- Κωνσταντίνος Μαυρίδης
«Θυμάμαι ξεκάθαρα τη γιαγιά μου, όταν γύρισα μια μέρα από το σχολείο και της είπα ότι μάθαμε για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τη βασίλισσα Κλεοπάτρα να μου λέει: “Σέλυ, μην πιστεύεις αυτά που σου λένε στο σχολείο! Η Κλεοπάτρα ήταν μαύρη». Τάδε έφη στο «ντοκιμαντέρ-δράμα», «Βασίλισσα Κλεοπάτρα», του συνδρομητικού καναλιού Νέτφλιξ, η γηραιά Αφροαμερικανή καθηγήτρια, κλασικής ιστορίας, παρακαλώ, του κολεγίου Χάμιλτον στο Κλίντον της Νέας Υόρκης, Σέλυ Π. Χέιλυ, ως συναισθηματικό βάρος στην εισαγωγή της σειράς.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς με το γεγονός ότι το εν λόγω ανοσιούργημα αποτυγχάνει παταγωδώς και ως ντοκιμαντέρ και ως δράμα και μάλλον θα πρέπει να εκληφθεί ως παιδαριώδης φάρσα-προσπάθεια «αμαύρωσης» (pun intended που λέμε ελληνιστί) της ιστορίας της πραγματικής Κλεοπάτρας. Η σειρά δικαίως βρίσκεται στο 20% του τοματόμετρου στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes (αν δεν είχε δημιουργηθεί τέτοιος σάλος με την προβολή της σειράς, τα ποσοστά θα ήταν πολύ χαμηλότερα) και το κοινό την τιμωρεί με το ασύλληπτα χαμηλό ποσοστό του 3% τηλεθέασης ως και τις 6 Ιουνίου 2023. Ομοίως, η κριτικός κινηματογράφου των Τάιμς, Καμίλα Λονγκ, έγραψε για τη σειρά καυστικά: «Πρόκειται για ένα αποσπασματικό κακέκτυπο του Game of Thrones διανθισμένο με παντελώς άγνωστους ακαδημαϊκούς». Απίστευτο κι όμως αληθινό! Στο ακραία πολωτικό κλίμα που επικρατεί σήμερα σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, το μόνο πράγμα στο οποίο φαίνεται να υπάρχει ομοφωνία είναι ότι η συγκεκριμένη σειρά απλώς δεν βλέπεται.
Η σκηνοθέτις της σειράς, Τίνα Γκαράβι, αλλά και η παραγωγός της, που δεν είναι άλλη από την Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ, (ναι, τη σύζυγο του αξιολύπητου Γουίλ Σμιθ, που από πρίγκιπας του Μπελ Αιρ έχει μεταβληθεί στον κερατά του Καλαμπάσας -στα πλαίσια της κατά WOKE διαδικασίας αποδόμησης της τοξικής αρρενωπότητας- εντάξει, ας εξαιρεθεί η σφαλιάρα στον Κρις Ροκ) έχουν ήδη αποδώσει την καταστροφική της αποτυχία στον «δομικό ρατσισμό που επικρατεί» στις ΗΠΑ, στον πλανήτη, στο σύμπαν γενικότερα! Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Στον εισαγωγικό της μονόλογο, προφανώς φαντασιαζόμενη τον συζυγικό της βίο, η Πίνκετ Σμιθ λέει χαρακτηριστικά: «Υπήρξε μια εποχή πριν πολύ καιρό που οι γυναίκες εξουσίαζαν με απόλυτη δύναμη ως πολεμίστριες, βασίλισσες, μητέρες εθνών. Δεν προσκυνούσαν κανέναν άνδρα και οι πράξεις τους ηχούν αναπολογητικά μέσα στην ιστορία (ρώτα και τον ράπερ Όγκουστ Αλσίνα). Και δεν υπάρχει καμία ανάμεσά τους πιο εμβληματική από την Κλεοπάτρα».
