του Mathieu Bock-Côté από την Le Figaro
“Το καθεστώς της διαφορετικότητας χρησιμοποιεί τη δύναμη του καταναγκασμού όχι για να υπερασπιστεί τα σύνορα παρά για να πολεμήσει όσους θα ήθελαν να το κάνουν”, παρατηρεί ο Mathieu Bock-Côté.
Η Ευρώπη του 2023 ξαναπαίζει τη διαμάχη για το φύλο των αγγέλων την εποχή της πολιορκούμενης Κωνσταντινούπολης. Αυτή τη φορά για να συζητήσει το θέμα των τρανς εν μέσω μιας μεταναστευτικής εισβολής.
Περιστασιακά, τα τρέχοντα γεγονότα κλείνουν το μάτι στην ιστορία, σαν να είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά ήταν η διαμάχη για το φύλο των αγγέλων την εποχή της πολιορκούμενης Κωνσταντινούπολης. Οι σοφοί λόγιοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν απασχολημένοι με αυτή την μάλλον φαιδρή θεολογική διαμάχη, καθώς οι Οθωμανοί ετοιμάζονταν να καταλάβουν την πόλη. Η Ευρώπη του 2023 επαναλμβάνει την ίδια σκηνή.
Στις αρχές της εβδομάδας, η γαλλική κοινωνία βυθίστηκε σε μια απίθανη συζήτηση σχετικά με το αν μια τρανς γυναίκα που δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει τη φυλομετάβαση, δηλαδή ένας βιολογικός άνδρας με τα χαρακτηριστικά γεννητικά του όργανα, θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να συμβουλεύεται έναν γυναικολόγο. Από τη διαμάχη για το φύλο των αγγέλων, περάσαμε σε εκείνη για το φύλο των τρανς ατόμων.
Λίγες ημέρες αργότερα στη Λαμπεντούζα, γίναμε μάρτυρες μιας σκηνής αντάξιας του “Στρατοπέδου των Αγίων” του Jean Raspail. Ο Raspail έγραψε το διάσημο μυθιστόρημά του βασιζόμενος σε ένα σχεδόν προφητικό όραμα που του ήρθε με τη μορφή μιας φράσης: έρχονται.
Μια εισβολή που δεν μπορούσες να φανταστείς.
Ήταν εύκολο να το αντιληφθούμε όταν είδαμε τα αποβατικά σκάφη να μεταφέρουν σχεδόν 7.000 μετανάστες στις ακτές της Λαμπεντούζα, σε μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση που μας υπενθυμίζει ότι η μαζική μετανάστευση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως τεχνική για τη συνειδητή αποσταθεροποίηση των δυτικών χωρών. Αρκεί να ανατρέξουμε στο επεισόδιο του 2021 με τη Λευκορωσία και την Πολωνία ή στον εκβιασμό της Ευρώπης από την Τουρκία για το μεταναστευτικό, για να πειστούμε γι’ αυτό.
Η σκηνή, που μεταδόθηκε από ανεπίσημα κανάλια, καθιστά σαφές ότι αυτές οι επαναλαμβανόμενες μεταναστεύσεις αποτελούν με πολλούς τρόπους εισβολή, ακόμη και αν ο όρος μπορεί να σοκάρει. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί η έφοδος σε ένα νησί που θα έπρεπε να είναι το πρώτο φρούριο της Ευρώπης, αλλά τώρα είναι απλώς το πρώτο της κόσκινο, το μαλακό της υπογάστριο, η λιγότερο επικίνδυνη πύλη της, όπου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πατήσεις το πόδι σου και δικαιούσαι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετεγκατάσταση στην ήπειρο, κοινωνικά δικαιώματα και λίγο αργότερα πολιτογράφηση, που σου επιτρέπει επισήμως να γίνεις Ευρωπαίος όπως όλοι οι άλλοι.
Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι πρωτίστως μια σύγκρουση συμπεριφορών απέναντι στο σώμα, της οποίας τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες.
