Γιώργης Έξαρχος: “…γερνώ μα μένω ένα παιδί”

Θνητοί που γίνονται «θεοί»… ανθέων μύρια χρώματα / αλλά στερούνται ομορφιάς` τους λείπουν τα αρώματα!

by ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

…γερνώ μα μένω ένα παιδί

Φόρεσα την πανέμορφη των γνώσεων πανοπλία
και σαν παλιάτσος σύγχρονος βγήκα σε μια πλατεία
γελούσα στους περαστικούς και που και που ρωτούσα
αν θέλουν να γενούν θεοί… Εγώ θα το μπορούσα
χωρίς καν κόλπα μαγικά, ταχυδακτυλουργίες
να κάνω τον καθένα τους Χριστό, Αλλάχ και Βούδα
κι όλες να ’χουν στα χέρια τους τις παντοδυναμίες
μα σ’ αλλονών τα πράγματα μη χώσουν τη μουσούδα…
Κι όλοι απορούσαν κι έλεγαν: «Εγώ Θεός αν γίνω;
Θα κάθομαι τεμπέλικα… να τρώγω και να πίνω!»…

*

Αν η αιώνια χαρά της θέωσης τρομάζει
στο τέλος το επώδυνο σημαίνει έχει φτάσει…
Η πεθυμιά για τη χαρά άνισο δίνει αγώνα
ωθεί και σε καταστροφή και στου κακού το δώμα…
Και το κεντρί της θέλησης, αδύναμο σαν σπέρμα
πριν παίξει ρόλο ζωτικό, σ’ άδοξο φτάνει τέρμα…
Οι ευτυχισμένοι ζωντανοί χωρίς φόβο και οίκτο
ως άτομα αναζητούν τ’ αγέννητου το λίκνο…
Εκεί πια όλοι σμίγουνε και είναι ενωμένοι
εχθροί στα γεννοφάσκια τους, τώρα συμφιλιωμένοι…

*

Γερνώ μα μένω ένα παιδί σαν τρυφερό βλαστάρι
με σπάν’, με κόβουν, με πατούν, κι εγώ σαν το λυχνάρι
το σκότος και το έρεβος δειλά δειλά φωτίζω
πυγολαμπίς – κωλοφωτιά τις νύχτες λαμπυρίζω
το σοβαρό μυστήριο της ποιησης φουρνίζω
για να γενεί ζεστό ψωμί, μ’ αυτό για να τιμήσω
και να φιλέψω με φελιά καρπούζι, πορτοκάλι
αυτούς που σε ζεστή γωνιά κρύβει η φτωχή μου αγκάλη…
Να είναι διαλεκτική η γνώση κι η επιστήμη
μ’ επίκεντρο τον άνθρωπο στη θεϊκή του δίνη!
Και ξέρω πως πανάκεια η γνώση είναι για όλα
αν έχει γράψει ο άνθρωπος τη φύση του στη… σόλα!…

*

Θνητοί που γίνονται «θεοί»… ανθέων μύρια χρώματα
αλλά στερούνται ομορφιάς` τους λείπουν τα αρώματα!

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com