Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ, 09/02/25)
- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Χ. ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Η ταινία Οκτώβρης είναι βωβό δράμα παραγωγής 1928 σε σκηνοθεσία Σεργκέι Αϊζενστάιν και Γκριγκόρι Αλεξαντροφ που εξιστορεί τα γεγονότα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ο Ρωσικός τίτλος: Οκτώβρης (Δέκα Μέρες Που Συγκλόνισαν τον Κόσμο) έχει παρθεί από τον τίτλο του βιβλίου του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Ριντ με τίτλο “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”. Αυτό που γράφω εδώ φυσικά είναι γνωστό ιδιαίτερα σ’ εκείνους που κάποια δύσκολα χρόνια έβλεπαν κινηματογράφο για να δυναμώνουν ψυχολογικά στην επαναστατική δράση τους.
Το θέμα μου είναι κάπως διαφορετικό και αναφέρομαι χωρίς πολλές αναλύσεις στην ελληνική πολιτική ζωή. Οι “μάχες” που δίνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, λίγο-πολύ, με παραπέμπουν στην επέλαση των επαναστατημένων Ρώσων τον Φεβρουάριο του 1917 για την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων. Τ’ αποτέλεσμα ήταν ν’ αναλάβει μια προσωρινή κυβέρνηση η οποία δεν στάθηκε για πολύ στην εξουσία. Τον Ιούλιο ανέλαβε πρωθυπουργός ο Κερένσκι μέχρι που ήρθε ο Λένιν και τον Οκτώβρη έγινε η μεγάλη επανάσταση που άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας.
Στη χώρα μας, λοιπόν, γίνεται στην πολιτική διαμάχη ένας τρομερός λεκτικός αγώνας με κραυγές και χαρακτηρισμούς για να καταληφθεί το… Μαξίμου και να πέσει ο Μητσοτάκης!!!!
Τα περιστατικά με τα κάθε λογής “σκάνδαλα” είναι τόσο πυκνά, τόσο ραγδαία, ώστε πολύ συχνά έχουμε την εντύπωση, πως βρισκόμαστε σ’έναν έρημο κάμπο και πως πέφτει απάνω μας χοντρό νερό, μπόρα, καθώς οι ανοιξιάτικες, απροσδόκητη και ασυγκράτητη. Από την άποψη τούτη, είμαστε οι παραπλανημένοι οδοιπόροι, που δεν ξέρουν σε ποιο δρόμο βαδίζουν και πού πηγαίνουν, κυκλωμένοι από κινδύνους, γεμάτοι τρόμο για ό,τι πρόκειται ίσως να συμβεί.
Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης έχω την εντύπωση ότι συμπεριφέρονται πανικόβλητοι. Θέλουν να επιταχύνουν το ρυθμό της Ιστορίας. Αλλά δεν έχουν καταλάβει ότι η ζωή δεν προάγεται από τους πανικόβλητους, αλλά από εκείνους που έχουν ψυχραιμία, αυτοπεποίθηση, πρόγραμμα, ευγενική φιλοδοξία και σεβασμό στον αντίπαλο. Και τούτο το τελευταίο το λέω διότι οι ύβρεις και οι χαρακτηρισμοί δεν ρίχνουν κυβερνήσεις. Αντιθέτως, αναμοχλεύουν μίση και διχασμούς.
Όσοι βλέπουν τις συνεδριάσεις στην τηλεόραση της Βουλής θα έχουν παρατηρήσει ότι το βήμα αποτελεί τον μεγάλο πειρασμό των δημαγωγών, οι οποίοι κατάντησαν το κοινοβούλιο στρεβλωτήριο συνειδήσεων. Ποιος λέει αλήθεια και ποιος λέει ψέματα; Κάπου χάνεται το μέτρο.
Αλλά και στις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές τα πράγματα δεν αλλάζουν. Τηρείται η συμφωνία κυρίων, δημοσιογράφων και πολιτικών, και ο δυστυχής τηλεθεατής ή ακροατής μένει εμβρόντητος από τις φωνές, τις αλληλοκατηγορίες, τις επιθέσεις… Όλοι εναντίον όλων για την κατάληψη των ελληνικών χειμερινών ανακτόρων.
Στη συνέχεια, όποιος έχει κουράγιο και κάνει μια περιδιάβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θ’ απολαύσει τους άλλους Έλληνες που τα ξέρουν όλα, που κριτικάρουν τους πάντες, που δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει το κόμμα που υποστηρίζουν… Μου έρχεται στο νου κι εκείνο το “δεξιότερα Κουροπάτκιν” που έλεγαν οι καφενόβιοι της πλατείας Συντάγματος τότε που γινόταν ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος. Μιλάμε για το 1904. Και συμβούλευαν τον ρώσο στρατηγό Κουροπάτκιν να τραβήξει δεξιότερα για ν’ αποφύγει τους ιαπωνικούς ελιγμούς. Φυσικά την… πάτησε από τους Ιάπωνες.
Την κυβέρνηση οι αντιπολιτευόμενοι δεν την συμβουλεύουν, αλλά προτείνουν στον πρωθυπουργό να φύγει από τη μέση. Πολλοί θέλουν εκλογές, ειδικά δικαστήρια κ.λπ. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει αυτό που θ’ ακολουθήσει. Προφανώς περνάνε όλοι τον εαυτό τους για… Λένιν! Θα φέρουν τα πάνω-κάτω και θα κάνουν επανάσταση.
Όμως, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία χρειάζεται πολλή ψυχραιμία. Και που το λέω δεν φαίνεται να έχει κάποια σημασία διότι όλοι έχουν παραταχθεί για να επαναλάβουν τον “Οκτώβρη” του Αϊζενστάιν, μια ταινία για την οποία αγνοούν τα πάντα.
