Άντριου Λόιντ Βέμπερ (γενν. 1948) Άγγλος συνθέτης και παραγωγός-ιμπρεσάριος του μουσικού θεάτρου

Ο βαρόνος Άντριου Λόιντ Βέμπερ (Andrew Lloyd Webber, 22 Μαρτίου 1948) είναι Άγγλος συνθέτης και παραγωγός-ιμπρεσάριος του μουσικού θεάτρου.

Ο Λόιντ Βέμπερ είναι ο δημιουργός μεγάλων και δημοφιλών μιούζικαλ, κάποια από τα οποία παρουσιάσθηκαν για περισσότερο από μία δεκαετία στα θέατρα του Γουέστ Εντ και του Μπρόντγουεϊ. Στη μέχρι σήμερα (2013) σταδιοδρομία του έχει συνθέσει 13 μιούζικαλ (ή «ρόκ όπερες»), έναν κύκλο τραγουδιών, ένα σύνολο παραλλαγών, μουσική για δύο κινηματογραφικές ταινίες και ένα ρέκβιεμ. Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη (σερ) το 1992, με επτά Βραβεία Τόνυ, τρία Βραβεία Γκράμι, ένα Βραβείο «Όσκαρ» καλύτερου τραγουδιού (1996), 14 Βραβεία Άιβορ Νοβέλο, επτά Βραβεία Ολίβιε και μια Χρυσή Σφαίρα (Golden Globes).

Πολλά από τα τραγούδια του έχουν αναπαραχθεί ευρύτατα και αποτελούν διεθνείς επιτυχίες έξω από τα μητρικά τους έργα, όπως το «The Music of the Night» από Το φάντασμα της όπερας, το «I Don’t Know How to Love Him» από το Jesus Christ Superstar, τα «Don’t Cry for Me, Argentina» και «You Must Love Me» από την Εβίτα, το «Any Dream Will Do» από το Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat και το «Memory» από το Γάτες.

Η εταιρεία του Βέμπερ, η Really Useful Group, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιχειρήσεις του Λονδίνου. Ο Βέμπερ είναι επίσης πρόεδρος της μεγαλύτερου κύρους σχολής για εκπαίδευση στο μουσικό θέατρο στο Ηνωμένο Βασίλειο, της Arts Educational Schools London, που έχει την έδρα της στο Τσίσγουικ (Chiswick) του Δυτικού Λονδίνου.

Τα πρώτα του χρόνια

Ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ γεννήθηκε στο Κένσινγκτον του Λονδίνου ως ο πρωτότοκος γιος του συνθέτη και οργανίστα Γουίλιαμ Λόυντ Βέμπερ (1914–1982) και της βιολίστριας και πιανίστριας Ζαν Χέρμιον (το γένος Johnstone, 1921–1993). Ο μικρότερος αδελφός του, Τζούλιαν Λόιντ Βέμπερ, είναι επίσης ένας φημισμένος βιολοντσελίστας.

Ο Βέμπερ άρχισε να γράφει τη δική του μουσική σε νεαρή ηλικία, συγκεκριμένα μία σουίτα σε ηλικία εννέα ετών. Επίσης «ανέβαζε» «παραγωγές» με τον Τζούλιαν και τη θεία του Βιόλα στο θέατρο-παιχνίδι του, που έφτιαξε με παρότρυνση της Βιόλα, η οποία ήταν ηθοποιός και τον έπαιρνε να βλέπει πολλές από τις παραστάσεις της.

Το 1965 ο Λόιντ Βέμπερ φοίτησε με υποτροφία (Queen’s Scholar) στο Westminster School και σπούδασε ιστορία για ένα εξάμηνο στο Κολλέγιο Μόντλιν του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, αλλά τα παράτησε τον χειμώνα του 1965 για να σπουδάσει στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής και να οδηγηθεί από το ενδιαφέρον του για το μουσικό θέατρο.

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Βέμπερ και Ράις

Η πρώτη συνεργασία του Λόιντ Βέμπερ με τον στιχουργό Τιμ Ράις ήταν το The Likes of Us, ένα μιούζικαλ βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Τόμας Τζον Μπαρνάρντο. Παρότι γράφτηκε το 1965, ανέβηκε δημόσια μόλις το 2005, στο Sydmonton Festival. Από υφολογικής πλευράς το έργο αυτό ακολουθεί τα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ των δεκαετιών του 1940 και 1950: αρχίζει με μία παραδοσιακή εισαγωγή με μίγμα μελωδιών από το έργο και η μουσική υποδεικνύει κάποιες από τις πρώτες επιρροές που ασκήθηκαν πάνω στον Λόιντ Βέμπερ, ιδιαίτερα από τους Ρίτσαρντ Ρότζερς, Frederick Loewe και Λάιονελ Μπαρτ. Από αυτή την άποψη είναι αρκετά διαφορετικό από το μεταγενέστερο έργο του συνθέτη, που τείνει να προσεγγίζει στη φόρμα περισσότερο την όπερα από ό,τι το κλασικό μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ.

Το 1968 οι Ράις και Λόιντ Βέμπερ δέχθηκαν μία παραγγελία: ένα έργο για το σχολείο Colet Court. Αυτή η παραγγελία εξελίχθηκε στο Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, μία νέα αφήγηση της βιβλικής ιστορίας του Ιωσήφ στην οποία οι Λόιντ Βέμπερ και Ράις συνδυάζουν με χιούμορ διάφορα είδη μουσικής, όπως το ροκ-εντ-ρολ του Έλβις και τη μουσική κάντρι. Ο Ιωσήφ άρχισε ως μία σύντομη καντάτα που κέρδισε κάποια αναγνώριση με το δεύτερο ανέβασμά της, με μία ευνοϊκή κριτική στους Τάιμς. Για τις μεταγενέστερες παραστάσεις του έργου οι δημιουργοί του το αναθεώρησαν και προσέθεσαν νέα τραγούδια για να το μεγαλώσουν σε διάρκεια. Μία παραγωγή δύο ωρών ανέβηκε στο Γουέστ Εντ στον απόηχο της επιτυχίας του Jesus Christ Superstar.

Το 1969 οι Ράις και Λόιντ Βέμπερ έγραψαν ένα τραγούδι για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, το “Try It and See”, το οποίο δεν επιλέχθηκε. Με ξαναγραμμένους τους στίχους έγινε η «άρια του βασιλιά Ηρώδη» στη ροκ όπερα Jesus Christ Superstar (1970), το τρίτο τους έργο.

Τα σχέδια των Ράις και Λόιντ Βέμπερ μετά την επιτυχία του Jesus Christ Superstar ήταν μία μουσική κωμωδία βασισμένη στα μυθιστορήματα του P.G. Wodehouse με τους Jeeves και Wooster. Ο Ράις ήταν διστακτικός για το εγχείρημα αυτό, εν μέρει επειδή φοβόταν ότι δεν θα ήταν ικανοί να σταθούν στο ύψος των μυθιστορημάτων που τόσο θαύμαζαν οι δυο τους. Μετά λοιπόν από κάποια πρώτη εργασία πάνω στους στίχους, ο Ράις αποσύρθηκε από το εγχείρημα και ο Λόυντ Βέμπερ το έγραψε με τον Alan Ayckbourn. Το Jeeves απέτυχε εισπρακτικά και κατέβηκε μετά από παραστάσεις τριών μόνο εβδομάδων. Πολλά χρόνια αργότερα οι Λόιντ Βέμπερ και Ayckbourn το ξαναδούλεψαν και παρουσίασαν μία πιο επιτυχημένη εκδοχή με τον τίτλο By Jeeves (1996). Μόνο δύο από τα τραγούδια της αρχικής παραγωγής παρέμειναν στο νέο έργο (τα “Half a Moment” και “Banjo Boy”).

Οι Λόιντ Βέμπερ και Ράις συνεργάσθηκαν και πάλι για να γράψουν το μιούζικαλ Εβίτα (1978), βασισμένο στη ζωή της Εβίτα Περόν. Καθώς έγινε και με το Jesus Christ Superstar, το Εβίτα βγήκε πρώτα ως concept album (1976) με την Τζούλι Κόβινγκτον να τραγουδά τον ρόλο της Εβίτα. Το τραγούδι «Don’t Cry for Me Argentina» έγινε επιτυχία ως σινγκλ και το μιούζικαλ ανέβηκε στο Prince Edward Theatre σε σκηνοθεσία Χάρολντ Πρινς και πρωταγωνίστρια την Ελέιν Πέιτζ.

Η Εβίτα ήταν ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο έργο, που παίχθηκε επί δέκα χρόνια στο Γουέστ Εντ. Μεταφέρθηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1979. Ωστόσο, μετά από αυτό οι Ράις και Λόιντ Βέμπερ χώρισαν τους δρόμους τους.

Το 1978 ο Λόιντ Βέμπερ εργάσθηκε σε ένα σχέδιο μόνος του: ήταν το άλμπουμ Παραλλαγές (Variations), με τον βιολοντσελίστα αδελφό του, Τζούλιαν, βασισμένο στο Καπρίτσιο No. 24 του Παγκανίνι. Η επιτυχία του ήταν σημαντική: έφθασε στη δεύτερη θέση του pop album chart στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το κύριο θέμα του χρησιμοποιήθηκε ως η μουσική της τηλεοπτικής σειράς South Bank Show επί 32 χρόνια.

Η δεκαετία του 1980

Ο Λόιντ Βέμπερ αποφάσισε να δημιουργήσει το επόμενο έργο του χωρίς στιχουργό και στράφηκε στην όχι εύκολη ποίηση του Τόμας Στερνς Έλιοτ. Οι Γάτες (1981) θα γινόταν το μακροβιότερο μιούζικαλ στο Λονδίνο, όπου ανέβηκε για 21 συναπτά έτη. Στο Μπρόντγουεϊ οι Γάτες ανέβηκαν για 18 χρόνια, ένα ρεκόρ που θα καταρριπτόταν αργότερα από ένα άλλο μιούζικαλ του Λόυντ Βέμπερ, Το φάντασμα της όπερας.

Το Starlight Express (1984) ήταν μία εμπορική επιτυχία, κυρίως στην Αγγλία, αλλά απαξιώθηκε από τους κριτικούς. Το έργο αυτό αυτό παίζεται διαρκώς από το 1988 σε θέατρο στο Μπόχουμ της Γερμανίας που ανεγέρθηκε ειδικά για αυτό.

Ο Λόιντ Βέμπερ έγραψε ένα ρέκβιεμ αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα του, ο οποίος απεβίωσε το 1982. Η πρεμιέρα του έγινε στη Νέα Υόρκη στις 24 Φεβρουαρίου 1985. Η εκκλησιαστική μουσική υπήρξε μέρος της ανατροφής του συνθέτη, ενώ για τη συγκεκριμένη σύνθεση εμπνεύσθηκε από ένα άρθρο που είχε διαβάσει για τα βάσανα των ορφανών της Καμπότζης και τιμήθηκε με Βραβείο Γκράμι το 1986 στην κατηγορία της καλύτερης κλασικής σύνθεσης.

Το μιούζικαλ Cricket (1986) έφερε και πάλι μαζί τους Λόυντ Βέμπερ και Ράις σε μία δημιουργία για τα εξηκοστά γενέθλια της βασίλισσας Ελισάβετ. Αρκετές από τις μελωδίες του εντάχθηκαν αργότερα στα Aspects of Love και Sunset Boulevard.

Την ίδια χρονιά ο Λόιντ Βέμπερ ολοκλήρωσε και παρουσίασε Το φάντασμα της όπερας, εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού (1911). Ο ρόλος της Κριστίν γράφτηκε στα μέτρα της τότε συζύγου του Λόιντ Βέμπερ, της Σάρα Μπράιτμαν, η οποία τον έπαιξε στις πρώτες παραγωγές σε Λονδίνο και Μπρόντγουεϊ με τον Μάικλ Κρώφορντ στον ρόλο του Φαντάσματος και σε σκηνοθεσία και πάλι του Χάρολντ Πρινς. Ο στιχουργός Τσαρλς Χαρτ έγραψε τους στίχους για το έργο, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ακόμα παίζεται στο Γουέστ Εντ και στο Μπρόντγουεϊ. Τον Ιανουάριο 2006 ξεπέρασε τις Γάτες ως το μακροβιότερο μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, συμπληρώνοντας 10.000 παραστάσεις στις 11 Φεβρουαρίου 2012.

