Το σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου για τα ΝΕΑ 27/11/2023
- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Τι να πούμε, τι ; Τι να τραγουδήσουμε ; Ετσι αρχίζει ένα παλιό ωραίο τραγούδι που το πρωτοτραγούδησε ο Μανώλης Μητσιάς, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Γιώργος Χατζηνάσιος και τον στίχο ο Γιάννης Λογοθέτης. Το θυμήθηκα προσπαθώντας να εκτιμήσω τα πολιτικά μας πράγματα και να γράψω. Τι να γράψω, τι ; Είναι αφόρητη η πλήξη που προκαλεί η πολιτική σκηνή. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση και αυτό θα στείλει σίγουρα πολλούς ακόμη στην αποχή από τα πολιτικά δρώμενα, ακόμη και από την συμμετοχή στις εκλογές. Ηδη απέχουν σχεδόν οι μισοί και δεν υπάρχει χειρότερη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού από αυτή. Όταν ένα πολίτης αισθάνεται ότι η ψήφος του δεν έχει καμιά σημασία και δεν πάει να ψηφίσει, είναι πλήγμα για το δημοκρατικό πολίτευμα. Όταν δεν συμμετέχουν στις εκλογές οι μισοί, είναι και η δημοκρατία μισή και όσο και αν θέλουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο η πραγματικότητα λέει ότι είναι μισοάδειο με τάση να αδειάσει και άλλο.
Η κυβέρνηση στη δεύτερη θητεία της χωρίς την πανδημία και τον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία είναι πιο…απελευθερωμένη στο να δείξει τις δυνατότητές της στη λύση ζωτικών προβλημάτων που ταλανίζουν τους απλούς πολίτες και αυτούς με τα πιο χαμηλά εισοδήματα. Αυτά είναι κυρίως η ακρίβεια και η δημόσια υγεία, το ΕΣΥ. Για κάποιους που δεν είναι λίγοι και ανήκουν στην συντριπτική πλειοψηφία τους στους απέχοντες από τις εκλογές, είναι και η λειτουργία της δημοκρατίας, η ισονομία και η ισοπολιτεία.
Στην ακρίβεια δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια για να αποδεχθεί ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει και ότι έχει σκύψει το κεφάλι και τρώει καρπαζιές από τα τραστ και τα μεγάλα συμφέροντα, ενώ τα πρόστιμα μεγάλα ή μικρά ένα χρόνο μετά από τον εντοπισμό της παράβασης και αφού οι κερδοσκόποι αυτοί έχουν μαδήσει τον κοσμάκη, μόνο ως κωμωδία ή κοροϊδία για στάχτη στα μάτια μπορεί να εκληφθούν.
Όσο για την υγεία και το ΕΣΥ, για του οποίου την ενίσχυση και αναγέννηση είχε δεσμευτεί προσωπικά ο πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν έχει γίνει το παραμικρό, αλλά και αυτός, που είχε τοποθετηθεί υπουργός στο αρμόδιο υπουργείο, μετατέθηκε στον τελευταίο μίνι ανασχηματισμό σε άλλο υπουργείο γιατί προέκυψαν άλλα μεγάλα προβλήματα και σε εκείνο.
Εκτός από αυτά που αποκαλύπτονται συχνά για τα χάλια των νοσοκομείων, κυρίως σε ό,τι αφορά τον ξενοδοχειακό εξοπλισμό τους, υπάρχει πρόβλημα με τις υπηρεσίες που είναι ικανά να προσφέρουν. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς η σύζυγος γνωστού μου που είχε έρθει από την επαρχία αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία. Γιατρό ακόμη και να κατοικείς μόνιμα στην Αττική τέτοια μέρα είναι δύσκολο να βρεις, έτσι πήγαν μεσημέρι στο κρατικό νοσοκομείο της Νίκαιας και άντεξαν να περιμένουν μέχρι τις 11 το βράδυ που έφυγαν άπρακτοι, αφού όπως μου είπαν επικρατούσε ένα χάος.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι το «φτιαγμένο» ΕΣΥ ή αυτό που πρέπει να αναγεννηθεί, αλλά ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση που είναι η δεύτερη αν έχουν γίνει κάποια βήματα, αυτά είναι βήματα σημειωτόν. Ο υπουργός για την υγεία έφυγε από εκεί όχι γιατί στην ουσία δεν είχε κάνει τίποτε, αλλά για να πάει στο υπουργείο για την δημόσια τάξη γιατί υπάρχει έξαρση της βαριάς παραβατικότητας, αλλά και προέκυψε η ανάγκη αντιμετώπισης της οπαδικής βίας και προφανώς κρίθηκε ως ο καταλληλότερος να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα. Να υπενθυμίσω ότι ο συγκεκριμένος υπουργός, στην προηγούμενη θητεία του, σε αυτό το υπουργείο, είχε δεσμευτεί για τον εντοπισμό και την σύλληψη των φονιάδων στην Μαρφίν !
Να ξεκαθαρίσω γιατί δεν θέλω να είμαι άδικος ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί, είναι ικανός και με καλές προθέσεις. Είναι ζήτημα όμως αν έχει συνεργάτες που να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού που να θέλουν και να μπορούν να τον βοηθήσουν.
Τα προσωπικά παιχνίδια και οι φιλοδοξίες έχουν αρχίσει να βαραίνουν την λειτουργία της κυβέρνησης και ως γνωστό για να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες, χρειάζονται οι καλές σχέσεις με τους «μεγάλους», με τους οικονομικά δυνατούς και για να υπάρχουν οι καλές σχέσεις δεν τους ενοχλούμε. Έτσι φτάνουμε σε αυτούς που είναι ευαίσθητοι στη λειτουργία της δημοκρατίας, την ισονομία και την ισοπολιτεία. Αυτά δεν υπάρχουν κάποιοι και συγκεκριμένα οι «μεγάλοι» και οι οικονομικά δυνατοί είναι πιο… ίσοι από τους άλλους και όταν η κοινωνία έχει κατασταλαγμένη άποψη πως ό,τι και αν κάνουν αυτοί, κανείς δεν πρόκειται να τους αγγίξει, τότε η απογοήτευση μεγαλώνει και μαζί της μεγαλώνει και το ποσοστό εκείνων που απέχουν από την πολιτική ζωή και τις εκλογές. Για την αντιπολίτευση τα πράγματα είναι χειρότερα. Δυο κόμματα ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ζουν σε μια εποχή από την οποία μας χωρίζουν μερικές δεκαετίες χωρίς να το παραδέχονται, το δε ΚΚΕ ζει ακόμα σε πιο παλιά εποχή με τη διαφορά ότι αυτό το παραδέχεται.
Πλήξη αφόρητη.
