- Κυριακή του τυφλού
- Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη οι Ισαπόστολοι
- Όσιος Παχώμιος ο Νέος ο Οσιομάρτυρας
- Όσιος Κασσιανός ο Έλληνας και Θαυματουργός
- Άγιος Κωνσταντίνος και οι υιοί αυτού Μιχαήλ και Θεόδωρος οι Πρίγκιπες και Θαυματουργοί
- Άγιος Χριστόφορος Α’ Πατριάρχης Αντιοχείας
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Τρυφερής
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Βλαδιμήρου
- Άγιος Κωνσταντίνος ο Νεομάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες
- Αγία Ελένη η πριγκίπισσα
- Όσιος Οσπίτιος ο Ερημίτης
- Άγιος Κωνσταντίνος ο διά Χριστόν σαλός
- Άγιος Κύριλλος Β’ Επίσκοπος Ροστώβ
- Άγιος Αγαπητός ο Οσιομάρτυρας
- Ανάμνηση Θαύματος Αγίας Βαρβάρας στην Λευκάδα
- Σύναξη των Αιτωλοακαρνάνων Αγίων
- Ανακομιδή Ιερών λειψάνων του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη και Ομολογητή
- Κυριακή του τυφλού
Το ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού, αποτελεί μια αδιάψευστη απόδειξη ότι ο Χριστός δεν ήταν μόνο τέλειος άνθρωπος αλλά και τέλειος Θεός.
Όπως διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. 9, 1-38), ο Χριστός, περνώντας μέσα από την Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής τυφλό. Ο Κύριος, έκανε πυλό, αφού έφτυσε στο χώμα, του άλειψε τα μάτια και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, πλάθει τον άνθρωπο από χώμα, τώρα ο Χριστός, πλάθει τα μάτια του εκ γενετής τυφλού πάλι από χώμα. Ο ίδιος Θεός! Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού και τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, και ζητάει τη δική του εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα. Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει στην εντολή του Θεού, πηγαίνει και πλένεται και επιστρέφει βλέποντας.
Όμως, η ζωή του θεραπευμένου τυφλού, δε έγινε ευκολότερη. Γίνεται στόχος της κακίας και του μίσους των Φαρισαίων, των ανθρώπων εκείνων που με ζήλο πίστευαν στο Θεό και στην τήρηση του Νόμου Του. Ανακρίνουν τον τυφλό κι αντί να πιστέψουν κι εκείνοι βλέποντας ζωντανό το θαύμα μπροστά τους, κλείνουν τα μάτια της ψυχής τους. Ο θρησκευτικός φανατισμός τους, όχι μόνο τους κλείνει τα μάτια της ψυχής και εξαφανίζει από την ψυχή τους τη διάκριση αλλά τους απομακρύνει τελικά και από το Θεό.
Οι γονείς του τυφλού, φοβούνται να ομολογήσουν το θαύμα που έγινε στο παιδί τους που γεννήθηκε τυφλό, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι. Τόση ήταν η πίστη τους και η χαρά τους που απέκρυψαν αποφεύγοντας με μαεστρία να ομολογήσουν ένα αληθινό γεγονός. «Έχει ηλικία αυτόν να ρωτήσετε»! Ίσως ο Χριστός να τους χάλασε τα σχέδια, αφού ο εκ γενετής τυφλός γιος τους ζητιάνευε. Ίσως τους χάλασε την ησυχία τους αφού έπρεπε να παρουσιαστούν στη συναγωγή και να ανακριθούν με τον κίνδυνο να γίνουν αποσυνάγωγοι. Κι εμείς οι χριστιανοί που ευεργετούμαστε καθημερινά από το Θεό, ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να ομολογήσουμε το Θεό από την ολιγοπιστία μας. Βάζουμε τα συμφέροντά μας πάνω από το Θεό, πιστεύοντας ενδόμυχα πως Εκείνος θα μας καταλάβει! Εκείνος θα μας καταλάβει αλλά θα δει και την πίστη μας και τις προτεραιότητες που έχουμε βάλλει στη ζωή μας. Θα δει ποιους θεούς έχουμε βάλλει στη θέση Του και με το δικό του τρόπο δε θα πάψει να μας υπενθυμίζει πως Εκείνος είναι το φως του κόσμου.
