι ΑΜΕΑ να στέκεται στα πόδια του και να προσπαθεί να σε προσεγγίσει με τον τρόπο του, που είναι τόσο συγκινητικός.
Στη γειτονιά μας την παλιά είχαμε το Γιαννάκη Γ., ένα συμπατριωτάκι ΑΜΕΑ, που η αγάπη των γονιών του, του δίδαξε, να μην έχει την αίσθηση της διαφοράς ανάμεσα στους ανθρώπους, και με τις θυσίες της μανούλας του, που όρισε της λειτουργίες της επιβίωσης για επικοινωνία, συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών της οικογένειας, έσπασε τα φυσικά εμπόδιά του κι έτσι πορεύεται.
Χθες ο Γιαννάκης Γ. έγινε άθελά του πρωταγωνιστής της κρατικής ανευθυνότητας.
Από το αστυνομικό τμήμα Ιονίου νησιού κάλεσαν το σπίτι του στην Αθήνα και ανακοίνωσαν στους δικούς του, που είναι ετεροδημότες, ότι είναι εκλογικός αντιπρόσωπος. Οι γονείς εξήγησαν στην αστυνομικό, ότι το παιδί είναι ΑΜΕΑ, εκείνη όμως επέμενε και με επιτακτικό ύφος τους είπε:
«Δε ξέρω τι μου λέτε. Να ρθείτε από το τμήμα να πάρετε το χαρτί και να τα βρείτε.»
Έξαλλη η μητέρα του Γιάννη της απάντησε:
«Δεν θα έρθουμε πουθενά κι ας πάει το παιδί μου φυλακή. Όσο για το χαρτί να έρθει να μου το φέρει ο κ. Μητσοτάκης.»
Ο αστυνομικός της επόμενης βάρδιας, που δεν έκανε τον κόπο να μπει στον υπολογιστή να τσεκάρει τα ΑΜΕΑ κάλεσε επιμένοντας:
«Δεν ξέρω, τι θα κάνετε να πάτε στο Πρωτοδικείο.»
«Δεν πάμε πουθενά. Αφήστε μας στον πόνο μας και στα βάσανά μας» είπε η μητέρα του Γιάννη, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναστατωθεί βλέποντας τους γονείς του τόσο ταραγμένους.
Ούτε στην Ουγκάντα δεν συμβαίνουν αυτά και οι κρατικοί υπάλληλοι θα πρέπει να φροντίσουν να ενημερώνονται σωστά και να μην προκαλούν αναστάτωση στους πολίτες.
Εδώ όμως, είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε.
Κανείς όμως δεν είπε στο Γιαννάκη τι συνέβη. Ίσως και να βίωσε ο ίδιος την αδικία και σίγουρα να συγχώρησε το λάθος του υπαλλήλου, γιατί κατά βάθος γνωρίζει, τι είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Ας ξεχάσουμε το γεγονός μέσα στην σύγχυση των ημερών και ας κρατήσουμε την θέση που κατέθεσε ο Αντώνης Τσαπατάκης μέλος της εθνικής ομάδας ατόμων με αναπηρίες, στο άθλημα της κολύμβησης με πολλά μετάλλια και ρεκόρ παγκόσμια και πανελλήνια στην κατοχή του:
«Όταν ακούνε τη λέξη “άτομα με ειδικές ανάγκες”, οι άνθρωποι σκέφτονται αμέσως ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν, να μιλήσουν ή να κάνουν ό,τι θεωρούν δεδομένο. Μου φαίνεται ότι η πραγματική αναπηρία είναι άνθρωποι που δεν βρίσκουν χαρά στη ζωή και είναι πικροί. Μέσα από τα μάτια των παιδιών πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε εμείς αλλά και οι πρεσβύτεροι μας, ώστε να μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι διαφορετικά ίσοι.»
Το θέμα είναι, να αποφεύγονται ξυλοδαρμοί ΑΜΕΑ, όπως συνέβη στην Πάτρα, όπου κρατήθηκε εκτός δημοσιότητας η δικαστική εξέλιξη καταγγελίας γονέα μαθητή με αναπηρία ειδικής σχολικής μονάδας της αχαϊκής πρωτεύουσας, για τον άγριο ξυλοδαρμό του, που έστειλε το παιδί σε νοσοκομείο με τραύματα στο σώμα.