Από τα λεγόμενα της Σμιθ, η βασίλισσα Κλεοπάτρα είναι μόνο η πρώτη από μια ενότητα «ντοκιμαντέρ» του Νέτφλιξ με τον τίτλο «Αφρικανές βασίλισσες», σκοπός των οποίων είναι να αναδείξουν άγνωστες ή «παραγνωρισμένες» προσωπικότητες γυναικών βασιλισσών της Αφρικής, χωρίς να κατονομάζει ποιες θα είναι αυτές, οπότε προετοιμαστείτε αναλόγως. Παρά ταύτα, ο ανωτέρω μονόλογος φανερώνει ξεκάθαρα ποιο είναι το πρόβλημα που έχει το κοινό με την πρώτη σειρά της ενότητας και δεν είναι ο σεξισμός ή ο ρατσισμός. Βασικά, σκοπός της Πίνκετ Σμιθ με τη συγκεκριμένη σειρά δεν είναι να φωτίσει την προσωπικότητα της Κλεοπάτρας και να διαλευκάνει (pun intended ξανά) λεπτομέρειες της βασιλείας της, αλλά να την επενδύσει με το αφήγημα της πολιτικής ταυτοτήτων και της κριτικής φυλετικής ψευδο-θεωρίας (CRT) και τελικά να την καπελώσει τελειωτικά. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά τερατώδες, από ιστορική, αλλά και από αισθητική άποψη.
Πέρα, δηλαδή, από το ότι η λευκή και ελληνικής καταγωγής Κλεοπάτρα Ζ΄ παρουσιάζεται μαύρη και κάτι σαν κόπια της Ιλάν Ομάρ με σπαθί (ναι, στη σειρά η Κλεοπάτρα ξιφομαχεί με έναν γεροδεμένο τύπο δύο κεφάλια ψηλότερό της και τον νικά κατά κράτος), η αρχαία Αίγυπτος πλασάρεται ως ο ύψιστος φεμινιστικός παράδεισος που μόνο έτσι δεν ήταν.
Θα περίμενε κανείς, βέβαια, ένα «ντοκιμαντέρ» που παρουσιάζει την Κλεοπάτρα ως μαύρη να υποστηρίζει αυτόν τον ανιστόρητο ισχυρισμό με κάποιου είδους επιχειρήματα και αποδείξεις πέρα από τα φολκλορικά μυθεύματα, όσο μελό κι αν ακούγονται, της γιαγιάς της καθηγήτριας Χέιλυ (ειδικού στην εφαρμογή μαύρων, φεμινιστικών και κριτικών φυλετικών προσεγγίσεων στη μελέτη και τη διδασκαλία των κλασικών σπουδών, όπως αναφέρεται στον ιστότοπο του κολεγίου Χάμιλτον). Του κάκου, όμως. Δεν υπάρχει τίποτε, οπότε, αν κάποιος πραγματικά αναρωτιέται για το χρώμα του δέρματος της Κλεοπάτρας, πρέπει να ψάξει αλλού, καθώς οι «ειδικοί» που χρησιμοποιεί το «ντοκιμαντέρ» αποτελούνται από μία υποψήφια διδάκτορα (sic), μία βοηθό καθηγητή και την κυρία Χέιλυ, όλοι με συγκεκριμένη ατζέντα και αποστολή.
Τι λένε λοιπόν όλοι αυτοί οι σπουδαρχίδες, δραττόμενοι της ευκαιρίας για φθηνή δημοσιότητα;
Πλήρης αποσπασματικότητα και ασύνδετα συμπεράσματα που δεν προκύπτουν από πουθενά, φέρουν από τη μία την Πίνκετ Σμιθ να λέει στην εισαγωγή ότι η Κλεοπάτρα ήταν απόγονος του Μακεδόνα στρατηγού Πτολεμαίου και, από την άλλη, οι υπόλοιποι, «ειδικοί» αποφαίνονται ότι η Αίγυπτος της εποχής ήταν μία ποικιλόμορφη κοινωνία που απαρτιζόταν από ιθαγενείς Αιγυπτίους, Έλληνες που ήρθαν στη χώρα με τους Πτολεμαίους, και Εβραίους. Το παραμυθάκι κυλά αργά και βαρετά, αλλά ακριβώς μετά και χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα σκάει η φυλετική βόμβα.