Ο τυφλός, τελικά δε θεράπευσε μόνο τα μάτια του σώματός του αλλά και της ψυχής του. Αναγνωρίζει και προσκυνεί τη θεότητα του Ιησού και δε διστάζει να το ομολογήσει στους θρησκευτικούς άρχοντες με θάρρος που θα το ζήλευαν πολλοί από μας. Δεν αρκεί μόνο η πίστη, χρειάζεται και η ομολογία πίστεως για να γίνουμε γνήσια παιδιά του Ιησού. Όταν ομολογήσουμε το Χριστό μπροστά στους ανθρώπους, θα μας ομολογήσει και Εκείνος μπροστά στον Πατέρα Του, μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος.
Ἦχος πλ. α’.
Τὸν συνάναρχον Λόγον Πατρὶ καὶ Πνεύματι, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα εἰς σωτηρία ἡμῶν, ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ καὶ προσκυνήσωμεν· ὅτι ηὐδόκησε σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, καὶ θάνατον ὑπομεῖναι, καὶ ἐγεῖραι τοὺς τεθνεῶτας, ἐν τῇ ἐνδόξῳ Ἀναστάσει αὐτοῦ.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.
Μεγαλυνάριον
Ἤνοιξας Σωτήρ μου τοὺς ὀφθαλμούς, τοῦ τυφλοῦ ἐκ μήτρας, ὡς φιλάνθρωπος πλαστουργός, τοῦ πηλοῦ τῇ χρήσει, καὶ Σιλωὰμ τῇ νίψει· διό σε ὡμολόγει, Θεὸν καὶ Κύριον.
- Όσιος Παχώμιος ο Νέος ο Οσιομάρτυρας.
Ο Όσιος Οσιομάρτυς Παχώμιος καταγόταν από τη Μικρά Ασία και γεννήθηκε από γονείς φιλόθεους και ευσεβείς. Υπηρετώντας ως στρατιώτης στο Ρωσικό στρατό, συνελήφθηκε αιχμάλωτος από τους Τατάρους, πουλήθηκε σε κάποιον Τούρκο βυρσοδέψη, ο οποίος τον έφερε στην πατρίδα του Ουσάκι της Φιλαδελφείας. Ο Όσιος παρέμεινε στην υπηρεσία του Τούρκου επί είκοσι επτά έτη, υπομένοντας βασανιστήρια και εξευτελισμούς και πιεζόταν καθημερινά να αλλαξοπιστήσει. Αυτός όμως παρέμενε ακλόνητος στη Χριστιανική πίστη και εξ αιτίας αυτού, αφού ο αφέντης του απηύδησε, τον άφησε ελεύθερο.
Ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει, ασθένησε, και Τούρκοι, που επωφελήθηκαν την κατάσταση αυτή, διέδωσαν ότι ο Παχώμιος εξέφρασε την επιθυμία να γίνει Μωαμεθανός, πριν πεθάνει. Όταν λοιπόν, αυτός ανέρρωσε, τον έντυσαν με τουρκικά ενδύματα και τον άφησαν ελεύθερο. Αμέσως ο Παχώμιος αναχώρησε και μέσω Σμύρνης μετέβη στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παύλου, και τέθηκε υπό την προστασία ενάρετου ιερομονάχου, που ονομαζόταν Ιωσήφ.
Μετά την δωδεκαετή παραμονή στη μονή, μετοίκησε στα Καυσοκαλύβια, μιμούμενος δε τη θαυμαστή πολιτεία του Οσίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου (τιμάται 12 Απριλίου) έγινε υπόδειγμα μοναχού και ήταν αγαπητός σε όλους τους αδελφούς.
Κινούμενος από θείο ζήλο, εξέφρασε την επιθυμία να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Πράγματι, αφού επί ένα έτος δοκιμάσθηκε με διάφορους Κανόνες και παιδαγωγίες, συνοδευόμενος από τον ιερομόναχο Ιωσήφ, μετέβη στο Ουσάκι της Φιλαδελφείας, στο μέσο δε της αγοράς διεκήρυξε την πίστη του προς τον Χριστό. Αμέσως συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον του κριτού με την κατηγορία του εξομώτου. Ο Μάρτυρας Παχώμιος με πνευματική ανδρεία αντέκρουσε τους κατηγόρους του και δήλωσε ότι ουδέποτε αρνήθηκε τον Χριστό, αλλά ήταν και θα παρέμενε πιστός στην πατρώα ευσέβεια μέχρι τέλους της ζωής του. Κατόπιν τούτου ο κριτής διέταξε τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Μετά τρείς ημέρες, αφού κλήθηκε και πάλι να αρνηθεί τον Χριστό και δεν το αποδέχθηκε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και παραδόθηκε στον δήμιο. Έτσι ο Οσιομάρτυς Παχώμιος μαρτύρησε δι’ αποκεφαλισμού το 1730 μ.Χ., την Πέμπτη της Αναλήψεως.
