Σκίτσο του Ηλία Μακρή (Η Καθημερινή, 02/03/23)
- Του Νίκου Τσούλια
Μαύρη άβυσσος του θανάτου, σκοτεινή βεβήλωση της ζωής, απροκάλυπτη ύβρις της νεότητας, ατέλειωτη κόλαση για γονείς και παιδιά. Ένα ταξίδι και μόνο, πώς μπορεί να οδηγήσει στην ΕΞΟΔΟ; Πώς μπορούν να βιώνουν έναν διαρκή Γολγοθά μανάδες και πατεράδες, αδέλφια και φίλοι και φίλες; Το χρυσάφι της ψυχής τους χάθηκε…
Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερο θα ειπωθούν και θα γραφτούν. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για τις οικογένειες των αδικοχαμένων νέων, φοιτητών και φοιτητριών. «Πάρε με όταν φτάσεις». Το μήνυμα για το τέλος του ταξιδιού δεν θα σταλθεί ποτέ.
Ανθρώπινο λάθος, ναι είναι. Πρωτόγνωρη ασυνειδησία, αμέλεια ασυγχώρητη, έλλειψη επαγγελματισμού… Αλλά δεν είναι αυτά – δεν είναι κυρίως αυτά, που τόσο πολύ βιάστηκε να αναφέρει ο πρωθυπουργός, για να αμβλύνει τις πολιτικές ευθύνες. Πριν το ανθρώπινο λάθος είναι το πρωτόγνωρο σε μέγεθος κομματικό ρουσφέτι. Με παράνομο τρόπο βρέθηκε εκεί ο υπεύθυνος, χωρίς να έχει τα προσόντα, χωρίς να έχει την απαραίτητη εμπειρία. Ευνοιοκρατία μόνο και μόνο για κομματικό όφελος.
Να δούμε λοιπόν ποια στελέχη της Ν.Δ. τον τοποθέτησαν εκεί. Να δούμε την έλλειψη της πολιτείας, την πρακτική της ιδιωτικοποίησης και των στοιχείων της, την κρατική αδιαφορία προϊσταμένων, διευθυντών, προέδρων. Να δούμε την κυβερνητική απόλυτη απουσία, παρά το γεγονός των επανειλημμένων προειδοποιήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αρκετά ατυχήματα στους σιδηροδρόμους έχουν γίνει το προηγούμενο διάστημα. Υπομνήματα επί υπομνημάτων των εργαζομένων έχουν σταλεί σε Υπουργεία και σε θεσμούς της δικαιοσύνης για την τρανταχτή έλλειψη ασφάλειας. Παραιτήσεις γι’ αυτό τον λόγο έχουν γίνει. Απεργίες έχουν αναδείξει το όλο πρόβλημα. «Από τα τέλη του 2020 δεν μπαίνω σε τρένο», δήλωσε πρώην διευθυντής ασφάλειας και κυκλοφορίας της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Σύγκρουση, μετωπική τρένων το 2023 σε χώρα της Ευρώπης; Η κατάσταση ήταν και είναι άλλων εποχών. Δεν έχει σχέση με το σήμερα. Κι όμως ο αρμόδιος Υπουργός έναν μήνα πριν εξόρκιζε με ένταση λόγου όποιον μιλούσε για πρόβλημα ασφάλειας στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Υπάρχουν ακόμα οι πανηγυρισμοί για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους, που βέβαια διαψεύδεται από τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού είμαστε η τρίτη από το τέλος χώρα στον σχετικό πίνακα. Η χειροκίνητη και μόνο ρύθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου αποκάλυψε τη δημαγωγία…
Και ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του και ο μηχανισμός της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα με τις επικοινωνιακές τακτικές ασχολούνταν. Δημοσκοπήσεις ξανά και ξανά. Πόσο σίγουρες είναι οι εκλογές… Και κάθε τρίτη ημέρα και πάλι φτηνή προπαγάνδα του τύπου «είμαστε οι καλύτεροι». Ναι, υπάρχουν ευθύνες και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αλλά το ερώτημα είναι απλό. Η σημερινή κυβέρνηση, που έχει και την ευθύνη εδώ και τέσσερα χρόνια, τι ακριβώς έκανε για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων; Το απόλυτο τίποτα!
Υπέρμαχοι της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και των ιδιωτικοποιήσεων ο πρωθυπουργός και το κόμμα του δεν είχαν ανησυχίες περί του προβλήματος. «Τις απεργίες οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι τις κάνουν για συντεχνιακούς ή για κομματικούς λόγους». Ακόμα και τα τόσο φιλικά ΜΜΕ ποτέ δεν ανέδειξαν τις επανειλημμένες επισημάνσεις των συλλογικών φορέων των εργαζόμενων. Τώρα βρήκαν τα υπομνήματά τους, γιατί έχουν αναπόφευκτα ειδησεογραφικό ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω αν η λέξη τραγωδία απεικονίζει τη φρίκη του μαζικού θανάτου νέων ανθρώπων – πάντως ως «αρχαία τραγωδία» σίγουρα δεν μπορεί. Άλλο το περιεχόμενο της αρχαίας τραγωδίας. Μια κόλαση ατέλειωτη…Δεν υπήρχαν όλες οι σωροί. Σώματα απανθρακωμένα, τεμαχισμένα, εξαϋλωμένα. Ούτε η μορφή του νεκρού δεν υπάρχει. Και απαιτείται πολλή ψυχική δύναμη για τους γονείς και για τα αδέλφια των νέων και όλων των επιβατών για να μπορούν να ανασαίνουν…
Ο σεβασμός στη μνήμη των αδικοχαμένων νέων απαιτεί τον αγώνα για την απόδοση δικαιοσύνης, για την εξασφάλιση της ασφάλειας των σιδηροδρόμων. Να μην ξεχνάμε την κόλαση στα Τέμπη, να μην ξεχνάμε ούτε την κόλαση στο Μάτι ούτε κάθε άλλη κόλαση. Η συλλογική μας συνείδηση να πενθεί, αλλά να είναι πάντα ενεργή, να αγωνίζεται για δικαιοσύνη, για πολιτεία που θα μεριμνά για τη ζωή των ανθρώπων.
