- Μιχάλης Κονιόρδος
Τα πυροτεχνήματα που εκτοξεύονταν από τα διάφορα σημεία της Αθήνας και από τον Λυκαβηττό ήταν όμορφα στο γύρισμα της νέας χρονιάς. Γιατί να το αμφισβητήσουμε; Βγήκα κι εγώ στο μπαλκόνι. Από κει που βρισκόμουνα ο Λυκαβηττός δεν φαινότανε, αλλά να ‘ναι καλά τα περιφερειακά πυροτεχνήματα κι εκείνα του Νιάρχου που ήταν χάρμα ιδέσθαι.
Με το ένα μάτι στην τηλεόραση για να βλέπω τα πυροτεχνήματα του Λυκαβηττού και με τ’ άλλο τα περιφερειακά κι εκείνα του Νιάρχου, ανέπτυξα τη δεξιότητα αυτή με το που μπήκε ο νέος χρόνος. Σε τρία λεπτά πάνω κάτω τέλειωσε η οπτική αυτή απόλαυση κι επιστρέψαμε στο τραπέζι με την τηλεόραση να πασχίζει να μας ανατάξει με τη φωνή και τα τραγούδια του δημοφιλούς συν παρουσιαστή του The Voice of Greece.
Κάτι που στο δικό μας τραπέζι -καθόλου μίζερο από πλευράς διάθεσης- δεν επετεύχθη.
Αναπόφευκτα η συζήτηση επικεντρώθηκε στη σκοπιμότητα και στη χρησιμότητα της δημαρχιακής επιλογής για μια 17λεπτη συναυλία με κόστος 215.000 ευρώπουλα.
Κάθε χρόνο, στις θεωρητικά γιορτινές μέρες οι Δήμοι της χώρας ψάχνουν τρόπους να στολίσουν με ήχους τις πόλεις. Υπαίθριες συναυλίες στήνονται, ενώ ακόμη και εν μέσω πανδημίας, πάντα βρισκόταν κάποιος τρόπος οι Χριστουγεννιάτικες μέρες να συνοδεύονται από μουσική.
Ο μεγαλύτερος ντόρος σταθερά κάθε χρόνο γίνεται γύρω από τον Δήμο Αθηναίων. Είναι γεγονός πως κάθε χρόνο υπάρχουν οι γκρινιάρηδες που θα ήθελαν κάποιον άλλον καλλιτέχνη. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ευρύτερο. Είναι ποια αισθητική επιλέγει η Πολιτεία. Τι θεωρεί τέχνη. Τι θεωρεί πολιτισμό. Τι προωθεί.
Τη στιγμή, που το διαμάντι δεν χρειάζεται καμία προώθηση, φαίνεται και λάμπει, η Πολιτεία μας επιλέγει να προωθήσει την ποπ κουλτούρα. Μια ξεπερασμένη κουλτούρα που δεν έρχεται να κάνει τη διαφορά.
Η κουβέντα κρατούσε καλά και έπεσαν διάφορες ιδέες και προτάσεις: να πηγαίνανε τα χρήματα σε κοινωνικό σκοπό, να γινότανε το ένα, να γινότανε το άλλο, πάντως όχι αυτό που πλασάρανε. Στο τέλος, η ασυμφωνία μας οδήγησε στο να ξαναδώσουμε ένα ραντεβού, κάτι σαν εορταστικό επιμύθιο λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά: ξαναβρεθήκαμε για να παρακολουθήσουμε το πρώτο μουσικό κουτί του 2022: Οι καλεσμένοι σε αυτήν ήταν δύο τόσο σπουδαίοι καλλιτέχνες, -και ήμασταν πολλοί όπως φάνηκε από τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- νιώσαμε μοναδικά συναισθήματα από την τόση ομορφιά που εξέπεμπαν οι τηλεοπτικοί δέκτες μας: ψυχική ανάταση, αγαλλίαση, βαθιά συγκίνηση, λύτρωση, κάθαρση. Σαν να βλέπαμε «το φως που μας χαρίστηκε να δούμε».
Όταν τέλειωσε η εκπομπή, ομόφωνο ήταν το συμπέρασμα: Θα μπορούσε ο κ. δήμαρχος να αναθέσει στο Μουσικό Κουτί το γύρισμα του νέου χρόνου, να κάνει μια λιτή εμφάνιση για το καλωσόρισμα της νέας χρονιάς, να ψιθυρίσει κανένα άσμα και να αποχωρήσει διακριτικά, αφήνοντας τους συντελεστές να μας προσφέρουν ό,τι θα είχαν ετοιμάσει τόσο ζεστά όπως κάνουν πάντα.
«Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός/ όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο» ξεκινάει ένα ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου. Πόσο μάλλον με τις εκδηλώσεις σου με δημόσιο χρήμα.
Αλλά αν δεν κάνω λάθος, όλα τούτα είναι θέμα αισθητικής. Σωστά;
Υ.Γ.: «Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς
στον ώμο.» Του Άρη Αλεξάνδρου, «Νεκρή Ζώνη»