Το ιερό λείψανό του το παρέλαβαν μετά τρείς ημέρες ευσεβείς Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια. Σήμερα δε, βρίσκεται στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου. Τεμάχιο του ιερού τούτου λειψάνου παραχωρήθηκε στη μονή του Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους και μετακομίσθηκε σε αυτή από την Πάτμο, με την έγκριση και ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις 26 Ιανουαρίου 1953 μ.Χ.
- Όσιος Κασσιανός ο Έλληνας και Θαυματουργός.
Ο Όσιος Κασσιανός του Ούγκλιχ, κατά κόσμο Κωνσταντίνος, ήταν ελληνικής καταγωγής και απόγονος της πριγκιπικής οικογένειας των Μανκουτίων. Συμμετείχε στη Βυζαντινή αντιπροσωπεία, η οποία μετέβη στη Μόσχα, στον μεγάλο πρίγκιπα Ιβάν Γ’ Βασίλεβιτς (1438 – 1505 μ.Χ.), ο οποίος με τον γάμο του με την Σοφία Παλαιολογίνα το 1472 μ.Χ., συγγένεψε με την τελευταία Βυζαντινή δυναστεία και έλαβε ως έμβλημά του το δικέφαλο αετό.
Αποφασίζοντας ο Κωνσταντίνος να αφιερώσει την ζωή του στον Θεό, παρέμεινε στην δικαστική υπηρεσία του τσάρου της Μόσχας ζώντας κοντά στον Επίσκοπο της πόλεως Ροστώβ Ιωάσαφ. Όταν ο Επίσκοπος Ιωάσαφ αποσύρθηκε στη μονή του Αγίου Θεράποντος, ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τα εγκόσμια και τον ακολούθησε. Έγινε μοναχός μετά από ένα θαυμαστό όραμα, στο οποίο είδε τον Όσιο Μαρτινιανό (κοιμήθηκε το 1483 μ.Χ.) να τον καλεί στο μοναχικό βίο και έλαβε το όνομα Κασσιανός.
Μετά από μία χρονική περίοδο άφησε τη μονή και εγκαταστάθηκε κοντά στην πόλη Ούγκλιχ, στη συμβολή των ποταμών Βόλγα και Ούχμα, όπου ίδρυσε μοναστήρι προς τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η φήμη της αγιότητας του βίου του διαδόθηκε ευρέως και πολλοί τον επισκέπτονταν, για να λάβουν την ευλογία του και να ακούσουν τις πνευματικές νουθεσίες του. Ο Όσιος δεχόταν τον καθένα με περισσή αγάπη και με διάκριση τον οδηγούσε προς τον λιμένα της σωτηρίας. Ο Όσιος Κασσιανός κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας, στις 2 Οκτωβρίου του 1504 μ.Χ., ημέρα της μνήμης του. Η μνήμη του κατά την 21η Μαΐου εορτάζεται, επειδή στο κοσμικό του όνομα ονομαζόταν Κωνσταντίνος, προς τιμήν του Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Η μνήμη της μετακομιδής των ιερών λειψάνων του Οσίου Κασσιανού εορτάζεται στις 23 Αυγούστου.
- Άγιος Κωνσταντίνος και οι υιοί αυτού Μιχαήλ και Θεόδωρος οι Πρίγκιπες και Θαυματουργοί.
Οι Άγιοι μακάριοι πρίγκιπες Κωνσταντίνος και οι υιοί αυτού, Μιχαήλ και Θεόδωρος, έζησαν κατά τον 11ο και 12ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωσία. Ο μακάριος Κωνσταντίνος, απόγονος του ισαποστόλου πρίγκιπα Βλαδίμηρου, ζήτησε από τον πατέρα του, τον πρίγκιπα Σβιατοσλάβο του Τσέρνιγκωφ, να γίνει ηγεμόνας της πόλεως Μούρωμ, που κατοικείτο από ειδωλολάτρες, με σκοπό να διαφωτίσει τους κατοίκους και να διαδώσει σε αυτούς τη χριστιανική πίστη. Ο πρίγκιπας έστειλε στο Μούρωμ, ως απεσταλμένο του, τον υιό του Μιχαήλ, όμως οι ειδωλολάτρες τον σκότωσαν.
Όταν ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος έφθασε κοντά στα τείχη της πόλεως με το στρατό του, οι κάτοικοι υποτάχθηκαν και τον αποδέχθηκαν, αλλά για αρκετό χρονικό διάστημα αντιστέκονταν στην αλήθεια και παρέμεναν στο σκότος και την πλάνη της ειδωλολατρίας. Κάποια στιγμή πλησίασαν την οικία του πρίγκιπα με σκοπό να τον δολοφονήσουν. Όμως αυτός, ατρόμητος, εμφανίσθηκαν μπροστά τους κρατώντας στα χέρια του την εικόνα της Θεοτόκου του Μούρωμ. Ξαφνικά οι ειδωλολάτρες υποτάχθηκαν και βαπτίσθηκαν Χριστιανοί στα νερά του ποταμού Οκά.
Στο σημείο που σκοτώθηκε ο υιός του, ο Μιχαήλ, ο πιστός πρίγκιπας Κωνσταντίνος, έκτισε ναό προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και αργότερα ανήγειρε άλλο ναό αφιερωμένο στους Αγίους Βόριδα και Γκλέμπ. Ο μακάριος πρίγκιπας κατέβαλε πολλές προσπάθειες για την εξάπλωση της χριστιανικής πίστεως πιο κατοίκους του Μούρωμ. Στο ιεραποστολικό αυτό έργο τον βοηθούσε με ένθερμο ζήλο ο υιός του, πρίγκιπας Θεόδωρος. Το 1129 μ.Χ. ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος κοιμήθηκε με ειρήνη και ενταφιάσθηκε στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, δίπλα στους υιούς του, τους Αγίους Μιχαήλ και Θεόδωρο.
- Άγιος Χριστόφορος Α’ Πατριάρχης Αντιοχείας.
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Χριστόφορος εξελέγη Πατριάρχης Αντιοχείας το 960 μ.Χ., κατά το 14ο έτος του χαλίφη Αλ Μουτί (946 – 974 μ.Χ.), όπως μάς πληροφορεί ο Άραβας χρονογράφος Γιαχ-γιά. Τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη του 967 μ.Χ. φονεύθηκε από τους Άραβες, αφού κατηγορήθηκε ότι συνεννοείται με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Νικηφόρο Φωκά που εκστράτευσε κατά της Αντιοχείας και το τίμιο λείψανο αυτού ρίχθηκε στον ποταμό Ορόντη. Αναφέρεται δε ότι ο φόνος έγινε στην οικία του ευεργετηθέντος από τον Πατριάρχη Ίμπν-Μάνικ. Μετά οκτώ ημέρες οι Χριστιανοί βρήκαν το λείψανο αυτού και το ενταφίασαν με ευλάβεια σε κάποια νησίδα του ποταμού, κατόπιν δε, μετακόμισαν αυτό στην εκτός της πόλεως μονή του Αγίου Αρσενίου.
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Τρυφερής.
Η ιερή εικόνα της Παναγίας της Τρυφερής βρέθηκε το 1521 μ.Χ. στη μονή των Σπηλαίων και μεταφέρθηκε στην πόλη του Πσκώφ από τους ευλαβείς Χριστιανούς Βασίλειο και Θεόδωρο. Τιμάται ιδιαίτερα, αφού θεωρείται προστάτιδα της πόλεως κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής από τον Πολωνό βασιλέα Στέφανο Μπάθορυ (1533 – 1586 μ.Χ.). Η εικόνα τιμάται, επίσης, και στις 7 Οκτωβρίου, ημέρα της απελευθέρωσης του Πσκώφ από την εισβολή του Ναπολέοντα, το 1812 μ.Χ.
- Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Βλαδιμήρου.
Η παράδοση αποδίδει την ιστόρηση της ιεράς εικόνος της Παναγίας του Βλαδιμήρου στον Ευαγγελιστή Λουκά, της οποίας αντίγραφο του πρωτοτύπου βρισκόταν στο ναό της Ελεούσας Κωνσταντινουπόλεως, που κτίσθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β’ Κομνηνό (1118 – 1143 μ.Χ.). Η εικόνα μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Κίεβο, περί το 1131 μ.Χ., ως γαμήλιο δώρο στο μεγάλο πρίγκιπα Βλαδίμηρο.
Η εικόνα είναι μία Βρεφοκρατούσα του τύπου της Ελεούσας. Αρχικά την τιμούσαν στη γυναικεία μονή του Βόσγκοροντ. Το 1155 μ.Χ., στους χρόνους του πρίγκιπα Ανδρέα Μπογκολιούμπσκϊυ, την έφεραν στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της πόλεως του Βλαδιμήρου και το 1395 μ.Χ. η εικόνα μεταφέρθηκε στη Μόσχα. Μπροστά της ανακηρύσσονταν οι Πατριάρχες και στέφονταν οι τσάροι. Τον 15ο αιώνα μ.Χ., μετά από διαμαρτυρίες και απαίτηση των κατοίκων του Βλαδιμίρ, που ζητούσαν την εικόνα τους, ο Άγιος Ανδρέας (Ρούμπλιεφ) αγιογράφησε ένα αντίγραφο, το οποίο τοποθέτησε στο Βλαδιμίρ στη θέση του πρωτοτύπου. Η εικόνα του Βλαδιμήρου τιμάται, επίσης, στις 23 Ιουνίου, για την απελευθέρωση της Μόσχας από την επιδρομή του χάνου Ακμάτ (1480 μ.Χ.) και στις 26 Αυγούστου, για τη σωτηρία του Ρωσικού λαού από την εισβολή του Ταμερλάνου (1395 μ.Χ.).
- Άγιος Κωνσταντίνος ο Νεομάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1654 μ.Χ., στο χωριό Μπρινκοβάνι της Ρουμανίας και διετέλεσε πρίγκιπας της Βλαχίας κατά τα έτη 1688 – 1714 μ.Χ. Από την ηλικία του ενός έτους έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος φονεύθηκε τον Φεβρουάριο του 1655 μ.Χ. σε μία εξέγερση του λαού εναντίον του τότε ηγεμόνος. Τον ανέθρεψαν η μητέρα του και οι παππούδες του Πάουνα και Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, στην πατρική του οικία, στο Βουκουράστι. Σπούδασε την ελληνική και λατινική γλώσσα. Μετά τον θάνατο των δύο αδελφών του έμεινε κληρονόμος όλης της περιουσίας του πατέρα του και νυμφεύθηκε τη Μαρίκα, ανιψιά του Αντωνίου Βόδα από το Ποπέστ. Το 1678 μ.Χ., όταν ο θείος του Σερμπάνος Καντακουζηνός έγινε ηγεμόνας, βοήθησε τον Κωνσταντίνο να φθάσει στα υψηλότερα αξιώματα.
Επωφελούμενος στην αρχή της ηγεμονίας του από την ειρήνη στην χώρα, έβαλε τα θεμέλια για την ίδρυση της μονής Χουρέζ, όπου κατασκεύασε την οικογενειακή κατοικία του και το παρεκκλήσιό του. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και πιέσθηκε από τους Τούρκους να πληρώνει μεγαλύτερο φόρο. Παρ’ όλα αυτά εργάσθηκε σκληρά για την πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της Βλαχίας. Το 1709 μ.Χ. συμμάχησε με τον τσάρο Πέτρο Α’ της Ρωσίας (1672 – 1725 μ.Χ.) ενάντια στους Τούρκους και τον σουλτάνο Αχμέντ Γ’ (1673 – 1736 μ.Χ.). Επειδή αρνήθηκε να ασπασθεί τη μουσουλμανική πίστη, κατηγορήθηκε για προδοσία, συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1715 μ.Χ.
Σύμφωνα με ένα Χρονικό στις 24 Μαρτίου 1714 μ.Χ., τη Μεγάλη Τρίτη, ήλθε στο Βουκουρέστι ο Μουσταφά Αγάς, ο οποίος τον συνέλαβε μαζί με τα τέσσερα παιδιά του, όλους τους γαμπρούς του, τη μεγαλύτερη νύμφη του, τον εγγονό του Κωνσταντίνο και το θησαυροφύλακα Γιαννάκη Βακαρέσκου. Μετά από πικρό ταξίδι τριών εβδομάδων, έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου βασανίσθηκαν σκληρά. Καταδικάσθηκαν σε θάνατο στις 15 Αυγούστου 1714 μ.Χ., την ημέρα Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Mε τα πρώτα κτυπήματα του ξίφους έπεσε κάτω η κεφαλή του θησαυροφύλακος Γιαννάκη Βασαρέσκου, κατόπιν του μεγαλύτερου υιού του και ακολούθησαν των άλλων τριών, του Στεφάνου, του Ράδου και του Ματθαίου. Tα ιερά λείψανά τους τα έριξαν στα νερά του Βοσπόρου, ενώ τις τίμιες κεφαλές τους τις κάρφωσαν σε κοντάρια, τις περιέφεραν στις οδούς της Πόλεως, και, τέλος τις τοποθέτησαν στην πρώτη πόρτα του Σεραγίου, όπου έμειναν τρείς ημέρες και, κατόπιν τις έριξαν και αυτές στη θάλασσα. Mε προτροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου πήγαν κρυφά ευσεβείς Χριστιανοί και, αφού τις έβγαλαν έξω από την θάλασσα και τις ενταφίασαν μυστικά στη νήσο Χάλκη, έξω από την εκκλησία της μονής της Θεοτόκου, την οποία είχε κτίσει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε’ ο Παλαιολόγος (1341 – 1391 μ.Χ.). Τα ιερά λείψανα του Μάρτυρα Κωνσταντίνου και των θείων του μετεκομίσθηκαν μυστικά στη Ρουμανία από τη σύζυγό του Μαρίκα το 1720 μ.Χ., τον καιρό της ηγεμονίας του Νικολάου Μαυροκορδάτου και τοποθετήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Νέου.
- Αγία Ελένη η πριγκίπισσα.
- Όσιος Οσπίτιος ο Ερημίτης.
- Άγιος Κωνσταντίνος ο διά Χριστόν σαλός.
- Άγιος Κύριλλος Β’ Επίσκοπος Ροστώβ.
- Άγιος Αγαπητός ο Οσιομάρτυρας.
Ο Άγιος Οσιομάρτυς Αγαπητός του Μαρκούσεφ, έζησε στη Ρωσία περί τον 16ο αιώνα μ.Χ. Αρχικά έγινε μοναχός στη μονή των Αγίων Βόριδος και Γκλέμπ του Σολφυτσεγκόντσκ και μαρτύρησε το 1584 μ.Χ. Το 1576 μ.Χ., όταν ο Άγιος ασθένησε βαριά, εμφανίσθηκε σε αυτόν η εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, που ονομάζεται Βελικορέσκαγια και του έδωσε εντολή να πάει στον ποταμό Μαρκούζα και να ιδρύσει εκεί ένα καινούργιο μοναστήρι. Ο Όσιος, θεραπευμένος την ίδια στιγμή, εκπλήρωσε το καθήκον που του είχε ανατεθεί, κατασκευάζοντας πρώτα ένα ξύλινο παρεκκλήσι και αργότερα, το 1578 μ.Χ., δύο ναούς αφιερωμένους με σεβασμό στον Άγιο Νικόλαο και στον Άγιο Προκόπιο του Ούγκλιχ.
Το ίδιο έτος, ο Όσιος Αγαπητός πήγε στη Μόσχα, για να ζητήσει από τον τσάρο ένα χώρο και την άδεια να κατασκευάσει στον ποταμό Λόχτα ένα μύλο, από τον οποίο θα εξασφάλιζε τη συντήρησή του το μοναστήρι. Έτσι και έγινε. Όμως οι κάτοικοι του διπλανού χωριού, του Καλίνιν, από το φόβο ότι τα κτήματά τους θα προσαρτόνταν στο μοναστήρι, συνωμότησαν να σκοτώσουν τον Όσιο Αγαπητό. Οδηγούμενοι από έναν βλάσφημο χωρικό, που ονομαζόταν Βόγκνταν Λγιάτσωφ, επιτέθηκαν στον Όσιο Αγαπητό κοντά στον μύλο στις 21 Μαΐου 1584 μ.Χ., τον σκότωσαν και έριξαν το λείψανό του στον ποταμό Ουστγίγκα. Οι μοναχοί βρήκαν το τίμιο σκήνωμα και το ενταφίασαν με ευλάβεια σε ένα παρεκκλήσι, το οποίο ανυψώθηκε ανάμεσα στους δύο ναούς του μοναστηριού. Το 1712 μ.Χ., ο Επίσκοπος του Χολμογκόρυ Βαρνάβας, αφού επισκέφθηκε το μοναστήρι, συνέλεξε πληροφορίες σχετικά με το βίο του Οσίου Αγαπητού και σχετικά με όλα τα θαύματα της εικόνας του Αγίου Νικολάου. Έτσι, το 1715 μ.Χ. με εντολή του ιδίου του Επισκόπου συντάχθηκε ο βίος του Οσιομάρτυρος Αγαπητού.
- Ανάμνηση Θαύματος Αγίας Βαρβάρας στην Λευκάδα
Στην Λευκάδα, εκτός από την 4η Δεκεμβρίου (οπότε τιμάται η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας), μεγάλη πανήγυρη γίνεται και την Γ’ Κυριακή του Μαΐου. Τότε, οι Λευκαδίτες ευχαριστούν την Αγία Βαρβάρα για τη διάσωση του νησιού από την φοβερή μάστιγα της ευλογιάς στα 1922 μ.Χ. Τελείται μάλιστα και λιτανεία, που ξεκινάει από τον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής και περιέρχεται τους δρόμους της πόλης.
