- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Γιώργος Γεωργίου που αναγκάστηκε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να μπορέσει να έχει δίκαιη δίκη για κατηγορίες που του καταλόγισε μια πολιτικά ετερόκλητη συνεύρεση, αποτελεί θύμα του βαθέως δεξιού κράτους με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε συμφωνητικό συμβίωσης μόλις κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές και το οποίο ισχύει ακόμη.
Η ώσμωση του σταλινισμού από την μια πλευρά με τον ακροδεξιό αυταρχισμό από την άλλη μόνο τέτοιες καταστάσεις μπορούν να γεννήσουν με αποτέλεσμα αυτοί που κόπτονται για το κράτος δικαίου να καταδικάζονται στην ουσία ότι καταδίωξαν έναν άνθρωπο αφαιρώντας του το δικαίωμα της δίκαιης δίκης, γιατί έκανε σωστά και τίμια την δουλειά του. Έθιξε όμως το τοτέμ του βαθέως δεξιού κράτους που είναι ο Καραμανλής. Όχι ο Κώστας, αλλά ο Κωνσταντίνος.
Ο Κώστας άργησε να καταλάβει πως η αποστολή που του φόρτωσαν δεν ήταν απλά η συνέχεια της παρουσίας στην πολιτική ζωή του ονόματος, αλλά η τόνωση αυτού του κράτους που, για να είμαι δίκαιος απέναντί του, δεν του ταίριαζε γι’ αυτό τον πέταξαν σαν τρίχα από το ζυμάρι. Το όνομα όμως του έδινε και του δίνει ειδικό βάρος, αλλά και τον συνδέει με αυτό το παρελθόν. Οι ρίζες αυτού του κράτους είναι βαθιές και πολύ πίσω στην ιστορία του τόπου. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να πορευτεί με αυτό βάζοντας στην κυβέρνηση ένα ακροδεξιό κόμμα, πρόσωπα ταυτισμένα με τον καραμανλισμό και εκλέγοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα τέτοιο άτομο, δεν ξάφνιασε όσους έβλεπαν με καθαρή ματιά και ελεύθερο συλλογισμό τα πολιτικά πράγματα.
Για τους ανεπηρέαστους πολιτικά από τις ιδεοληψίες της ελληνικής αριστεράς δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αυτή η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Χρόνια η ελληνική αριστερά είχε αποδεχθεί αυτό το κράτος ως μια σταθερά και για την ίδια. Γνώριζαν οι κατά καιρούς ηγεσίες της τα όριά τους στην χώρα που δεν τους έδινε το δικαίωμα για πολλά περισσότερα από αυτά που είχαν. Την μοιρασιά στη Γιάλτα την ήξεραν και την τηρούσαν. Τον κόσμο κορόιδευαν και τον είχαν καταδικάσει να αγωνίζεται χωρίς να έχει προοπτική. Έτσι, όχι μόνο αδρανοποιούσε ένα δυναμικό που αν ήταν ενεργό θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην κοινωνική πρόοδο, αφού αποτελούνταν κατά κανόνα από ανθρώπους γνήσιους και με ιδανικά, αλλά τους εξέθετε σε διώξεις στερήσεις και σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό αποκλεισμό.
Ο πρώτος ουσιαστικά που αμφισβήτησε σοβαρά και στην πράξη το βαθύ κράτος της δεξιάς ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου γι’ αυτό έγινε κόκκινο πανί και για τους δυο. Η δεξιά ένιωσε την απειλή και η αριστερά γιατί κατάλαβε ότι ένα κομμάτι του αδρανοποιημένου κόσμου που πίστευε σε αυτήν θα έβρισκε πολιτική διέξοδο και θα συνέβαλε στην διατάραξη της βολικής ισορροπίας. Αυτός ήταν ο λόγος που η παρουσία του στην ελληνική πολιτική τους ενόχλησε πολύ και τον πολέμησαν λυσσαλέα και όχι γιατί τους έκλεψε τα συνθήματα όπως έλεγαν τα οποία δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας, αν τα λες εσύ και τα χρησιμοποιεί και κάποιος άλλος πρέπει να χαίρεσαι γιατί είναι μια δικαίωση.
Γι’ αυτό άλλωστε από κοινού δεξιά και αριστερά συνωμότησαν εναντίον του και προσπάθησαν με χυδαίο τρόπο να τον εξοντώσουν όχι μόνο πολιτικά, αλλά και βιολογικά. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν ευκαιρία για να εξωραΐζουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γιατί προφανώς τους ενδιέφερε να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα στο σύστημα χωρίς προβλήματα, όμως κυρίως ήταν μια απόφαση αναγκαία για να μπορεί να σταθεί η χώρα ως δημοκρατική στο διεθνές περιβάλλον. Δεν άλλαξε τίποτε άλλο.
Ένα μεγάλο τμήμα του λαού που ήταν κατά κανόνα οι αντιστασιακοί και κατά των Γερμανών και κατά της χούντας συνέχιζε να είναι αποκλεισμένο. Τα φακελώματα συνεχίζονταν, ο αυταρχισμός επίσης. Η ελευθερία τρόμαζε, αφού ο φόβος των συνεπειών από την ελεύθερη έκφραση ήταν μεγάλος. Αυτά σταμάτησαν σχεδόν μια δεκαετία μετά την μεταπολίτευση όταν κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός.
Τότε αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και οι κυνηγημένοι από το βαθύ κράτος της δεξιάς αγωνιστές, αλλά και οι απόγονοί τους άρχισαν να μπαίνουν στο προσκήνιο. Τότε υπήρξε πραγματική ελευθερία και ο κάθε πολίτης έλεγε αυτά που πίστευε χωρίς τον φόβο των συνεπειών. Τότε σταμάτησε ο διαχωρισμός των πολιτών σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Το βαθύ κράτος ήταν αυτό που είχε καταδικάσει ολόκληρες περιοχές που τις κατοικούσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην υποβάθμιση και στον μαρασμό.
Με αυτό το κράτος συμβιώνει η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και μπαίνει μπροστά για να το διασώσει αφού στις σύγχρονες συνθήκες ακόμη και του καπιταλισμού δεν είναι ανεκτές τέτοιες νοοτροπίες και καταστάσεις. Ο «άθεος» Τσίπρας ως πρωθυπουργός τριγυρνούσε στα μοναστήρια έφτασε μέχρι τον πάπα της Ρώμης για να δείξει στα ταίρια του ότι εγώ μπορεί να είμαι άθεος, αλλά το δικό σας «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια» το υπηρετώ. Ακόμη και τώρα και μετά την καταδίκη αυτής της πολιτικής από τους πολίτες στις εκλογές η σχέση αυτή παραμένει ισχυρή.
Μπορεί πολλά από τα πρόσωπα που την σηματοδοτούν να προκαλούν γέλια, αλλά το βάθος της είναι τόσο όσο και του δεξιού κράτους. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό από τους δημοκρατικούς πολίτες και αποτελεί μια από τις αιτίες της δημιουργίας του αντισύριζα μετώπου ή κλίματος. Το βέβαιο είναι ότι ο κύριος Γεωργίου δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμη και εξακολουθεί να είναι διωκόμενος έχοντας υποστεί πολύχρονους διωγμούς σε μια εποχή που κυβερνούσε η «πρώτη φορά αριστερά» μόνο και μόνο γιατί έκανε καλά τη δουλειά του και είπε την αλήθεια.
- Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ
