Η γνωστή ταινία-αφίσα ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ πάει Θεσσαλονίκη για να ταράξει τα νερά του θεάματος και της 7ης τέχνης.
Όπως κάθε χρόνο έτσι κι εφέτος το φεστιβάλ, εκτός από τις προβολές, διοργανώνει και φιλοξενεί και παράλληλες ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις γύρω από την 7η τέχνη. Όμως αυτή τη φορά η πόλη βρέθηκε μπροστά σε κάτι διαφορετικό.
Όσοι και όσες βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη μπορούν να δουν μια ταινία να παίζεται έξω από τις σκοτεινές αίθουσες, χωρίς διακοπή παντού σε όλη την πόλη, πάνω στους κάδους σκουπιδιών.
Η ταινία που έχει προκαλέσει αυθόρμητα συναισθήματα έκπληξης, έλξης και απορίας πρόκειται για μια παραγωγή κινουμένων σχεδίων ενσωματωμένη, με τη χρήση της Επαυξημένης Πραγματικότητας, πάνω σε μια χάρτινη αφίσα με το μήνυμα ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ένα οπτικοακουστικό πείραμα της Ελλάδας Στασινόγλου και λειτουργεί ως σχόλιο για το μέλλον του κινηματογράφου εξού και της σχέσης με την πόλη.
«Η πόλη της Θεσσαλονίκης και το Διεθνές Φεστιβάλ είναι ο κατάλληλος τόπος και η συγκυρία για να έρθει η πόλη σε επαφή με αυτή τη νέα κινηματογραφική εμπειρία», λέει η 16χρονη δημιουργός του ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ, «όμως νοιώθω ότι εκεί μέσα στις σκοτεινές αίθουσες κάτι ψυχορραγεί. Αντιθέτως, έξω στο δημόσιο χώρο, μπροστά στον κάδο που μυρίζει, στέκεσαι και νοιώθεις να διαδράς ολιστικά με κάτι που σε αφορά άμεσα. Αυτή η εμπειρία με τόσους τρόπους μετάδοσης είναι αποτέλεσμα της Επαυξημένης Πραγματικότητας».
Η ταινία-αφίσα που δεν συμπεριλαμβάνεται στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ έχει θέμα την επεισοδιακή ζωή των ανήλικων προσφύγων. Η ανεξάρτητη δημιουργός ανεβάζει, πάνω σε δικό της σενάριο, ένα καινούργιο επεισόδιο του ενός λεπτού, κάθε δύο μήνες. Όταν σκανάρεις την αφίσα τότε το επεισόδιο προβάλλεται ως ολόγραμμα πάνω στην αφίσα. Το μυστικό είναι να είσαι ο εαυτός σου και να παραμείνεις μπροστά στον κάδο.
«Ξεκίνησα με αφορμή τα 100 χρόνια προσφυγικής κρίσης», αποκαλύπτει η Στασινόγλου, «αλλά τελικά η δημόσια εγκατάσταση που έφτιαξα μιλάει για τη σημερινή κρίση υποδοχής. Αν και πρόκειται για μυθοπλασία αντλώ έμπνευση από τα γεγονότα της ελληνικής καθημερινότητας για να μιλήσω για τα δεινά των ανήλικων προσφύγων στη χώρα μας, αλλά και γενικά των παιδιών».
Στα προηγούμενα επεισόδια γίναμε μάρτυρες σκληρών σκηνών εμπορίας ανθρώπινων οργάνων, μπούλλινγκ και κρατικής αδιαφορίας. Τώρα, όσο προχωράει η ιστορία, βυθιζόμαστε στο κόσμο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας που μαστίζεται από ναρκωτικά, μαστροπία ανηλίκων και παιδική δουλεία.
Η πρωτοτυπία του έργου της Στασινόγλου δεν εξαντλείται στην προσέγγιση της θεματολογίας του. Από την μια, ενώ φαινομενικά συμπλέει με το πνεύμα της ψηφιακής κουλτούρας της εποχής μας, από την άλλη, το σαρκάζει.
Χρησιμοποιώντας το νέο εργαλείο της Επαυξημένης Πραγματικότητας η καλλιτέχνης μας βάζει να απολαύσουμε το έργο της ενώπιον του φυσικού μας περιβάλλοντος, χωρίς να χάνουμε την σχέση με το σώμα μας και την πόλη, όπως πχ. γίνεται με τις εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας, όπου εκεί η εμβύθιση είναι πλήρης. Παρακολουθώντας τη ταινία νοιώθουμε ότι συμμετέχουμε ταυτόχρονα με πολλούς τρόπους ενώ βρισκόμαστε σε κοινή θέα.
«Αν ο Ντάλι, ο Γουόρχολ ή ο Όρσον Γουέλς, ζούσαν σήμερα, σίγουρα με κάποιο τρόπο θα είχαν πειραματιστεί με το νέο αυτό εργαλείο», λέει η Στασινόγλου, «καθώς η Επαυξημένη Πραγματικότητα ανοίγει νέους ορίζοντες για τους εξερευνητές της τέχνης της ψευδαίσθησης».
Τα έργα τέχνης που αξιοποιούν την Επαυξημένη Πραγματικότητα έχουν ως κέντρο την επιστροφή στην ανθρώπινη διάσταση, την έξοδο από τη μηχανή, την αποξένωση και το ναρκισσισμό. Ό,τι δηλαδή βιώνουμε σήμερα στη εποχή του θεάματος όπου το αληθές είναι μια στιγμή του ψεύδους.
Σπάζοντας τα πρωτόκολλα της αστικής επικοινωνίας, της εξουσίας και του συστήματος της τέχνης που καθοδηγείται από Ιδρύματα, Μουσεία και συλλέκτες και της δημόσιας τέχνης που έχει καταντήσει διακοσμητική, η Στασινόγλου, με ελάχιστα μέσα, χωρίς διδακτισμούς και δίχως την άδεια κανενός, στήνει αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη ένα πανηγύρι με το κοινό, με καλεσμένους όσους και όσες μπορούν να χαρούν με το σώμα και την αφή.
Γιατί όπως λέει και ο Σπινόζα: «με το σώμα επικοινωνούμε, μετά έρχεται το πνεύμα».
Η Ελλάδα Στασινόγλου γεννήθηκε στο Μόντρεαλ και ήρθε στην Αθήνα το 2020. Το 2021 τάραξε τα νερά του χώρου της τέχνης/τεχνολογίας με την καλλιτεχνική εφαρμογή (app) για κινητά StasisHellas – μια ανελέητη σάτιρα της ελληνικής κατάστασης με αφορμή τα 200 χρόνια ελληνικού κράτους.
Όλα τα επεισόδια της ταινίας ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ φιλοξενούνται σε πλήρη μορφή στη www.stasishellas22.gr