- Σύναξη των Αιτωλοακαρνάνων Αγίων
Η Κυριακή του τυφλού είναι αφιερωμένη, μεταξύ των άλλων, και στους Αγίους της Αιτωλοακαρνανίας. Αυτοί είναι:
1) Όσιος Βάρβαρος ο Πενταπολίτης (βλέπε 15 Μαΐου και 23 Ιουνίου)
2) Άγιος Ιερομάρτυρας Βλάσιος, ο εν Σκλαβαίνοις ((βλέπε 11 Φεβρουαρίου)
3) Ο Όσιος Ανδρέας, ο Ερημίτης 15 Μαΐου)
4) Ο Όσιος Δαυίδ (βλέπε 1 Νοεμβρίου)
5) Οι Άγιοι αδελφοί Συμεών και Θεόδωρος, κτήτορες της ιστορικής Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου (βλέπε 18 Οκτωβρίου)
6) Ο Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός (βλέπε 5 Αυγούστου)
7) Ο Άγιος Ιωάννης ο εξ Οθωμανών (βλέπε 23 Σεπτεμβρίου)
8) Όσιος Ιάκωβος ο Νεομάρτυς και οι τρεις μαθητές του, Ιάκωβος, Διονύσιος και Θεωνάς (βλέπε 1 Νοεμβρίου)
9) Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Λάμπρος, Θεόδωρος και έτερος ανώνυμος
10) Ο Άγιος Εθνοϊερομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός (βλέπε 24 Αυγούστου)
Να σημειώσουμε τέλος ότι η ασματική ακολουθία της συνάξεως των Αγίων είναι ποίημα του Αποστόλου Παπαχρήστου.
- Ανακομιδή Ιερών λειψάνων του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη και Ομολογητή
Ο αρχαιότερος γνωστός Ερημίτης Άγιος της Κρήτης είναι ο Άγιος Κοσμάς ο Ομολογητής (βλέπε 2 Σεπτεμβρίου), ο οποίος κοιμήθηκε το έτος 658 μ.Χ. Η βιογραφία του μας είναι γνωστή από την παλαίτυπη σειρά «Acta Sanctorum», καθώς και από άλλες πηγές.
Όπως αναφέρει η παραπάνω πηγή, ο Κρητικός Νότος δεν ήταν τόσο φημισμένος τα χρόνια εκείνα για τον πλούτο, όσο για το πλήθος των ανδρών που ασκούνταν στην πίστη του Χριστού.
Ο Άγιος Κοσμάς ανήκει στην κατηγορία των ασκητών που αφιερώθηκαν στον Θεό με βαθιά άσκηση και τέλεια αποταγή εκ του κόσμου, μέσα σε σπήλαιο που βρισκόταν στα νότια παράλια της Κρήτης. Οι πνευματικοί του αγώνες έγιναν πολύ γνωστοί. Όπως συνάγεται από τον βίο του έζησε με θεϊκή φλόγα και ασκήθηκε με μεγάλο πόθο ψυχής, αντιμαχόμενος το κοσμικό φρόνημα.
Ο εν λόγω Άγιος στο σπήλαιο όπου αθλήθηκε πνευματικά αποκτώντας μεγάλες αρετές, στο ίδιο σπήλαιο ενταφιάσθηκε με αφάνεια. Οι γειτονικοί κάτοικοι της ερημιάς μέσα στην οποία έζησε δημιούργησαν λατρεία για αυτόν και επειδή ήταν δύσκολη η πρόσβαση στον Τόπο του σπηλαίου του, μετέφεραν το σκήνωμά του σε πόλη, στολίζοντάς το με ιδιαίτερο τρόπο.
Παρατήρησαν όμως ότι όσο χρονικό διάστημα, περίπου για τρία χρόνια και έξι μήνες, το σώμα του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη, βρισκόταν στην πόλη αυτή, μακριά από τον τόπο της άσκησής του, επικράτησαν ξηρασίες, χάθηκαν τεράστιες σοδειές σιτηρών και σταμάτησε ο ουρανός να δίδει βροχή. Την κατάσταση αυτή οι άνθρωποι την αιτιολόγησαν εξ αιτίας της μεταφοράς του λειψάνου του ερημίτη στον κόσμο, γι’ αυτό και αποφάσισαν να επιστρέψουν το λείψανό του στο σπήλαιο της άσκησής του. Τότε σταμάτησε η ξηρασία, έπεσε άφθονη βροχή και η γη χόρτασε από νερό. Στο σπήλαιο αυτό το σώμα του Αγίου έμεινε μέσα σε ταφικό μνημείο, τιμώμενο από όλους με περισσή ευλάβεια.
