Η Αριστοτέλεια «Αρετή»

Για τον Αριστοτέλη η αρετή είναι ύψιστο αγαθό, οι δε τιμές και τα πλούτη και τα όμοιά τους δεν πρέπει να ξεπερνούν το αναγκαίο όριο, διότι όταν το ξεπερνούν μετατρέπουν την ευτυχία σε δυστυχία.

ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ

«Ύμνος στην Αρετή»

Είναι γνωστο ότι για τον Αριστοτέλη, καλή ζωή είναι η ευτυχισμένη ζωή, και για να συμβεί αυτό απαιτείται Ηθική και Αρετή. Είναι δυο μείζονα «αγαθά», που λείπουν από τις σύγχρονες κοινωνίες, απουσιάζουν δε παντελώς από τους πολιτικούς ιθύνοντες και από τους κατέχοντες ηγετικές θέσεις και δημόσια αξιώματα, και –γενικά– από όσους είναι κυβερνήτες και «ηγέτς λαών».

Για τον Αριστοτέλη η αρετή είναι ύψιστο αγαθό, οι δε τιμές και τα πλούτη και τα όμοιά τους δεν πρέπει να ξεπερνούν το αναγκαίο όριο, διότι όταν το ξεπερνούν μετατρέπουν την ευτυχία σε δυστυχία.

Με αυτό το σύντομο «εισαγωγικό σημείωμα», ας μου επιτραπεί να καταθέσω το: «Ύμνος στην Αρετή» – του Σταγειρίτη Αριστοτέλη, και μετά να προσαρήσω την απόδοσή του στην νεοελληνική μας γλώσσα, για να γίνει πλήρως κατανοητό, το τι σημαίνει –εν συντομία– ΑΡΕΤΗ, για τον γίγαντα της σκέψης και αξεπέραστο φιλόσοφο.

 «Ἀρετὰ πολύμοχθε γένει βροτείωι,
θήραμα κάλλιστον βίωι,
σᾶς πέρι, παρθένε, μορφᾶς
καὶ θανεῖν ζηλωτὸς ἐν Ἑλλάδι πότμος
καὶ πόνους τλῆναι μαλεροὺς ἀκάμαντας·
τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλει
καρπὸν ἰσαθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω
καὶ γονέων μαλακαυγήτοιό θ᾽ ὕπνου.
σεῦ δ᾽ ἕνεκεν ὁ δῖος   Ἡρακλῆς Λήδας τε κοῦροι
πόλλ᾽ ἀνέτλασαν ἐν ἔργοις
σὰν ἀγρεύοντες δύναμιν.
σοῖς τε πόθοις Ἀχιλεὺς Αἴας τ᾽ Ἀίδαο δόμους ἦλθον·
σᾶς δ᾽ ἕνεκεν φιλίου μορφᾶς Ἀταρνέος
ἔντροφος ἀελίου χήρωσεν αὐγάς.
τοιγὰρ ἀοίδιμος ἔργοις,
ἀθάνατόν τέ μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι,
Μναμοσύνας θύγατρες, Διὸς
ξενίου σέβας αὔξουσαι φιλίας τε γέρας βεβαίου».

ΑΠΟΔΟΣΗ – ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ

Ω, αρετή, πολύμοχθη στο γένος των ανθρώπων
το πι’ όμορφο κυνήγιο του βίου και της ζήσης`
για τη δική σου τη μορφή, το κάλλος σου, παρθένα
όποιος πεθαίνει είν’ τυχερός, πιστεύουν στην Ελλάδα
κι όταν περνάει ατέλειωτες σκληρές δοκιμασίες
τότε που βάζεις μες στο νου πόθο γιγαντωμένο
ισότιμο μ’ αθάνατο, κι απ’ τον χρυσό πιο πάνω
κι απ’ τους γονείς ανώτερο, κι από το χάδι του ύπνου`
του Δία ο γιος – ο Ηρακλής, κι οι δύο γιοι της Λήδας
για χάρη σου κινδύνευσαν κι έργα μεγάλα ’κάναν
παντού διακηρύσσοντας τη θεία δύναμή σου.
Για χάρη σου κι ο Αχιλλεύς κι ο Αίαντας επήγαν
στου Άδη τα υποχθόνια τα ζοφερά παλάτια`
για τη δική σου ομορφιά το τέκνο του Αταρνέα
δεν χάρηκε του ήλιου φως κι ούτε αυγής ακτίνες`
γι’ αυτό θα μείνει αθάνατος, για έργα και για πράξεις
κι οι Μούσες θα τον εξυμνούν – τις Μνημοσύνης κόρες
υψώνοντάς-τον να γενεί αθάνατος ως πρέπει
αυξάνοντας τον σεβασμό στον ξένιο τον Δία
και της φιλίας δίνοντας –τιμώντας– το βραβείο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1) «γιοι της Λήδας»: είναι οι Διόσκουροι: Κάστορας και Πολυδεύκης, με αδελφές την Κλυταιμνήστρα και την (Ωραία) Ελένη.

2) «Αταρνεύς»: πόλη της Μικρασίας (στην Αιολία), στην οποία ηγεμόνας ήταν ο Ερμείας (διαδεχθείς τον ηγεμόνα Εύβουλο), ο οποίος ήταν αγαπημένος μαθητής του Αριστοτέλη, και του οποίου την ανιψιά – την Πυθιάδα, πήρε για σύζυγό του ο Σταγειρίτης φιλόσοφος.

Σχετικά Άρθρα

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή