- Γράφει η Μαρία Άνθη
Η σκιά της τραγωδίας των Τεμπών πέφτει πάνω από τη κυβέρνηση την ώρα που δεκάδες οικογένειες θρηνούν τα παιδιά τους που στον ουσία είναι τα δικά μας παιδιά ενώ πενθεί όλη η Ελλάδα για τον έγκλημα στο διηνεκές της Hellenic Train με την αποκάλυψη του αποδιοργανωμένου κρατικού μηχανισμού.
Στο τραγικό αυτό συμβάν γκρεμίστηκε το δήθεν επίτευγμα του εκσυγχρονισμού και φάνηκε η σκοτεινή πλευρά του κρατικού μηχανισμού με το διάτρητο σύστημα ασφάλειας. Μαζί με αυτό, ολόκληρο το αφήγημα Μητσοτάκη και ιδιαίτερα του ψηφιακού μετασχηματισμού του κράτους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται ότι θα εξαντλήσει όλα τα χρονικά περιθώρια για τις εκλογές ώστε να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα που επικρατεί αυτό το διάστημα. Το ίδιο το γεγονός αυτό αποκαθηλώνει το αφήγημα του τι καλά που πάμε, το τι ανάπτυξη έχουμε και πώς εκσυγχρονιστήκαμε.
Ένα στραπάτσο άνευ προηγουμένου, με το θανατικό που σκόρπισε ένας άπειρος μηχανοδηγός στα Τέμπη, έρχεται να δώσει ένα τέλος στο success story.
Σε κάθε περίπτωση εν όψη των εκλογών ο πρωθυπουργός έπαιζε το τελευταίο χαρτί του με το να κερδίσει τη αυτοδυναμία σε έναν δεύτερο γύρο εκλογών όχι μόνον τώρα αλλά και πριν καθώς έδειχναν όλες οι στατιστικές, να πατά σε ένα πεδίο πολιτικής αστάθειας.
Τώρα όμως τα πράγματα έγιναν πιο δραματικά, υπάρχει κίνδυνος να προκύψει κυβέρνηση μέσα από την απλή αναλογική, μόνον αν ένας συνασπισμός κομμάτων της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης συμπληρώσει το 46% των ψηφοφόρων.
Υπήρχε πάντα αυτός ο κίνδυνος, τώρα όμως είναι ορατός ο κίνδυνος στο δεύτερο γύρο να μην είναι σε θέση να κάνει κυβέρνηση η Ν.Δ, να μην έχει τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών να σχηματίσει κυβέρνηση. Αν συμβεί σε αυτή τη περίπτωση κινδυνεύει να βρεθεί και εκτός κυβέρνησης.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα η αναμέτρηση επίσης είναι καθοριστική. Αν ούτε στον πρώτο ούτε στον δεύτερο γύρο κατορθώσει να βρεθεί το κόμμα του στην κυβέρνηση, θα αμφισβητηθεί η ηγεσία του στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν κατορθώσει να βρεθεί σε μία συμμαχική κυβέρνηση. Διότι η αυτοδυναμία είναι άπιαστο όνειρο.
Είναι πολύ δύσκολο όπως διαφαίνεται να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν βρεθεί πρώτο κόμμα γιατί σύμφωνα με όλα τα προγνωστικά δεδομένα είναι απίθανο να φθάσει σε ένα ποσοστό αυτοδυναμίας.
Η μία περίπτωση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει σε μια συμμαχική κυβέρνηση, να συνεργασθεί με τους ψηφοφόρους του άλλοτε ΠΑΣΟΚ, και οποιοδήποτε άλλο κόμμα προς τα αριστερά. Η άλλη περίπτωση είναι να έρθει πρώτο κόμμα στον πρώτο και δεύτερο γύρο των εκλογών της απλής αναλογικής, πράγμα που θα χρειαστεί πολλές ακόμη ζυμώσεις, διάφορες τακτικές που προς το παρόν δεν φαίνονται.
Για το Νίκο Ανδρουλάκη, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δραματικά γατί είναι αναγκασμένος να βρει συμμαχική λύση στο επίπεδο της κυβέρνησης μόνο όμως στο πρώτο γύρο των εκλογών διότι στο δεύτερο θα έχει εξαϋλωθεί, τη στιγμή που θα υπάρχει μία μόνο μονομαχία μεταξύ της Κυβέρνησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εντελώς απίθανο να έχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση το ΚΙΝΑΛ.
Δηλαδή τι σημαίνει αυτό: Oι ψηφοφόροι θα δώσουν αποτελέσματα κιόλας από τον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο γύρο, μεγάλο μέρος του ΚΙΝΑΛ, θα κινηθεί προς τον πιθανό νικητή. Είναι πολύ φανερό, ότι στο δεύτερο γύρο οι μονομάχοι θα είναι Τσίπρας – Μητσοτάκης. Τα ποσοστά είναι τέτοια όπου σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι δεύτερο κόμμα το ΚΙΝΑΛ, στον πρώτο γύρο των εκλογών. Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι στο δεύτερο γύρο το κόμμα του Ανδρουλάκη, αναπόφευκτα θα συρρικνωθεί.
Κι αυτό διότι οι ψηφοφόροι που δεν είναι ιδεολογικά σταθεροί στο χώρο του κέντρο και κινούνται σήμερα στο ΚΙΝΑΛ, θα αλλάξουν σταθερά κάποια αποτελέσματα. Οι μεν κεντροδεξιοί από κλίση θα πάνε στη ΝΔ, οι δε κεντροαριστεροί θα πάνε στο ΣΎΡΙΖΑ.
Εξάλλου ένα μεγάλο μέρος αυτών των τάσεων βρίσκεται ήδη στα κόμματα αυτά. Από αυτό το μετακινούμενο δυναμικό ψηφοφόρων και η ΝΔ έχει πάρει όπως ξέρουμε ένα μέρος του τότε ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει μεγάλο μέρος του. Είναι μια φυσική κατάσταση αυτή να πάνε να συναντήσουν του όμοιούς τους κάποια στιγμή οι μεν και οι δε. Όπως και να έχουν τα πράγματα σε κάθε περίπτωση και τα τρία κόμματα παίζουν τα ρέστα τους να μη χαθούν στη κούρσα της απλής αναλογικής.
Κατά τα άλλα υπάρχει μια πολιτική φτώχεια στη συγκρότηση του προγραμματικού λόγου. Πέρα από τη συζήτηση για την ακρίβεια την υγεία και τα άλλα θέματα αιχμής. Η ΝΔ αντιμετώπισε αυτό το κλίμα με διαφόρου είδους επιδόματα, χωρίς να ασκήσει μια παραγωγική πολιτική. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, δεν έχουν εναλλακτική αναπτυξιακή πρόταση. Ούτε ακόμα για το θέμα αιχμής της εποχής που είναι η πράσινη οικονομία. Υπάρχει μεν σαν τίτλος αλλά δεν υποστηρίζεται από τα αντίστοιχα προγράμματα. Οι ενεργειακές κοινότητες έχουν θεσπιστεί, με νόμο από το 2018 αλλά ακόμη δεν έχει βγει κάποιο πρόγραμμα, για να μπορεί η κοινωνία να μπει στη διαδικασία αυτοπαραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