Ακολούθησε το Aspects of Love το 1989, ένα μιούζικαλ βασισμένο σε ιστορία του Ντέιβιντ Γκάρνετ. Οι στίχοι γράφτηκαν από τους Ντον Μπλακ και Τσαρλς Χαρτ και η σκηνοθεσία του πρώτου ανεβάσματος ήταν του Τρέβορ Ναν.

Η δεκαετία του 1990

Ζητήθηκε από τον Λόιντ Βέμπερ να γράψει ένα τραγούδι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και εκείνος συνέθεσε το “Amigos Para Siempre — Friends for Life” σε στίχους Ντον Μπλακ. Αυτό το τραγούδι ερμηνεύθηκε από τους Σάρα Μπράιτμαν και Χοσέ Καρρέρας.

Ο Λόιντ Βέμπερ είχε «παίξει» με την ιδέα να γράψει ένα μιούζικαλ βασισμένο στην κινηματογραφική ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ Η Λεωφόρος της Δύσης από τότε που την είδε, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αλλά μόλις μετά το Aspects of Love κατόρθωσε να εξασφαλίσει τα δικαιώματα από την Paramount. Συνεργάσθηκε με δύο για τους στίχους και το συνοδό βιβλίο: τους Κρίστοφερ Χάμπτον και Ντον Μπλακ. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο Adelphi Theatre του Λονδίνου στις 12 Ιουλίου 1993 και συνέχισε για 1.529 παραστάσεις. Παρά τη δημοφιλία και τις πολλές παραστάσεις του έργου, το οικονομικό αποτέλεσμα ήταν ζημιογόνο εξαιτίας του πολυδάπανου της παραγωγής.

Το 1994 Η Λεωφόρος της Δύσης κέρδισε 7 Βραβεία Τόνι για το ανέβασμά του στο Μπρόντγουεϊ.

Το 1998 ο συνθέτης κυκλοφόρησε τις Γάτες σε ταινία που κινηματογραφήθηκε στο Adelphi Theatre, σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Μάλετ και χορογραφίες του Gillian Lynne. Το ίδιο έτος έκανε την πρεμιέρα του στην Ουάσινγκτον και το νέο του μιούζικαλ, το Whistle Down the Wind, σε στίχους γραμμένους από τον θρύλο της ροκ Τζιμ Στάινμαν. Αναφέρθηκε ότι ο Λόυντ Βέμπερ δεν ήταν ευχαριστημένος από τη διανομή των ρόλων και τη σκηνοθεσία του Πρινς, και το έργο παίχθηκε αναθεωρημένο στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Γκέιλ `Εντουαρντς. Αξιοσημείωτο από αυτό το μιούζικαλ ήταν το τραγούδι “No Matter What”, που άφησε το επίσημο τοπ τεν μόνο όταν αυξήθηκε η τιμή του CD single για να το βγάλει από εκεί.

Το επόμενο μιούζικαλ ήταν το The Beautiful Game, που παίχθηκε στο Λονδίνο (στο Cambridge Theatre), αλλά ποτέ στο Μπρόντγουεϊ. Στη συνέχεια, ο Λόιντ Βέμπερ το ξαναδούλεψε σε ένα νέο έργο, το The Boys in the Photograph, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο The Liverpool Institute for Performing Arts τον Απρίλιο 2008.

Η δεκαετία του 2000

Το 2001 η εφημερίδα The New York Times χαρακτήρισαν τον Λόιντ Βέμπερ ως «τον πλέον εμπορικά επιτυχημένο μουσικοσυνθέτη στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2004 η παραγωγή του μιούζικαλ The Woman in White έκανε πρεμιέρα στο Palace Theatre του Λονδίνου. Κράτησε για 19 μήνες και 500 παραστάσεις. Μία αναθεωρημένη παραγωγή ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ (Marquis Theatre) τον Νοέμβριο 2005.

Τον Νοέμβριο 2006 ο Λόιντ Βέμπερ ανέβασε στη σκηνή τη Μελωδία της ευτυχίας, δημιουργώντας συζητήσεις με την απόφασή του να επιλέξει μία άγνωστη καλλιτέχνιδα για τον βασικό ρόλο της Μαρίας, την Κόνι Φίσερ, η οποία «ανακαλύφθηκε» από το τηλεοπτικό ριάλιτι του BBC How Do You Solve a Problem like Maria?, όπου ο Λόυιντ Βέμπερ ήταν ένας από τους κριτές.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2007 ο Λόιντ Βέμπερ ήταν φιλοξενούμενος κριτής στο τηλεοπτικό ριάλιτι Grease: You’re the One that I Want!^[26], όπου όλοι οι διαγωνιζόμενοι τραγούδησαν Το φάντασμα της όπερας. Και πάλι ήταν κριτής τον Απρίλιο του 2008, αυτή τη φορά στο σόου μουσικών ταλέντων του BBC I’d Do Anything.

