«Η αγάπη, με την αυστηρή έννοια του όρου που της έχει προσδώσει μια μακρά ιστορική παράδοση, απειλείται και ίσως είναι ήδη νεκρή ή, εν πάση περιπτώσει, βαριά άρρωστη. […] Μα ποιος μπορεί να είναι ο εχθρός στα πλήγματα του οποίου η αληθινή αγάπη απειλείται να υποκύψει; Είναι ο σύγχρονος ατομικισμός, φυσικά είναι η έγνοια να προσδιορίζονται τα πάντα με βάση την αγοραστική τους αξία είναι η ιδιοτέλεια που διέπει στις μέρες μας τη συμπεριφορά των ατόμων. […] Το βιβλίο αυτό είναι αφενός μια ακαταμάχητη απόδειξη των ελάχιστων προϋποθέσεων της αληθινής αγάπης και αφετέρου ένα είδος εντατικής περιπλάνησης σε όλες τις παγίδες και τις επιθέσεις με τις οποίες ο σημερινός κόσμος, που δεν τον ενδιαφέρουν παρά μόνον οι απολαύσεις και η ναρκισσιστική ικανοποίηση, εξαλείφει τη δυνατότητα για έρωτα.” (Από τον πρόλογο τον Αλαίν Μπαντιού)
“Η μία και μόνη αγωνία στην Αγωνία του Έρωτα είναι η α-γωνία, δηλαδή ο εξοβελισμός του έρωτα από το πεδίο του αγώνα. […] Η απουσία του αγώνα σημαίνει όχι μόνο απουσία συγκεκριμένου κοινώς αποδεκτού αγωνιστικού χώρου και γενικότερη απαξίωση της άμιλλας, αλλά και απουσία αγωνιζομένων.” (Από το επίμετρο τον Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή)
“Πιστός στις οδηγίες του Νίτσε, ο Χαν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προτού να είναι πολύ αργά για τη Δημοκρατία, την Πολιτική, τη Θεωρητική Σκέψη, τον Πολιτισμό, την Τέχνη και την αυθεντική Ανθρώπινη Επικοινωνία που απειλούνται από την εισβολή του ψηφιακού κόσμου.” (Liberation)» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Τα τελευταία χρόνια έχει επανειλημμένως εξαγγελθεί το τέλος της αγάπης. Σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, η αγάπη στις μέρες μας καταρρέει λόγω της ανεξάντλητης ελευθερίας επιλογών, της πληθώρας εναλλακτικών και της πίεσης για βελτιστοποίηση. Σε έναν κόσμο απεριόριστων δυνατοτήτων, η αγάπη είναι κάτι το αδύνατον. Λέγεται ότι μέχρι και το πάθος έχει γίνει πιο ψυχρό» (σελ. 15).
«Η κρίση της αγάπης δεν οφείλεται μόνο στην υπερβολική προσφορά άλλων Άλλων, αλλά και στη διάβρωση του Άλλου, που λαμβάνει χώρα σε όλους τους τομείς της ζωής και συνοδεύεται από μια αυξανόμενη ‘’ναρκισσοποίηση’’ του Εαυτού. Η εξαφάνιση του Άλλου είναι πράγματι μια δραματική διαδικασία η οποία όμως, μοιραία, δεν γίνεται αντιληπτή από πολλούς» (σελ. 15-16).
«Η κατάθλιψη είναι μια ναρκισσιστική ασθένεια που οφείλεται στην υπερβολική και παθολογικά φορτισμένη αυτοαναφορά. Το ναρκισσιστικό- καταθλιπτικό υποκείμενο έχει εξουθενώσει και φθείρει τον ίδιο του τον εαυτό. Στερείται κόσμου και είναι εγκαταλελειμμένο από τον Άλλον. Ο έρωτας και η κατάθλιψη είναι αντικρουόμενα μεταξύ τους στοιχεία. Ο έρωτας βγάζει το υποκείμενο έξω από τον εαυτό του και το ωθεί προς τον Άλλον. Αντίθετα, η κατάθλιψη το βυθίζει στον εαυτό του. Το σύγχρονο ναρκισσιστικό υποκείμενο της επίδοσης κυνηγάει, πάνω από όλα την επιτυχία. Οι επιτυχία συνεπάγονται μια επιβεβαίωση του Ενός μέσω του Άλλου. Κατά συνέπεια, ο Άλλος, αφού του έχουν στερήσει την ετερότητά του, υποβαθμίζεται σε καθρέφτη του Ενός, επιβεβαιώνοντάς τον στο εγώ του» (σελ. 17-18).
Πηγή: Han Byung-Chul. (2019). Η αγωνία του έρωτα. Εκδόσεις opera.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