Οι νεαροί άνδρες διεκδικούν τον εαυτό τους, αντιμετωπίζουν την αστυνομία και δεν διστάζουν να εγκατασταθούν σε αυτό το έδαφος στο οποίο εισήλθαν με τη βία, σαν να είναι πλέον στο σπίτι τους και να τους οφείλονται τα πάντα. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν γεγονότα όπως αυτά της Κολωνίας επαναληφθούν αύριο – σε μικρότερη κλίμακα, έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, στη Γερμανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού. Διότι η σύγκρουση των πολιτισμών, η οποία είναι απίστευτα υλική, είναι πρωτίστως μια σύγκρουση των σχέσεων με το σώμα, της οποίας οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα.
Ένας επίσημος απολογισμός της μετανάστευσης
Οι εικόνες που απεικονίζουν αυτή τη μαζική αποβίβαση είναι σοκαριστικές στο βαθμό που είναι σπάνιες. Θυμίζουν παρόμοιες εικόνες, επίσης αρκετά πρόσφατες, από τους θύλακες της Θέουτα και της Μελίλια στην Ισπανία, όπου νεαροί άνδρες για άλλη μια φορά πέρασαν με τη βία τα σύνορα, μερικές φορές οπλισμένοι με ξύλα και ρόπαλα, ακόμη και αν αυτό σήμαινε επίθεση σε όσους προσπαθούσαν να τους φράξουν το δρόμο. Φυσικά, μερικές φορές τα πράγματα εξελίσσονται τραγικά για εκείνους που επιβάλλουν το δρόμο τους, και δεν μπορούμε παρά να θρηνήσουμε την ατυχία τους, ειδικά όταν αυτή είναι μοιραία.
Ο ανθρωπισμός απορρίπτει την πολιτική σύνεση.
Όπως έλεγα, τέτοιες εικόνες είναι σπάνιες και προέρχονται κυρίως από τα κοινωνικά δίκτυα – το καθεστώς της διαφορετικότητας κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την κυκλοφορία τους και θα ήθελε να τις απαγορεύσει. Προφανώς είναι άσεμνες. Η επίσημη ιστορία της μετανάστευσης είναι εντελώς διαφορετική και, όπως όλοι θυμόμαστε, παίρνει τη μορφή του μικρού Aylan, ο οποίος συγκλόνισε την Ευρώπη και ώθησε την Άνγκελα Μέρκελ να ανοίξει τις πόρτες της ηπείρου στις στρατιές των μεταναστών που ήθελαν να εγκατασταθούν εκεί, με τον ανθρωπισμό να παραμερίζει την πολιτική σύνεση.
Πολλοί άνθρωποι έχουν επισημάνει ότι οι μεγάλες μεταναστεύσεις έχουν μόλις αρχίσει. Όσο για εκείνες που δεν έχουν ακόμη πληγεί, αναρωτιούνται αν μπορούν να τις αποφύγουν και σημειώνουν ότι η ευρωπαϊκή τεχνοδομή έχει μια ευνοϊκή προκατάληψη απέναντι σε αυτό που η νέα γλώσσα αποκαλεί δημογραφική μετάβαση, η οποία μετασχηματίζει το δημογραφικό υπόστρωμα της ηπείρου. Το καθεστώς της ποικιλομορφίας χρησιμοποιεί τη δύναμη του καταναγκασμού όχι για να υπερασπιστεί τα σύνορά του παρά για να καταπολεμήσει όσους θα ήθελαν να το κάνουν.
Αυτό μας φέρνει πίσω στα γεγονότα της εβδομάδας: η Ευρώπη φαίνεται να έχει παγιδευτεί σε μια συλλογική ψευδαίσθηση που την οδηγεί να παίρνει στα σοβαρά όσους εξηγούν ότι τα φύλα δεν υπάρχουν, ενώ αντιμετωπίζει ως παρίες και λυσσασμένους ρατσιστές συνωμοσιολόγους όσους της υπενθυμίζουν ότι μια χώρα που αλλάζει τον πληθυσμό της αλλάζει την ταυτότητά της. Για έναν πολιτισμό, η άρνηση της πραγματικότητας είναι ο πιο ύπουλος τρόπος για να καταστρέψει τον εαυτό του πιστεύοντας ότι εξελίσσεται.
ΠΗΓΗ: https://ardin-rixi.gr/archives/252667