Ότι, δηλαδή, οι Αιγύπτιοι είχαν διαφορετικές αποχρώσεις του δέρματός τους και ότι δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η μητέρα της Κλεοπάτρας ή η γιαγιά της, άρα ήταν, μάλλον, ξέρετε τι. Κάπου εκεί χάνεται και η μπάλα, διότι οι τύπισσες μπερδεύουν την εθνότητα με τη φυλή κάνοντας το αφαιρετικό άλμα να συνδέσουν την επιθυμία της Κλεοπάτρας να κυβερνήσει ως Αιγύπτια βασίλισσα με την αυθαίρετη διαπίστωση ότι, δεν μπορεί, ήταν, το πιο πιθανό, μάλλον, ίσως, μαύρη τελικά. Πάνω στην ώρα, δηλαδή, διότι μετά από μια ώρα λιβανίσματος για το πόσο σπουδασμένοι ήταν οι Αφρικανοί και πόσο είχαν αναπτύξει τις επιστήμες και ζούσαν εν ειρήνη, σε βαθμό που φαντάζουν χαζοχαρούμενοι, εμφανίζονται οι «κακοί» λευκοί και τους καταστρέφουν ολοσχερώς. Πόσο βολικό! Εξίσου βολικό και το γεγονός ότι όλοι οι «καλοί» χαρακτήρες παίζονται από έγχρωμους ηθοποιούς και όλοι οι «κακοί» από λευκούς. Θα μπορούσε να ήταν απλά κακόγουστο αστείο, αλλά, όχι, εδώ μιλάμε για ντοκιμαντέρ-δράμα με την έμφαση να είναι στο μελόδραμα. Μία τελική, απλή διαπίστωση, είναι πως από την ομάδα των «ειδικών» ιστορικών απουσιάζουν παντελώς οι λευκοί άνδρες. Εξαιρετική πολυσυλλεκτικότητα και κανείς αποκλεισμός στο WOKE σύμπαν του Νέτφλιξ, λοιπόν!
Το τελικό συμπέρασμα, που επιβεβαιώνεται και από τον πρωτοφανή τρόπο με τον οποίο το κοινό έχει γυρίσει την πλάτη του στο συγκεκριμένο προϊόν, είναι πως ο κόσμος έχει βαρεθεί τον τρόπο που δήθεν φυλετικά καταπιεσμένοι πολυεκατομμυριούχοι του τύπου της Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ επιχειρούν να αλλάξουν τα ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα καταπώς συμφέρει το δήθεν προοδευτικό WOKE αφήγημα του νέου ολοκληρωτισμού.
Η αποτυχία της σειράς «Βασίλισσα Κλεοπάτρα» έχει σημασία και για έναν ακόμη λόγο: Έγινε η αφορμή να κινηθεί νομικά το ίδιο το αιγυπτιακό δημόσιο εναντίον του Νέτφλιξ, το οποίο μηνύει για δύο δισεκατομμύρια δολάρια για την ψευδή απεικόνιση της εικόνας της Κλεοπάτρας, δημιουργώντας προηγούμενο για ανάλογα απονενοημένα διαβήματα στο μέλλον. Όσο για τους θιασώτες της μαύρης Κλεοπάτρας, που κατηγορούν ως ρατσιστές αυτούς που ενίστανται με το γεγονός ότι την υποδύεται μια μαύρη ηθοποιός, αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσαν αν τον ρόλο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σε κάποιο «ντοκιμαντέρ-δράμα» έπαιζε, φερ’ ειπείν, ο Μπραντ Πιτ ή ακόμη καλύτερα ο Τσάκυ Τσαν;
****
Woke – Η καθολική αποδόμηση
Πηγή: https://ardin-rixi.gr/archives/250942