Το έτος 1058 μ.Χ., Βενετσιάνοι έμποροι ήλθαν με πλοίο στα νότια παράλια της Κρήτης, πέρασαν τα δύσβατα μέρη που οδηγούσαν στον τόπο της σπηλιάς που ήταν θαμμένος ο Άγιος το 658 μ.Χ., έκλεψαν το σώμα του και το μετέφεραν στη Βενετία, στο γνωστό Νησί του Αγίου Γεωργίου του Μείζονος. Σχετικές πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο «DELLE INSCRIZIONI VENEZIANE». Το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου παρέμενε στη Βενετία, στον παραπάνω αναφερόμενο Ναό, μέσα σε μια λάρνακα.
Περί το 2000 μ.Χ., το Μοναστήρι της Παναγίας του Κουδουμά, της Ιεράς Μητρόπολεως Γορτύνης και Αρκαδίας, άρχισε να μελετά και να ασχολείται με τον Άγιο Κοσμά τον Ερημίτη. Το Μοναστήρι αυτό σε ένδειξη σεβασμού προς τον Άγιο Κοσμά, ανακαίνισε ένα από τα σπήλαια της Ιεράς Μονής, αφιέρωσε Ιερό Ναό στο όνομά του, και κάθε χρόνο γιορτάζει τη μνήμη του, που είναι στις 2 Σεπτεμβρίου, στο συγκεκριμένο σπήλαιο.
Στο διάβα του χρόνου, η Ιερά Μονή Κουδουμά ήρθε, κατά την εκκλησιαστική τάξη, σε επαφή με το παραπάνω Μοναστήρι στη Βενετία, παρακαλώντας να δοθεί τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Αγίου.
Μετά από επισκέψεις των πατέρων της Ιεράς Μονής Κουδουμά μαζί με ειδικούς ερευνητές και μετά από μια μακρά ιστορία συνεννοήσεων, στην τελευταία επίσκεψη της Αντιπροσωπίας της Ιεράς Μονής του Κουδουμά στη Βενετία, αφού προηγήθηκαν μελέτες, εγκρίσεις των Ιταλικών αρχαιολογικών υπηρεσιών, με άδεια του Ρωμαιοκαθολικού Πατριαρχείου Βενετίας, στις 16 Οκτωβρίου 2018 μ.Χ., έγινε η τελευταία φάση της αποσφράγισης του ιερού λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη.
Τελικά, δόθηκε στη Ιερά Μονή Κουδουμά από τους Ρωμαιοκαθολικούς μοναχούς της Μονής Αγίου Γεωργίου του Μείζονος της Βενετίας και το Ρωμαιοκαθολικό Πατριαρχείο Βενετίας, ικανό μέρος από τα ιερά λείψανα του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη, μέρος από το ύφασμα που κάλυπτε τον Άγιο, τέσσερα μεγάλα τμήματα από τη ζωγραφική επιφάνεια της εικονομαχικής λάρνακας του 8ου αιώνα μ.Χ. που κάλυπτε τον Άγιο καθώς και οι αρχαίες κλειδαριές της, για να φιλοξενηθούν για πάντα στο Μοναστήρι του Κουδουμά. Η λάρνακα ξανακλείσθηκε και σφραγίσθηκε με βουλοκέρι.
Στις 17 Οκτωβρίου 2018 μ.Χ. η αποστολή της Ιεράς Μονής Κουδουμά αναχώρησε με πλοίο από τη Βενετία, τα εν λόγω ιερά λείψανα έφθασαν στην Ιερά Μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας, στις 20 Οκτωβρίου 2018 μ.Χ. και από εκεί κατέφθασαν στο Μοναστήρι του Κουδουμά όπου έγινε η υποδοχή τους και ακολούθησε ιερά αγρυπνία.
Η Εκκλησία Κρήτης χαιρετίζει με βαθιά πνευματική αγαλλίαση, την έλευση του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη στον τόπο της άσκησής του, τη Μεγαλόνησο Κρήτη. Η επανακομιδή τμήματος του ιερού λειψάνου Του στην Κρήτη αποτελεί, από πλευράς αρχαιότητας, το δεύτερο σπουδαιότερο γεγονός επιστροφής τιμίου λειψάνου, στη Μεγαλόνησο Κρήτη, μετά την επανακομιδή της Τιμίας Κάρας του Αγίου Αποστόλου Τίτου, Πρώτου Επισκόπου της Αποστολικής Εκκλησίας Κρήτης.
