Γιώργης Έξαρχος: “…την χάιδευε μ’ αγάπη”

Πέτρα την πέτρα περπατώ, λιθάρι το λιθάρι / με το σπασμένο μου βιολί και το χρυσό δοξάρι / να τραγουδήσω τους καημούς που κάθε πέτρα κρύβει / κι έχει αιώνια ομορφιά παντοτινή την ήβη

ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

…την χάιδευε μ’ αγάπη

Την κράταγε στα χέρια του, την χάιδευε μ’ αγάπη
παρθενοκόρη αμόλυντη σε νυφικό κρεβάτι
την κοίταζε από δεξιά κι από ζερβά με πόθο
και το μυαλό του έλεγε «χίλιες ιδέες κλώθω»
κι αυτή η καημένη αμίλητη στη θλίψη, στην οδύνη
κι η σκέψη του δημιουργού σε διαρκή ωδίνη
να πιάσει τον κρυφό παλμό που έχει η καρδιά της
οι σάρκες της, το αίμα της κι η ραχοκοκαλιά της`
τα ροζιασμένα χέρια του π’ άγγιζαν την ψυχή της
λουλούδι μοσχομυριστό θα κάναν τη ζωή της!…

*

Μην απορείς –παρακαλώ– που πρόκειται για πέτρα
την «ύλη των πολιτισμών»` κι αν θες να μάθεις… μέτρα
από την παλιολιθική η επόμενη βαθμίδα
είναι η νεολιθική… πολιτισμού κοιτίδα`
σ’ αυτήν πια ανιχνεύεται η πέτρα τι έχει κάνει
με μάστορες… «μαΐστορες»` του λίθου πελεκάνοι
ύψωσαν τα πελασγικά και τα κυκλώπεια τείχη
του νου τ’ ανθρώπου αγνά παιδιά κι όχι κάτι… στην τύχη
κι έχτισαν μέγαρα τρανά, παλάτια και τεμένη
ναούς, γεφύρια, μέγαρα σ’ όλη την οικουμένη`
δεν ήταν… «αρχιτέκτονες» ή… «άνθρωποι από σόι»
αλλά της πέτρας εραστές, μάστορες λιθοξόοι!…

*

Και στα νταμάρια –ω, θεοί– σε πόσα λατομεία
οι νταμαρτζήδες μάστορες μ’ αληθινή μαγεία
ξερίζωναν από της γης τα πονεμένα σπλάχνα
μάρμαρα, λίθους, υλικά… λέγοντας λόγια λάγνα:
«Αν δεν σε κάνω ταίρι μου, πέτρα μου να μη ζήσω`
και με ζωή και με ψυχή, πέτρα θα σ’ αναστήσω!»
Κι έτσι γίναν αγάλματα «θεών τε και ανθρώπων»
μνημεία διαχρονικά στων εργατών τον τόπον
να νιώθουνε περήφανοι μετά οι κληρονόμοι
ότι στην όποια διαδρομή δεν είναι έρμοι – μόνοι
γιατί βοηθούν «ασύστολα» κι οι πρόγονοι νεκροί τους
και ομορφαίνουν σήμερα την… μίζερη ζωή τους!…

*

–Πέτρα την πέτρα περπατώ, λιθάρι το λιθάρι
με το σπασμένο μου βιολί και το χρυσό δοξάρι
να τραγουδήσω τους καημούς που κάθε πέτρα κρύβει
κι έχει αιώνια ομορφιά παντοτινή την ήβη`
κι αν τώρα τα χεράκια μου κρατούν κοντυλοφόρο
την οφειλόμενη τιμή στην πέτρα… δίνουν φόρο…
Σ’ όσους την πέτρα έκαναν «ωραία κοιμωμένη»
και στον αιώνιο ύπνο της θλιμμένα ξαπλωμένη
και σ’ όσους πάλι λάξευσαν τη «λευτεριά ωραία»
με μια σημαία στο δεξιό, στ’ αριστερό… ρομφαία!…

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com