- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
- [email protected]
Πόσο έχει ταλαιπωρηθεί στις μέρες μας η έννοια της ελευθερίας είναι γνωστό τοις πάσι. Αρκεί να σκεφτείτε όλους εκείνους που “αρνούνται” π.χ. να εμβολιαστούν επικαλούμενοι το σύνταγμα και την… ελευθερία!! Ότι δηλ. είναι ελεύθεροι να διαθέσουν τον εαυτό τους όπως εκείνοι θέλουν… Εδώ θα επικαλεστώ μια ωραία κουβέντα του Καρλ Γιάσπερς. Ακούστε τον, ω αρνητές: “Μέσα στην ίδια την ελευθερία υπάρχει ένας συντελεστής αυτοκαταστροφής…”! Ας το σκεφτούν λιγάκι αυτοί που μας βασανίζουν με τη συμπεριφορά τους… Οι κάθε λογής αρνητές πιστεύουν σε κάποια μυθεύματα και συνωμοσιολογικά σενάρια και ταλαιπωρούνται αλλά και ταλαιπωρούν και τους διπλανούς. Πλάθουν και οι ίδιοι μύθους από το τίποτα και σε πείσμα κάθε λογικής, νιώθει κανείς ότι θέλουν να εκδικηθούν τους μη-αρνητές!!
Φοιτητές, μαθητές και κάποιοι άλλοι…
Αυτά που συμβαίνουν στους πανεπιστημιακούς χώρους, τολμώ να πω ότι δεν είναι φοιτητικές ανησυχίες. Δυστυχώς είναι ανίερες συμμαχίες κάποιων στοιχείων που απλώς εκμεταλλεύονται τις φοιτητικές ανησυχίες. Αυτή η ιστορία με κάποιες ομάδες που καταλαμβάνουν χώρους, ξυλοκοπούν καθηγητές, καταστρέφουν αίθουσες, απειλούν τους πρυτάνεις και γενικότερα την πανεπιστημιακή κοινότητα, οδηγούν σε δυσάρεστες και διχαστικές καταστάσεις. Δεν κακίζω τους νέους. Απλώς αυτές τις θλιβερές μειοψηφίες που δεν ενδιαφέρονται για σπουδές και μόρφωση. Επιπλέον, είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι ήταν ΜΑΘΗΤΕΣ αυτοί οι “νέοι” με τις κουκούλες που είχαν πάει να διαμαρτυρηθούν στο υπουργείο Παιδεία και πέταγαν πέτρες και διάφορα αντικείμενα. Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση και καλά κάνουν και διαμαρτύρονται: «κρούσματα χιλιάδες, μέτρα πουθενά, θέλουμε σχολεία ασφαλή και ανοιχτά»! Απορία έχω για εκείνη τη “Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας”. Άραγε, από τους χιλιάδες μαθητές που φοιτούν στα σχολεία της Αθήνας πόσοι ψήφισαν για να εκλεγεί αυτή η “Συντονιστική Επιτροπή”;; Και βέβαια κακίζω και εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που επιχειρούν με τη σειρά τους να εκμεταλλευθούν αυτές τις καταστάσεις για μικροκομματικά οφέλη.
Η Ευρώπη υποκλίνεται συνεχώς στον δικτάτορα
Τι φταίει άραγε για τον ξεπεσμό της Ευρώπης και υποκλίνεται κατ’ εξακολούθηση στον Τούρκο δικτάτορα;; Εκείνος βρίζει τους πάντες, απειλεί τους πάντες, προκαλεί τους πάντες και οι Ευρωπαίοι τον καλοπληρώνουν και δεν τολμάνε να του πουν μια άγρια κουβέντα και να τον βάλουν στη θέση του. Η διπλωματία πρέπει να έχει και κάποια όρια. Μα να είναι η Ευρώπη συνεχώς αμυνόμενη απέναντι στον Ερντογάν;;; Είναι και το άλλο που με το πες-πες το έχει επιβάλει. Αναφέρομαι στα περί “Γαλάζιας πατρίδας”!!!! Αν Η Τουρκία είναι Γαλάζια πατρίδα, τότε η χώρα μας τι είναι;;; Αυτοί ήρθαν από τα βουνά της κεντρικής Ασίας και τώρα μιλάνε για γαλάζιες πατρίδες;;
1821: Πάνε και τα 200 χρόνια!!!
Αμφιβάλλω αν καταλάβατε κάτι από τις επετειακές εκδηλώσεις [;;;] που υποτίθεται ότι οργάνωσε μια επιτροπή “ειδικών” υπό την κ. Αγγελοπούλου για την επέτειο από την επανάσταση του 1821, που αποτέλεσε την αφετηρία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Αυτά που άκουσα και διάβασα πολλές φορές ήταν η προσπάθεια κάποιων να απαξιώσουν τους ήρωες του ’21. Δήθεν χάριν της “αυτογνωσίας”. Εμφανίστηκαν ένα σωρό ιστορικοί για να μας μάθουν εκείνα που δεν μας έμαθαν τα σχολεία!!! Δυστυχώς, χάσαμε… Αυτό που δεν έχουν καταλάβει κάθε λογής πανεπιστημιακοί ιστορικοί είναι ότι, σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες, αν μας χρειάζονται υποδείγματα, παραδείγματα, ήρωες, δυστυχώς τα αντλούμε από την επικράτεια των νεκρών. Μας χρειάζονται ωραία συναισθήματα; Τα προσανατολίζουμε στους νεκρούς. Μας χρειάζονται μύθοι, ιερά κείμενα; Τα παίρνουμε από την παρακαταθήκη των νεκρών… Εκεί πάντα θα στρέφουμε το βλέμμα. Γιατί, ξέρετε, οι ζωντανοί έχουν το μειονέκτημα να είναι ζωντανοί, δηλαδή το κύρος τους υπόκειται στη σχετικότητα των ανθρωπίνων.
Ποια είναι η δουλειά των [πραγματικών] συγγραφέων;;;;
Λόγω της δημοσιογραφικής μου ενασχόλησης, με τα βιβλία και τους δημιουργούς, πάντα αναρωτιόμουν για το ρόλο τους στην κοινωνία. Ωστόσο, τα πράγματα είναι απλά. Η δουλειά των πραγματικών συγγραφέων δεν είναι να κελαηδάνε στο κλουβί, να ξεθυμαίνουν σε λαρυγγισμούς και τρίλιες. Δουλειά των [πραγματικών] συγγραφέων είναι να προλειαίνουν το έδαφος για τον αγώνα, να προχωρούν ως ακροβολιστές, να ειδοποιούν και να σαλπίζουν. Δεν πιστεύω πως έγραψαν για να μας αποκοιμίζουν π.χ. ο Ντίκενς, ο Σταντάλ, ο Μπαλζάκ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Ζολά, ο Τόμας Χάρντι!!! Οι πραγματικοί συγγραφείς είναι διδάσκαλοι αγωνίας. Οι άλλοι, που γράφουν για να δημιουργήσουν μόδες, περνάνε όπως τα είδη νεωτερισμών. Και τέτοιους η εποχή μας έχει διαπλάσει και τους προβάλλει μάλιστα. Φαίνεται πως η πλευρά της “πιάτσας” χρειάζεται τους ψευτοπνευματικούς της εκπροσώπους, εγκάθετους αρωματισμένους…
Πόσες αλήθειες υπάρχουν – μια ή πολλές;;;
Με αφορμή το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Κατερίνας Κουτουκάκη “Δέκα αλήθειες” (εκδ. Λιβάνη) που μου έδωσε και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο timesnews.gr, έκανα και κάποιες σκέψεις για όλους εκείνους που βγαίνουν και διακηρύσσουν τη μια και μοναδική αλήθεια που φυσικά είναι… η δική τους!!! Ο Ουμπέρτο Εκο είχε γράψει κάποτε ότι το καθήκον του δημοσιογράφου δεν είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι αυτός λέει την αλήθεια, αλλά να τον προειδοποιήσει ότι αυτός λέει τη “δική-του” αλήθεια. Ότι υπάρχουν όμως κι άλλες. Βέβαια εγώ δεν αναφέρομαι μονάχα στον δημοσιογράφο της εφημερίδας αλλά κυρίως στον δημοσιογράφο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων, ο οποίος δυστυχώς δεν σέβεται το κοινό του και δεν του αφήνει περιθώρια εξέτασης άλλων απόψεων. Κανονικά, δηλαδή, θα έπρεπε να τον προειδοποιεί κι αυτό θα μπορούσε να το κάνει με χίλιους τρόπους. Να προκαλέσει συζήτηση γύρω από μια είδηση, αναφέροντας όλες τις ερμηνείες και τις ανακοινώσεις των άλλων, τονίζοντας κυρίως την προσωπική γνώμη όταν είναι προσωπική ώστε να το αντιλαμβάνονται όλοι.
Η αλήθεια του δημοσιογράφου
Αυτό που παρακολουθούμε στη χώρα μας είναι τον δημοσιογράφο να προβάλλει τη δική του άποψη ως την μόνη αληθινή και χρησιμοποιώντας προκρούστεια λογική να οικτίρει ή να ελεεινολογεί ή και πολλές φορές να μαλώνει τον καλεσμένο του για τη δική του άποψη που δεν ταιριάζει μ’ εκείνην που εκφέρει ο ίδιος!!! Αυτό όμως που κάνει ο δημοσιογράφος το κάνουν και οι καλεσμένοι (πολιτικοί ή μη) που δεν σου αφήνουν περιθώρια να τους αμφισβητήσεις… Φαντάζομαι οι φίλοι αναγνώστες να γνωρίζουν την πιραντελική “λογική”, που μιλάει για τη σχετικότητα της αλήθειας! Η αλήθεια είναι μία κι εκατό χιλιάδες! Αυτό όμως οι τηλε-εισαγγελείς μας δεν το ασπάζονται, υποστηρίζοντας ότι η αλήθεια είναι μονάχα – η δική τους!!!
