- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, συμπατριώτες, συμπολίτες… που ζουν μια μακάρια και γαϊδουρινή ζωή; Κάποτε είναι αλήθεια ότι όλοι μας ήμασταν αντιμέτωποι με άπειρες απολαύσεις, αλλά δεν καταλάβαμε ποτέ ότι η αύξηση των απολαύσεων δεν συνέβαλε ποτέ στον εμπλουτισμό της απόλαυσης. Τις ψευδαισθήσεις μας φρόντιζε πάντοτε να τις εξαργυρώνει η κερδοσκοπία σε εισπράξεις. Κι έκανε κάτι πολύ απλό: δημιουργούσε διαρκώς ανάγκες κι εμφανιζόταν στη συνέχεια σαν θαυματοποιός που τις ικανοποιεί. Και μετά, οι πολλές ανάγκες δημιουργούσαν, με τη σειρά τους, το άγχος, την απληστία, τον εκτραχηλισμό και το πιο φοβερό: την ψυχική ερήμωση!
Αλλά στο φινάλε, ήρθαν τα μνημόνια και το ΔΝΤ και η Μέρκελ, κι ο Σόιμπλε, και ο Ρεν, και η Λαγκάρντ, και ο Σαμαράς με τον Τσίπρα! Δηλαδή, το δυστύχημα είναι ότι ζούμε, ως λαός, σε μια πολύ κρίσιμη φάση της ιδιωτικής μας ιστορίας σε στιγμή οικουμενικά απρόσφορη. Λέμε ότι κάποια στιγμή όλα αυτά που ζούμε τώρα, θα τελειώσουν. Μπορεί κανείς να φανταστεί την επομένη πώς θα είναι τα πράγματα; Κάποιοι βλέπουν τραγωδίες και συνεχώς καταστροφολογούν.
Η ζωή ωστόσο έχει το δικό της ρυθμό και μας υποβάλλει τα δικά της προγράμματα και μας δίνει αφορμές και δικαιολογίες για να ζήσουμε μια πραγματικότητα που δεν είναι αληθινή. Μια γιορτή των ανθρωπίνων σχέσεων μπορεί ν’ αλλάξει την ημερήσια διάταξη. Ας αλλάξουμε κι εμείς τροπάριο γισα να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της παραπολιτικής σε μια άσχημη καθημερινότητα.
Το ερωτικό ένστικτο, κόσμος σκοτεινός και πολυδαίδαλος, με όσο κι αν χύνουμε επάνω του ωμό φως, μας κυβερνάει πάντα. Έχει υψωθεί σε κοσμοθεωρία ή αυτοσυντήρηση, έγινε δόγμα πολιτικό με τους μαθητές του Μαρξ, εξουσίασε τον περασμένο αιώνα και συνεχίζει ακάθεκτος να εξουσιάζει και τον παρόντα αιώνα. Πολύ λιγότερο αναγνωρίστηκε, παρά τη δημοτικότητα του Φρόιντ, η δύναμη του ενστίκτου της αναπαραγωγής.
Η περίπτωση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μπορεί σήμερα να φαντάζει κάπως υπερβολή καταγέλαστη, ωστόσο δεν παύει η Ιουλιέτα να είναι ο φτερωτός φορέας μιας άνοιξης μυστικής. Σ’ αυτό το κορυφαίο έργο του μεγάλου Σαίξπηρ, έχουμε το φαινόμενο ερωτικό πάθος στην άρτια, τέλεια και ομαλή διατύπωσή του. Στην εποχή μας, το φαινόμενο που χαρακτηρίζει την Τέχνη, είναι κάτι διαφορετικό: ο ερωτισμός!!!!
Περιορίζομαι στην καλλιτεχνική έκφραση. Για την πραγματική ζωή διατυπώνεται κυρίως ως μια προκαταβολικά καταδικασμένη απόπειρα να ξεπεραστεί το φράγμα της μοναξιάς. Δυο κορμιά ξεγυμνωμένα, αγκαλιασμένα, που παλεύουν σ’ έναν αγώνα παράλληλο και μαζί εσωτερικά ξεμοναχιασμένο, να ξεπεράσουν την εξοντωτική καθημερινότητα, είναι περίπτωση δραματική.
Ο έρωτας είναι το μεθύσι, ο ερωτισμός είναι ο αλκοολισμός
Όμως, παραμένουμε οι αλύτρωτοι της σάρκας…
