ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…κυβερνο-μασκαράδες
Βλέπεις τις καθημερινές μουτσούνες μ’ όψη αστεία
γιατί δεν είναι πρόσωπα μα… μάσκες, προσωπεία
συχνά χαζοχαρούμενα κι άλλοτε η σοβαρότης
τα πνίγει στα κολάρα τους, κι άλλοτε η ποταπότης
προδίδει κάποια «δηθενιά» και αριστεροσύνη
μια τσαπατσούλα δεξιά ντυμένη… «καλοσύνη»
και συνεχίζεται εσαεί το ταξικό παιχνίδι
ο δε εργάτης απορεί και νιώθει… σαμιαμίδι
που το διώκουν δράκοντες… οι άρχοντες που άρχουν
και που γι’ αυτούς στον κόσμ’ αυτόν… οι άλλοι δεν υπάρχουν!…
*
Και αναμένουν τις γιορτές… για μασκοφορεμένους
της Τυρινής κι Αποκριάς για να τους δουν ντυμένους
με ρούχα ολοπάρδαλα ως γνήσιους μασκαράδες
και εραστές πολύτροπους – στο βάθος κερατάδες
που θέλουν ν’αποκαλυφθούν την Καθαροδευτέρα
πως είναι ο καθένας τους και πόρνη και εταίρα
και ξεπουλιέται αναιδώς μονάχα για το χρήμα
και εύκολα εγκληματεί και διαπράττει κρίμα
σε μόνιμη Σαρακοστή βάζοντας τους εργάτες
κι αυτοί να παριστάνουνε δήθεν… τις ψόφιες γάτες!…
*
Φαίνεται, ξάφνου, στη σκηνή κάποιος με προσωπίδα
τ’ Αριστοφάνη έχοντας μούρη και προβοσκίδα
κι αρχίζει αθυρόστομους των χορικών του στίχους
με κύμβαλα αλαλάζοντα και του ζουρνά τους ήχους:
–Ω σεις λαμπροί χωνόκωλοι, σ’ αιώνιες κυβιστήσεις
που πάντα σχηματίζετε… άχρωμες κυβερνήσεις
και λέτε πως νοιαζόσαστε για των λαών τα δίκια
και τους πουλάτε φούμαρα και για κορδέλες φύκια
ποια ειμαρμένη όρισε σεις να ’στε αφεντάδες
όταν όλοι γνωρίζουνε πως είσαστε μαινάδες;!…
*
Φίλε, καλέ μου σύντροφε, παππού μου Αριστοφάνη
για τους «Ρωμιούς» της σήμερον η πένα σου δεν φτάνει
καθότι ο βίος έγινε μαύρο χάλι… μπελάδες
μια συνεχής Αποκριά… κυβερνο-μασκαράδες…