Ο Λόιντ Βέμπερ με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν πριν από τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision του 2009, που διεξάχθηκε στη Μόσχα.

Ο Λόιντ Βέμπερ αποδέχθηκε την πρόκληση να γράψει το τραγούδι και να διευθύνει τη συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision του 2009, που έγινε στη Μόσχα. Η ερμηνεύτρια Τζέιντ Ίβεν κέρδισε το δικαίωμα να εκπροσωπήσει τη χώρα με το It’s My Time των Λόιντ Βέμπερ και Νταϊάν Γουόρεν. Επιπλέον, στον διαγωνισμό ο Λόυντ Βέμπερ τη συνόδευσε στο πιάνο. Το Ηνωμένο Βασίλειο κατέλαβε την 5η θέση στον τελικό του Διαγωνισμού.

Στις 8 Οκτωβρίου 2009 ο Λόιντ Βέμπερ ανακοίνωσε την πρεμιέρα του νέου του μιούζικαλ με τίτλο Love Never Dies σε συνέντευξη τύπου στο θέατρο όπου παιζόταν το αρχικό Φάντασμα της όπερας από το 1986.

Κατηγορίες για αντιγραφή

Ο Λόιντ Βέμπερ έχει κατηγορηθεί ότι έχει πάρει μελωδίες από έργα άλλων συνθετών. Ο Ολλανδός συνθέτης Louis Andriessen έχει δηλώσει σχετικά: «Υπάρχουν δύο είδη κλοπής (στη μουσική): να πάρεις κάτι και να μη το αλλάξεις καθόλου, ή να δουλέψεις πάνω σε αυτό. Το πρώτο είναι παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ δεν έχει μέχρι τώρα βγάλει από το μυαλό του ούτε μία νότα. Στην πραγματικότητα, ο κακομοίρης δεν έχει επινοήσει ούτε μία νότα από μόνος του. Κι αυτό είναι μάλλον κακή επίδοση.»

Από την άλλη, ο βιογράφος του Λόιντ Βέμπερ Τζων Σνέλσον αντέκρουσε τέτοιες κατηγορίες. Παραδέχεται π.χ. τη μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στο αντάτζιο του Κοντσέρτου για βιολί του Μέντελσον και την άρια του Jesus Christ Superstar «I Don’t Know How to Love Him», αλλά γράφει ότι ο Βέμπερ:

…φέρνει μία νέα δραματική ένταση στην αρχική μελωδία του Μέντελσον… … Το εισαγωγικό θέμα μπορεί να είναι Μέντελσον, αλλά ο χειρισμός του ρυθμού και της αρμονίας μαζί με νέες γραμμές πολύ αποτελεσματικής μελωδικής αναπτύξεως είναι του Λόιντ Βέμπερ. Το τραγούδι «λειτουργεί» από μόνο του, όπως οι πολυάριθμοί εκτελεστές και ακροατήριά του μπορούν να επιμαρτυρήσουν.

Σε συνεντεύξεις του με αφορμή το Amused to Death ο Ρότζερ Γουότερς ισχυρίσθηκε ότι ο Λόιντ Βέμπερ είχε αντιγράψει από το τραγούδι του 1971 “Echoes” για να δημιουργήσει μέρη του Φαντάσματος της όπερας (1986). Ωστόσο αποφάσισε να μην κινηθεί δικαστικά εναντίον του για το θέμα αυτό. Ο τραγουδοποιός Ρέι Ρεπ ισχυρίσθηκε κάτι παρόμοιο για το ίδιο τραγούδι, επιμένοντας ότι ο Βέμπερ έκλεψε την ιδέα από εκείνον, και του έκανε μήνυση, αλλά το δικαστήριο δικαίωσε τελικώς τον Λόιντ Βέμπερ.

Ο Λόιντ Βέμπερ έχει επίσης κατηγορηθεί ότι έχει αντιγράψει τον Πουτσίνι, κυρίως στο Ρέκβιεμ και στο Φάντασμα της όπερας. Το πρόγραμμα για την παράσταση στην Όπερα του Σαν Φρανσίσκο (2009–2010) του Κοριτσιού της Δύσης αναφέρει (σελ. 42):

«Η μουσική φράση της κλιμάκωσης στην άρια του Ντικ Τζόνσον “Quello che taceta” μοιάζει πολύ σε μία φράση στο τραγούδι του φαντάσματος “Music of the Night” στο μιούζικαλ του Βέμπερ Το φάντασμα της όπερας. Μετά την επιτυχία του μιούζικαλ το διαχειριζόμενο τα πνευματικά δικαιώματα του Πουτσίνι νομικό πρόσωπο κινήθηκε δικαστικά εναντίον του Λόυντ Βέμπερ κατηγορώντας τον για λογοκλοπή. Η υπόθεση τακτοποιήθηκε εξωδικαστικά».

(Προσέξτε ότι το 1986 δεν είχαν συμπληρωθεί 70 χρόνια από τον θάνατο του Πουτσίνι.)

Προσωπική ζωή

Ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ έχει νυμφευθεί τρεις φορές. Πρώτα με τη Σάρα Hugill στις 24 Ιουλίου 1972, από την οποία πήρε διαζύγιο στις 14 Νοεμβρίου 1983. Μαζί απέκτησαν μία κόρη και ένα γιο, την Imogen Lloyd Webber (γεν. 1978) και τον Nicholas Lloyd Webber (γεν. 1979).

Στη συνέχεια πήρε ως σύζυγό του την τραγουδίστρια και χορεύτρια Σάρα Μπράιτμαν στις 22 Μαρτίου 1984. Της ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Φάντασμα της όπερας. Αυτός ο γάμος έληξε στις 3 Ιανουαρίου 1990, χωρίς να αποκτήσουν παιδιά από αυτόν.

Τέλος, νυμφεύθηκε τη Madeleine Gurdon στις 9 Φεβρουαρίου 1991 και απέκτησε μαζί της άλλα τρία παιδιά, δύο γιους και μία κόρη, τους Alastair Adam Lloyd Webber (γεν. 1992), William Richard Lloyd Webber (γεν. 1993) και την Isabella Aurora Lloyd Webber (γεν. 1996)^[32].

Οι Sunday Times το 2006 τον κατέταξαν ως τον 87ο πλουσιότερο άνδρα στη Μεγάλη Βρετανία, με εκτιμώμενη περιουσία 700 εκατομμύρια στερλίνες. Η περιουσία του αυξήθηκε στα 750 εκατομμύρια το 2007, αλλά η ίδια πηγή τον κατέταξε 101ο.

Σήμερα ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ ζει στο Sydmonton Court, κοντά στο Kingsclere του Χαμσάιρ (νότια Αγγλία) και έχει στην ιδιοκτησία του μεγάλο μέρος του γειτονικού λόφου Watership Down. Είναι συλλέκτης τέχνης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διακοσμητική βικτωριανή τέχνη. Μία έκθεση έργων της προσωπικής συλλογής του παρουσιάστηκε στη Βασιλική Ακαδημία το 2003 υπό τον τίτλο Pre-Raphaelite and Other Masters – The Andrew Lloyd Webber Collection. Είναι επίσης πιστός οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας Leyton Orient Football Club.

Πολιτικά, ο Λόιντ Βέμπερ έχει υποστηρίξει το βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, επιτρέποντας το τραγούδι του «Take That Look Off Your Face» να χρησιμοποιηθεί σε διαφημιστική ταινία για το κόμμα (2005). Το 2009 άσκησε κριτική στη φορολόγηση από την κυβέρνηση των Εργατικών των υψηλότερων εισοδημάτων με 50%, λέγοντας ότι θα ζημίωνε τη χώρα ωθώντας ταλαντούχους ανθρώπους να την εγκαταλείψουν.

Στα τέλη του 2009 ο Λόιντ Βέμπερ υποβλήθηκε σε εγχείρηση για καρκίνο του προστάτη σε αρχικό στάδιο^[35] και ξαναμπήκε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο με μετεγχειρητική μόλυνση.