Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (Η Καθημρινή, 27/04/25)
- Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Είχε δεν είχε έξι μήνες στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, μετά τη νίκη της στις εκλογές του 2019, και κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρώτη κρίση που προκάλεσε η Τουρκία με τους μετανάστες, που είχαν συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες στον Έβρο, με την προτροπή των τουρκικών αρχών και του ίδιου του Ερντογάν με σκοπό να παραβιάσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στην χώρα μας, παρανόμως φυσικά.
Έπινα ρακί σε ένα στέκι με κάποιον φίλο και εμφανίστηκε περαστική μια γνωστή μου κυρία, φανατική υποστηρίκτρια του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού χαιρετηθήκαμε, μου είπε χωρίς περιστροφές και με βεβαιότητα ότι «Θε πέσουν τώρα αυτοί» Ποιοι; ρωτάω. Ο Μητσοτάκης! απαντάει. Θα μπουκάρουν μέσα οι μετανάστες στον Έβρο και δεν θα αντέξουν, θα πέσουν… Την κοίταξα και της είπα ότι δεν πέφτουν τόσο εύκολα κυβερνήσεις με τόσο νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή. Θα δεις, μου είπε.
Η εν λόγω κυρία δεν ήταν σε ικανοποιητικό βαθμό πολιτικά αυτόφωτη, αλλά είχε στενές επαφές με ηγετικά πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν προφανές ότι μετέφερε τις απόψεις τους, κάτι που δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο να επιβεβαιωθεί. Μετά την αποφασιστική στάση της κυβέρνησης που απέτρεψε αυτά τα σενάρια, είδα τον ΣΥΡΙΖΑ που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, να εναποθέτει όλες του τις ελπίδες για την ανατροπή του Μητσοτάκη σε εξωγενείς παράγοντες, σε φυσικές καταστροφές, δυστυχήματα ακόμη και με τον κορωνοϊό από ένα σημείο και μετά.
Τον παραλογισμό αυτόν ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ, που ειδικά στην αρχή είχε τον ΣΥΡΙΖΑ πρότυπο αντιπολιτευτικής τακτικής. Συνολικά όμως η αντιπολίτευση επιδόθηκε σε δαιμονοποίηση της ΝΔ και κυρίως του Μητσοτάκη. Έβλεπαν στις μετρήσεις κοινής γνώμης ότι αποτελεί το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης και της ΝΔ και είπαν να τον φθείρουν στα τυφλά χωρίς σοβαρή ανάλυση για τα στοιχεία που του έδιναν αυτή την υπεροχή. Έτσι αντί να τον φθείρουν, τον δυνάμωναν, ενώ ταυτόχρονα αποδυναμώνονταν οι ίδιοι. Για τον κραταιό ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει αμφιβολία αν θα μπει στη Βουλή στις επόμενες εκλογές.
Το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει κανέναν και, κυρίως, δεν πιστεύει ούτε το ίδιο πως μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική δύναμη και γι’ αυτό τα κεντρικά του στελέχη έχουν επιδοθεί σε έναν επικοινωνιακό ανταγωνισμό για να εξασφαλίσουν βουλευτική έδρα στις επόμενες εκλογές.
Για σχεδόν έξι χρόνια δεν έχει καταφέρει κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης να συγκροτήσει στρατηγική και να αρθρώσει πολιτικό λόγο. Εξαντλήθηκαν πολιτικά από την εμμονή τους να μεγεθύνουν αυτές τις καταστάσεις. Με το δυστύχημα στα Τέμπη όμως έπιασαν ταβάνι. Μέχρι το ΚΚΕ που τα αποφεύγει αυτά έλεγε πως το τρένο μπορεί να μετέφερε καύσιμα του ΝΑΤΟ! Τα παραμύθια όμως που έπλασαν όλοι, αποδείχτηκε ότι δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Συνεχίζουν όμως με την ίδια λογική, ενώ ο κόσμος έχει κουραστεί, αλλά και δεν πείθεται μετά από τα Τέμπη. Τώρα απλώς γελοιοποιούνται και τραυματίζουν βαριά την πολιτική ζωή, εκτός του ότι παραδέχονται την ανικανότητά τους να ρίξουν τον Μητσοτάκη με ορθόδοξο πολιτικό τρόπο. Στην ουσία λίγα πράγματα θα είχαν να προτείνουν αν λειτουργούσαν κανονικά σαν κόμματα και παρήγαγαν πολιτική.
Δεν καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να προσάψει στην πολιτική του Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που η δική του κυβρνητική πολιτική ήταν πολύ πιο δεξιά. Δεν δικαιολογείται το μίσος που έχουν και τον παρουσιάζουν σαν ένα τέρας της πολιτικής και της κοινωνίας μεταλαμπαδεύοντας ένα ακραίο νοσηρό μίσος και στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτοί μια δικαιολογία έχουν μόνο, να μισούν.
Το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης τους έβγαλε από τις κυβερνητικές καρέκλες, για τις οποίες πούλησαν και ιστορία και ιδεολογία και για να πάω στα χειροπιαστά, δέσμευσαν τη δημόσια περιουσία για εκατό χρόνια. Γι’ αυτό από το πρώτο εξάμηνο της κυβερνητικής θητείας ονειρεύονταν πως ο Μητσοτάκης θα πέσει για να επιστρέψουν.
Αυτή η «πολιτική» του συνόλου της αντιπολίτευσης, οι πολίτες την παίρνουν για πλάκα. Αν έκαναν τον κόπο να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί αυτός που είναι τόσο άχρηστος τόσο διεφθαρμένος, τόσο απεχθής κατά τα λεγόμενά τους, εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή, ενώ εκείνοι που είναι καθαροί, τίμιοι και άξιοι, βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ή έχουν πάρει την κατηφόρα για τον πάτο του βαρελιού.
Κάπου υπάρχει κενό που φανερώνει την φαρσοκωμωδία στην πολιτική μας ζωή. Είναι μεγάλο λάθος να μισείς τον αντίπαλό σου. Το μίσος δεν σε αφήνει να μετράς σωστά τις καταστάσεις και το μόνο που καταφέρνεις είναι να προκαλείς γέλιο και να σε λυπούνται. Στον αθλητισμό υπάρχει μια παράβαση που λέγεται διακωμώδηση του αθλήματος και η τιμωρία όταν υποπέσεις σε αυτήν είναι πολύ αυστηρή.
Στην πολιτική δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. «Διακωμώδηση της πολιτικής» ας πούμε. Βολευόμαστε με το «θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι» για να τονίσουμε την πολιτική ελαφρότητα. Όσο και να γελάει το παρδαλό κατσίκι, να ξεκαρδίζεται, να σκάει από τα γέλια, οι πληρωμές φαίνονται στην κάλπη και τότε μπορεί και να κλάψει το παρδαλό κατσίκι.
