Οι αλλαγές που συμβαίνουν καθώς μεγαλώνουν οι γυναίκες αφορά όλους τους τομείς της ζωής τους.
Οι μεγαλύτερες γυναίκες βιώνουν διαφορετικά τις σεξουαλικές σχέσεις, οι οποίες χρειάζονται επανεξέταση.
«Οι γυναίκες που κάνουν ανασκόπηση της ζωής τους συνειδητοποιούν ότι η ανάγκη για σεξ και το ταίριασμα με έναν άνδρα είχε ως αποτέλεσμα να γίνονται εξαρτημένες. Αυτή η εξάρτηση επηρέαζε και καθοδηγούσε την ύπαρξή τους έως τη μέση ηλικία. Όταν πλησιάζουν στην εμμηνόπαυση και φτάνουν στο μετακλιμακτηριακό στάδιο, τότε μόνο νιώθουν απελευθερωμένες και επανεξετάζουν με καινούργιο, καθαρό και αυστηρό βλέμμα τον εαυτό τους και το νόημα της ύπαρξής τους. Αυτό συμβαίνει γιατί η γυναίκα που έχει ωριμάσει πια και στη μέση ηλικία έχει γίνει αυτόνομη δεν κατακλύζεται από τις υποχρεώσεις της προς τα παιδιά και την οικογένεια και επιθυμεί να ζήσει τον αισθησιασμό είτε με τον άνδρα της είτε με έναν καινούργιο σύντροφο, ώστε να απολαύσει τη σεξουαλική ποιότητα και όχι την ποσότητα» (σελ. 107-108).
Ο γάμος είναι μια δυναμική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται υπό δοκιμασία και τα δύο μέλη και καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και στις αλλαγές. Σε πολλές περιπτώσεις, ο γάμος μετατρέπεται σε μια μεγάλη απογοήτευση. Πολλές φορές μέσα σε έναν γάμο, ο ένας επιθυμεί να αλλάξει τον άλλο, ή και οι δύο αισθάνονται προδομένοι και βλέπουν τη χαρά και τον ενθουσιασμό να έχουν εξαφανιστεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο ένας κατηγορεί τον άλλο ή ο ένας ανακαλύπτει τα αρνητικά του άλλου και καταλήγουν να νιώθουν δυσαρέσκεια, εκνευρισμό ή παραίτηση.
«Οι γάμοι που έμειναν αμετάβλητοι τα χρόνια της μεταβατικής περιόδου αφορούν στις περιπτώσεις που και οι δύο σύντροφοι θέλησαν να ζήσουν έναν γάμο με λιγότερες φιλονικίες και περισσότερες ευχάριστες στιγμές, μια και η σχέση αυτή έχει βιωθεί και από τους δύο σαν απαραίτητη για την ύπαρξή τους και αξία των θυσιών που είχαν γίνει ως τότε. Είναι αυτοί που αποφασίζουν να κάνουν τον γάμο τους μέρος της εσωτερικής τους αναζήτησης.
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Scott Peck, αυτό είναι δυνατόν μόνο αν ο άνδρας και η γυναίκα απελευθερωθούν από τους περιορισμούς που οι ρόλοι των δύο φύλων επιβάλλουν και προχωρήσουν έως το σημείο όπου ο αρσενικός ρόλος και ο θηλυκός ρόλος συγχωνεύονται σε έναν. Αυτό είναι εφικτό κατά το δεύτερο μέρος της ενήλικης ζωής τους, όταν και οι δύο σύζυγοι ξεφεύγουν από τους προκαθορισμένους ρόλους και αρχίζουν να αναζητούν μια βαθύτερη και πιο αυθεντική εμπειρία αγάπης.
Για τα άτομα αυτά η ευτυχία στα προχωρημένα ενήλικα χρόνια είναι συχνά συνδεδεμένη με τον γάμο. Όσο πιο αρμονική είναι η συμβίωση του ζευγαριού, τόσο πιο υψηλό είναι το ηθικό τους και τόσο πιο καλή η υγεία τους και το κέφι για ζωή» (σελ. 127-129).
Πολλοί γάμοι χαρακτηρίζονται από απόσταση, απογοήτευση και απομόνωση. Τα προβλήματα στον γάμο έρχονται στην επιφάνεια ή γίνονται πιο έντονα σε συνδυασμό με το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Η μητέρα μπορεί να νιώθει έντονη λύπη λόγω του αποχωρισμού των παιδιών της από το σπίτι, αλλά θα πρέπει να σιωπήσει ώστε να αφήσει ελεύθερο το παιδί να βαδίσει ανεξάρτητο στη δική του πορεία ζωής. Η απουσία των παιδιών από το σπίτι μπορεί να δημιουργήσει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, προκαλώντας αρνητικά συναισθήματα. Οι γυναίκες «έχουν την ευκαιρία να επανεξετάσουν τη συμπεριφορά τους απέναντι στα παιδιά, να αναγνωρίσουν τα λάθη του και να επανορθώσουν. Αν δεν αδράξουν την ευκαιρία σε αυτή την ηλικία, θα είναι αργά όταν θα συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και η μεταμέλεια και οι ενοχές θα οδηγήσουν σε κατάθλιψη» (σελ. 133).
Πηγή: Καλλιέρου- Ξυλά Λιάνα. 2004. Η γυναίκα μετά τα 40. Εκδόσεις Καστανιώτη.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
