- Του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή
Οι ειδήµονες μιλούν ως ειδήμονες. Ξέρουν τους κανόνες απόπλου, ξέρουν πότε σταματάει η επιβίβαση, κι ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες της ναυσιπλοΐας που εμείς δεν ξέρουμε. Ομως εμείς, που δεν είμαστε ειδήμονες, ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται κανένας κανόνας για να μην πετάξεις έναν άνθρωπο στη θάλασσα. Κοινή λογική χρειάζεται και ανθρωπιά, αυτή η ξεχασμένη λέξη που έχει προ πολλού παραδώσει το πνεύμα της λόγω βαθέος γήρατος. Τι είδαμε προχθές στον Πειραιά; Δύο αγριάνθρωπους να σπρώχνουν στον θάνατο έναν ανυπεράσπιστο. Δεν δικαιούνται να μην ήξεραν ότι τον σπρώχνουν στον θάνατο. Το απελευθερωμένο ένστικτο του θανάτου, γυμνό και ανελέητο. Η ορατή όψη της αγριότητας. Την είδαμε προ καιρού στη Νέα Φιλαδέλφεια, προ ετών στη Θεσσαλονίκη, διαβάζουμε σχεδόν καθημερινά για κακοποιημένους εφήβους από συνομηλίκους τους. Και σε τι διαφέρουν οι αγριάνθρωποι του προχθεσινού «περιστατικού» από τους αγριάνθρωπους που πέταξαν μολότοφ στη Marfin και μετά εμπόδιζαν την πρόσβαση στην Πυροσβεστική; Μόνον στις τεχνικές λεπτομέρειες. Οι μεν χάθηκαν στο πλήθος κι ακόμη δεν έχουν βρεθεί, τους δε τους έχει ήδη αναλάβει ο εισαγγελέας. Και σε τι διαφέρει αυτός ο αγριάνθρωπος από τον άλλον που τρέχει σαν τρελός με το αυτοκίνητο και τραυματίζει σοβαρά την κοπέλα που περίμενε στο πεζοδρόμιο; Ο αγριάνθρωπος έχει και την αόρατη πλευρά του. Αυτήν με την οποία έρχονται αντιμέτωποι γιατροί και νοσηλευτές στα επείγοντα.
Με πόση ευκολία κλείνουμε τους αγριάνθρωπους σε κλουβιά και τους επιδεικνύουμε για να διασκεδάζουμε τον φόβο μας. Εδώ η πινακίδα γράφει: «Οπαδική απανθρωπιά». Δίπλα: «Πολιτική απανθρωπιά». Λίγο πιο κάτω: «Ενδοοικογενειακή», «εφηβική», «τροχαία απανθρωπιά». Αναρωτιέμαι ποια πινακίδα θα βάλουν μπροστά στο κλουβί με τους αγριάνθρωπους του Πειραιά. Ομως το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι ότι αν συνδυάσουμε όλες αυτές τις εκδοχές της απανθρωπιάς θα διαπιστώσουμε ότι οι αγριάνθρωποι είναι μια ολόκληρη φυλή που ζει ανάμεσά μας. Τους έχουμε συνηθίσει. Βοηθούσης και της κοινωνικής υποκρισίας και συνηγορούντος του φόβου κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε παρά μόνον όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Μιλάμε για την κλιματική αλλαγή που απειλεί τη φύση, καίει τα δάση και πλημμυρίζει τις πόλεις. Ομως δεν μιλάμε για την κλιματική αλλαγή του ανθρώπινου τοπίου. Ποιες είναι οι συνθήκες που έχουν απελευθερώσει τον αγριάνθρωπο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, όμως υποτίθεται πως ο πολιτισμός τον έχει τιθασεύσει; Ας αφήσουμε κατά μέρος όλα τα ξεπερασμένα εργαλεία της σκέψης μας και ας δούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας, αλλά δεν το αναγνωρίζουμε. Η πραγματική βαρβαρότητα δεν είναι εισαγόμενη. Η πραγματική βαρβαρότητα είναι ενδογενής. Και απειλεί την κοινωνική συνοχή με το χομπσιανό «πόλεμος όλων εναντίον όλων».
