Μίκης Θεοδωράκης: «Η βία τελικά αποδείχθηκε πιο δυνατή από τους αμέτρητους αγώνες και τις θυσίες των ανθρώπων…»

«Έτσι θα φύγω γεμάτος με μια θάλασσα Μουσικής που έχω μέσα μου και που την θυσίασα χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω ούτε το 10% των οραμάτων μου για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας...»

Ανοίγοντας το αρχείο μου

«Έτσι θα φύγω γεμάτος με μια θάλασσα Μουσικής που έχω μέσα μου και που την θυσίασα χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω ούτε το 10% των οραμάτων μου για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας…»

  • Συνέντευξη : Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από τότε που μας άφησε ο Μίκης Θεοδωράκης ήρθε η στιγμή για να αναδημοσιεύσουμε σημαντικά αποσπάσματα από την συγκλονιστική συνέντευξη που μας παραχώρησε το 2013 και δημοσιεύτηκε 3 Μαΐου στην Real News.

Συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν στο ετήσιο μνημόσυνο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη στο Γαλατά Χανίων, στην τελευταία κατοικία του σύμφωνα με την επιθυμία του. Εκεί βρίσκονται θαμμένοι ο πατέρας και ο αδελφός του, εκεί ήθελε να ταφεί και ο ίδιος.

Και μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας μέσα από το σημαντικό του έργο, τις ιδέες και τη στάση ζωής του, αλλά πάντα θα είναι ζωντανός στις καρδιές και στις μνήμες των λαών, ακόμα και των πολύ νέων παιδιών , που στην τελευταία δημόσια εμφάνισή του στο Σύνταγμα για τη Μακεδονία βροντοφώναζαν το σύνθημα «Μίκη αλλάζεις την ιστορία».

  • Κύριε Θεοδωράκη, τι είναι αυτό το οποίο θα αλλάζατε από τη ζωή σας, κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει πάρα πολύ;

Μ.Θ. Έζησα σε μια εποχή στην οποία η βία έπαιζε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση Λαών, Κοινωνιών και Ανθρώπων. Έτσι αναγκάστηκα κι εγώ αντί να ακολουθώ απερίσπαστος την πορεία που επέλεξα και που βασικά ήταν ο δρόμος της Τέχνης και της ειρηνικής ζωής, να δαπανώ το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μου σε πράξεις αντίθεσης και αντίστασης κατά της βίας που με περικύκλωνε και με προκαλούσε – όπως και όλους τους άλλους.

Στο σημείο αυτό υπήρχε φυσικά διαφοροποίηση στη στάση του α ή του β ανάλογα με τον χαρακτήρα του και την αγωγή του. Η δική μου κυρίως ηθική φόρτιση μού επέβαλε να είμαι απόλυτος στις επιλογές, τη στάση και τις πράξεις μου και να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά.

Το ευτύχημα για μένα ήταν το ότι κατόρθωσα να έχω την απόλυτη σχέση και με την Τέχνη και ειδικά με την Μουσική. Όμως οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν κατόρθωσα να δώσω. Τώρα εκ των υστέρων διαπιστώνω, ότι θα μπορούσα να ελαττώσω -χωρίς ηθική βλάβη- την αφοσίωσή μου στο Χρέος ολοκληρώνοντας την προσφορά μου στην Τέχνη. Έτσι θα φύγω γεμάτος με μια θάλασσα Μουσικής που έχω μέσα μου και που την θυσίασα χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω ούτε το 10% των οραμάτων μου για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η βία τελικά αποδείχθηκε πιο δυνατή από τους αμέτρητους αγώνες και τις θυσίες των ανθρώπων. Και για μένα ολέθρια.»

  • Τι είναι αυτό που θέλατε μέχρι σήμερα και δεν σας το έφερε η ζωή;

Μ.Θ. Εκείνες τις συνθήκες που θα μου επέτρεπαν την ολοκληρωτική μέθεξη του μουσικού μου έργου και των προσωπικών μου ιδεών με το σύνολο αν ήταν δυνατό του λαού μας. Έκανα τα πάντα γι’ αυτόν τον σκοπό. Κάποτε τον πλησίασα. Όμως άγριοι άνεμοι με απομάκρυναν. Ήταν άδικο για μένα και νομίζω και για τους άλλους. Άλλωστε τα πνευματικά δώρα που προσέφερα ήταν λίγο ως πολύ γνωστά. Δεν είναι όμως κρίμα ότι το μεγαλύτερο μέρος, ίσως το 80% του δημιουργικού μου έργου που βρίσκεται αρχειοθετημένο (κατά τον καλύτερο ομολογουμένως τρόπο) στην Βιβλιοθήκη Βουδούρη, στο Μέγαρο Μουσικής, παραμένει ουσιαστικά άγνωστο και αναξιοποίητο;

  • Ποια ήταν η πιο χαρούμενη αλλά και η πιο δυσάρεστη στιγμή της ζωής σας;

Μ.Θ. Η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Η πιο δυσάρεστη, όταν έχασα τον πατέρα μου.

Η συνέντευξη αυτή δόθηκε λόγω της παράστασης «Ποιός τη ζωή μου». Σχολιάζοντας το γεγονός ο Ουρανομίκης συμπλήρωσε:

Μ.Θ. Πρέπει να πω ότι είμαι πολύ ευτυχής για την παράσταση στο Badminton. Όχι μόνο γιατί είναι πραγματικά όμορφη (κείμενο, σκηνοθεσία, χορογραφία, ηθοποιοί, μουσικοί) αλλά προ παντός γιατί μέσα σε τρεις ώρες περνούν έξι δεκαετίες εθνικής ζωής φορτωμένες με γεγονότα χωρίς τέλος. Από την Μικρασιατική καταστροφή έως την Χούντα και βάλε. Κι εγώ σαν ένας τρίτος, θεατής του εαυτού μου, της ζωής, των έργων, των πράξεων και των δοκιμασιών μου, διαπιστώνω το πόσο τυχερός ήμουν τελικά, να ζήσω όλα αυτά τα γεγονότα, να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους και να δημιουργήσω μέσα σ’ αυτή την ξεχωριστή χώρα γι’ αυτόν τον βασανισμένο και περήφανο λαό, κυρίως στις εποχές της μεγάλης δοκιμασίας. Όμως το ωραιότερο δώρο είναι η παρουσία των δικών μου και ιδιαίτερα αυτών που μου λείπουν. Αν το σκεφτούμε καλά, τότε θα δούμε ότι αν εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως Έλληνες, το οφείλουμε στην «Αγία» Ελληνική Οικογένεια.

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή