- Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ
ΑΠΟΣΒΟΛΩΜΕΝΟΣ παρακολουθώ το, συχνά-πυκνά εκτοξευόμενο από τα έδρανα της Βουλής, πρωθυπουργικό συμπέρασμα ότι τον ηγέτη μας τον έχει γράψει η Ιστορία. Για να το λέει, σκέφτομαι, κάτι περισσότερο από μένα θα ξέρει. Πιστεύω βεβαίως ότι θα εννοεί πως η δράση του ήδη έχει καταχωρηθεί ιστορικά με τρόπο συγκεκριμένο και δεν συμβαίνει αυτό που αόριστα λέει ο λαός μας, ότι απλώς η ιστορία τον έχει γραμμένο.
ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ ότι εκπλήσσομαι όχι μόνο από πού αντλεί τη σιγουριά τού πετυχημένου έργου, ή για το επαναστατικό μεθύσι που προσφέρει σε οπαδούς ή μη η επαναλαμβανόμενη δήλωσή του. Ούτε για τη σεμνότητα και την ταπεινοσύνη τέτοιας αυτοκριτικής. Ούτε παραξενεύομαι για το πάθος, τη δύναμη, το υψηλό επίπεδο γνώσης που απαιτεί αυτή η δήλωση, στοιχεία τα οποία δύσκολα κάποιος της πλέμπας, ο αδαής, μπορεί να αμφισβητήσει. Όσα ξέρει ο διαχειριστής δεν τα ξέρει η πολυκατοικία όλη, κηρύσσει το παλιό σύνθημα των ενοικιαστών πάσης φύσης. Ναι, υπάρχουν -με διαβεβαιώνει εκρηκτικά ο πρωθυπουργός μου- προσωπικότητες οδοστρωτήρες (κι εκείνου συμπεριλαμβανομένου) που από το πρώτο βήμα τους έχουν το στασίδι τους στην Ιστορία. Παραβολικά η πρωθυπουργική άποψη είναι σαν να μπαίνει ο Πελέ στο Μαρακανά σήμερα και να μην βρίσκει θέση να καθίσει ούτε στο κυλικείο. Αν είναι δυνατόν! Αυτό ακριβώς όμως είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω.
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ βρέθηκε ο ιστορικός, ο ταξιθέτης, για να ξεκαθαρίζουμε τι λέμε, που ξέρει στο σκοτάδι να προσφέρει την άδεια θέση;
ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ μας εργάζονται full time ψάχνοντας ευρωπαϊκά προγράμματα να συμπληρώσουν μεροκάματο. Δεν περισσεύει –μαθαίνω- ούτε δευτερόλεπτο για νέα συγγράμματα στους φοιτητές. Μάλιστα κάποιοι έδιναν, ίσως δίνουν και τώρα, δημοσιευμένα παλιά άρθρα τους σε εφημερίδες και περιοδικά ως διδακτέα ύλη. Αναρωτιέμαι πάντα αν αυτό γίνεται ως δείγμα του διαχρονικού τους λόγου ή σαν έμπρακτη απόδειξη ότι ο διαχωρισμός της κωμωδίας και της τραγωδίας είναι το κυρίαρχο πρόβλημα στη σύγχρονη Ελλάδα. Αν πάλι ψάχνει συνταξιούχους ιστορικούς, μετά τις νέες περικοπές όλων των συντάξεων που αναμένονται, τι να πω; Ωραίο το ζειν επικινδύνως, αλλά επικίνδυνο.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τους καθηγητές και τους αναπληρωτές, χτυπιούνται τρελαμένοι στα κάγκελα, από την ριζική (και συριζική ιστορικά, θα αναφέρεται στο μέλλον) αναμόρφωση της Παιδείας. Οι ώρες διδασκαλίας με τα μαθήματα ενίσχυσης του πολιτισμού (μουσική, θεατρική αγωγή, κ.ά.) περιορίστηκαν -προφανώς για σφυρηλάτηση της παγκοσμιοποίησης- τα προγράμματα …ανασυγκροτήθηκαν προς προσφυγική κατεύθυνση, όπως συμβαίνει σε δημοτικά σχολεία με κοινά μαθήματα σε αίθουσες Βαβέλ, ενώ τα μαθήματα αισθητικής αγωγής παντού θα τα διδάσκουν πια και οι «ειδικοί» κατά δήλωσή τους. Δηλαδή, όχι κατ’ ανάγκη πτυχιούχοι των Πανεπιστημιακών Σχολών, όπως μέχρι τώρα, αλλά «επαγγελματίες», (π.χ. ηθοποιοί) αρκεί να είναι απόφοιτοι όποιων ιδιωτικών σχολών, να έχουν παρακολουθήσει κάποια, πληρωμένα από τους ίδιους, ειδικά σεμινάρια μεταπτυχιακού χαρακτήρα, τα οποία διεξάγουν πολύ πρόθυμα τα Πανεπιστήμια με το αζημίωτο, ως επικουρικό συμπλήρωμα του μεροκάματου που προαναφέραμε.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ξανασκέφτηκα, λόγω ντόπιας αδυναμίας πιθανότατα θα προκύψει ως δάνειο ή δώρο ή χορηγία ή επένδυση ξένων φίλων. Αλλά τι μπορεί να καταλάβει από την ευταξία στα πολιτικά μας πράγματα, πώς θα συμφιλιωθεί με την ελληνική πραγματικότητα, τι θα δει και τι θα διαβάσει; Και πώς θα το κάνει χωρίς μετά να χρειαστεί ψυχοθεραπεία; Πρόσφατα παραδείγματα τα ακόλουθα.
ΣΤΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ μας: Το υπουργείο Εξωτερικών υπερήφανα απελαύνει διπλωμάτες από τη Ρωσία (παραδοσιακή σύμμαχο) για παράνομες ενέργειες, όπως διαβάζουμε, κατά της εθνικής ασφάλειας. Απαγορεύει την είσοδο σε άλλους, τους κατηγορεί για χρηματισμό δημοσίων υπαλλήλων και υποκίνηση κ. ά. Δεν μαθαίνουμε αν χρηματίστηκαν τελικά ή όχι και ποιοι. Αν αυτοί θα παρασημοφορηθούν ή αν θα πάνε για προδοσία. Ο… Βορειομακεδόνας, για το γκουβέρνο μας, Ζάεφ, αυτοπροσδιορισμένος ως Μακεδόνας στρατιώτης στο ΝΑΤΟ, δηλώνει για το ίδιο θέμα ότι υπάρχουν ενδείξεις ανάμειξης, όχι αποδείξεις. Οι Ρώσοι (που πριν κάποιους μήνες πανηγυρίζαμε ότι στη Σαμοθράκη πολεμικό πλοίο τους απομάκρυνε τουρκικά πολεμικά από τα χωρικά μας ύδατα) ματαιώνουν επίσκεψη υπουργού τους στην Ελλάδα. Απειλούν με απελάσεις δικών μας διπλωματών. Οι σχέσεις βουλιάζουν κατακόρυφα μέσα σε φήμες ότι με την απέλαση πιστοποιούμε πως ανήκουμε στην Ευρώπη και τα κεφάλια μέσα, αφού ο Τραμπ τα βρήκε με τον Πούτιν, ενώ, σαν από άλλη χώρα προερχόμενος, ο υπουργός της Εθνικής Άμυνάς μας παρασημοφορεί τον ακόλουθο Άμυνας της ρωσικής Πρεσβείας, ο οποίος σύμφωνα με τα παλιά -δεν ξέρω τα καινούργια- πρωτόκολλα, θα ήταν και ο προϊστάμενος των όποιων μυστικών σχεδίων εξελίσσονται.
ΕΠΙΣΗΣ μας καθησυχάζει ο πρωθυπουργός πως λύνοντας το Μακεδονικό, θα προχωρήσει τώρα ακάθεκτος στη συμφωνία με την Αλβανία -πού διαφωνούσαμε, ξέρει κανείς;- ενώ ο επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφωτίζει για τις διαφωνίες, με το γενικό πλην σαφές «να περιμένουμε επανακαθορισμό των συνόρων». Την ίδια περίοδο η πρεσβεία στα Τίρανα τελεί μνημόσυνο για τους πεσόντες το 1940 στην Αλβανία, αλλά ο προσεκτικός υπουργός Εξωτερικών μας δεν ανταποκρίνεται στο γραπτό αίτημα που του υπέβαλε η Ένωση Τέκνων, Συγγενών και Φίλων Πεσόντων να παραστούν έστω μέλη του ΔΣ-παιδιά των πεσόντων στην τελετή. Η Τουρκία ορίζει γκρίζες ζώνες κι άμα θέλετε, η αντιπολίτευση βρίζει τον σουλτάνο Ερντογάν -και για τους φυλακισμένους άδικα στρατιωτικούς μας- όμως πρωτοκλασάτο στέλεχός της τιμά την ορκωμοσία του, υποθέτω όχι με την ιδιότητα της πολιτικού αλλά με αυτή της σουλτανικής καλεσμένης. Το Ποτάμι ύστερα από οκτώ χρόνια συμβίωσης στη Βουλή ανακαλύπτει μόλις μετά από δύο μήνες γάμου με το ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ αγεφύρωτες διαφορές και προξενεύεται πια -να δούμε τι θα πουν οι δημοσκοπήσεις για να το κάνουνε- με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο οι εναπομείναντες ΑΝΕΛ απειλούν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση αν τολμήσει και φέρει τη συμφωνία με τα Σκόπια στη Βουλή, αφού τα υπόλοιπα οικονομικά είναι πολύ καλώς καμωμένα.
ΑΥΤΑ σαν ελάχιστο δείγμα της πολιτικής παράνοιας, φτερό στον άνεμο που δεν στερεώνεται από αρχές, που γυρνοβολά εδώ-εκεί χωρίς επικοινωνία. Ιστορικά ο λαός μας νομίζω πως έχει ήδη αποφανθεί για τη σύγχρονη πολιτική. Οι Γιωργάκης, Κούλης, Μπούλης, κ. ά. δεν μεγάλωσαν ποτέ. Εκεί ψηλά στο ηρωϊκό Τετράκωμο του δήμου Αθαμανίων ένα ρο χωρίζει από την τσίπα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ
Τελευταία άρθρα απόΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΑΧΟΥΡΗΣ (δείτε τα όλα μαζί)
- Γιάννης Πλαχούρης: “Προφητεία” | Ποίηση - 31 Ιανουαρίου 2022
- Γιάννης Πλαχούρης: “Στον στάβλο πριν τη φάτνη” - 9 Δεκεμβρίου 2021
- Γιάννης Πλαχούρης: “Σταδίου πέντε” | Ποίηση - 5 Νοεμβρίου 2021