ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Ο θάνατος του οπαδού της ΑΕΚ Μιχάλη Κ. 29 χρονών μετά από τραυματισμό στην Νέα Φιλαδέλφεια με οπαδούς της ομάδας που θα αντιμετώπιζε την επόμενη ημέρα η ομάδα του, της Κροατικής Ντινάμο Ζάγκρεμπ, αλλά και οπαδούς άλλης ελληνικής ομάδας δεν είναι παρά μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία όπως ήταν οι προηγούμενοι θάνατοι εξαιτίας της τυφλής οπαδικής βίας και θα είναι και οι επόμενοι, αφού ουδείς σε αυτή τη χώρα έχει σκύψει σοβαρά πάνω σε αυτό το πρόβλημα με αληθινή βούληση να το λύσει.
Οι αντιδράσεις δε που έχουν υπάρξει για τον θάνατο του άτυχου νέου ακριβώς αυτό δείχνουν. Η ΑΕΚ της οποίας ήταν οπαδός το θύμα, το πρώτο που κοίταξε ήταν να περάσει χωρίς αγώνες την φάση αυτή των προκριματικών αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς «είναι πολλά τα λεφτά», η δε πολιτικοί το είδαν ως ευκαιρία να κάνουν αντιπολίτευση. Καμιά κουβέντα για γενεσιουργά αίτια αυτής της απαράδεκτης κατάστασης που επικρατεί με κάποιους και όχι λίγους ακραίους οπαδούς κατά κανόνα οργανωμένους.
Θα έλεγα ότι η βαρύτητα της κατάστασης αποκαλύπτει την ελαφρότητα των υπευθύνων που δεν είναι τουλάχιστον γι’ αυτό το πρόβλημα η πολιτεία και το κράτος. Όλοι επικεντρώνονται στο γεγονός της παρουσίας των Κροατών Ναζί οπαδών της Ντινάμο, αποκρύπτοντας όσο μπορούν την συνύπαρξή τους και κατά τη διάρκεια των επεισοδίων με αντίστοιχους οπαδούς ελληνικής ομάδας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι σε θάνατο άλλων οπαδών δεν υπήρχαν οι Κροάτες Ναζί, αλλά οι περισσότεροι ήταν αμιγώς ελληνικά «ανδραγαθήματα».
Ακούγεται πάλι ότι την απόλυτη ευθύνη την έχει η αστυνομία! Δεν την έχουν δηλαδή αυτή που παρατάσσονται ο ένας απέναντι στον άλλον για να χτυπηθούν ανελέητα, αλλά την έχει η αστυνομία που επιδεικνύοντας πράγματι απαράδεκτη αδράνεια, δεν κατάφερε να τους αποτρέψει προσφέροντας αυτή κάποιο νεκρό.
Παρουσιάζοντας όμως την αστυνομία ως υπεύθυνη κρύβονται οι ευθύνες αυτών που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την ύπαρξη και δράση των ακραίων αυτών στοιχείων που δεν έχουν καμιά σχέση με τον κανονικό, υγιή, τον μέσο οπαδό ή φίλαθλο: Οι ομάδες και οι διοικήσεις τους. Αυτοί τους εκτρέφουν και τους συντηρούν με διάφορους τρόπους. Είναι φυσικό σε κάποιες περιπτώσεις αυτά τα δημιουργήματα να ξεφεύγουν από τα όρια που επιθυμεί ο δημιουργός τους, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες του.
Σε μια χώρα που δεν μπορούν να γίνουν αγώνες με την παρουσία οπαδών ή φιλάθλων και από τις δύο αντιπάλους ομάδες δεν δικαιούμαστε να μιλάμε ούτε για Κροάτες Ναζί, λες και οι δικοί μας όταν χτυπιούνται μεταξύ τους είναι Δημοκράτες σε κρίση, ούτε για Πακιστανούς, ούτε για Κινέζους. Το πρόβλημα είναι δικό μας και καλό θα είναι να μην ψάχνουμε κάθε φορά και λίγες ημέρες από το μοιραίο, αποδιοπομπαίους τράγους να περάσουν λίγες μέρες και να ξεχαστεί μέχρι το επόμενο για να επαναλάβουμε τα ίδια.
Πρέπει να φτάσει επιτέλους το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο και ας πονέσουν κάποιοι που δεν θέλουμε να τους πονάμε. Γιατί οι πρόεδροι και οι διοικήσεις θέλουν τους στρατούς; Τι τους κάνουν; Τι δουλειές κάνουν που δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι γιατί μπορεί να χαλάσει η εικόνα τους; Η αστυνομία γιατί είναι τόσο ανεκτική απέναντί τους; Υπάρχει διαπλοκή και σε ποιους τομείς;
Αυτά είναι ερωτήματα που καίνε, αλλά αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα της βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να τα ερευνήσουμε και να τα απαντήσουμε λαμβάνοντας σοβαρά και δραστικά μέτρα.
Στο τέλος αφήνω τον αθλητικό Τύπο ο οποίος δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο του να θέσει αυτά τα ζητήματα, αντίθετα κατά κανόνα προστατεύει και χαϊδεύει αυτούς τους χούλιγκαν. Το κάνει γιατί αυτοί του έμειναν ως αναγνώστες. Ελάχιστα φύλλα πουλάνε πια οι αθλητικές εφημερίδες και έχουν σκοπό όχι την κριτική στις διοικήσεις και τους προέδρους των ομάδων, όπως οφείλουν, αλλά την προβολή και την αποθέωσή τους ως πλήρως ελεγχόμενες από αυτούς.
