Γιώργου Σικελιώτη «Τα κάλαντα» 1962. Το έργο περιλαμβάνεται στη συλλογή «Οι Γυρολόγοι της Αθήνας». Τα έργα κόσμησαν το ημερολόγιο της εταιρείας Τσιμέντων Α.Γ.Ε.Τ. Ηρακλής-Όλυμπος το 1962. Η συλλογή έχει παραχωρηθεί από την Α.Γ.Ε.Τ. Ηρακλής-Όλυμπος, στο Μουσείο Μπενάκη.
ΑΔΡΙΑΝΗ ΚΕΦΑΛΑ
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά στην Αττική, πίσω στα παιδικά μου χρόνια, δεν είχαν ιδιαίτερο χρώμα.
Οι γονείς μου που είχαν φύγει νεαρά παιδιά από τους τόπους καταγωγής τους, νησιά (Ύδρα και Μυτιλήνη), είχαν χαθεί στην ανωνυμία και τον αγώνα της βιοπάλης δεν είχαν τη δυνατότητα να διατηρήσουν και να αναπαράγουν τοπικά έθιμα, τα οποία δεν βίωσαν ως ενήλικες.
Η Χριστουγεννιάτικη και Πρωτοχρονιάτικη περίοδος, περιείχε τη χαρά μας για τη διακοπή του σχολείου και το καθημερινό παιχνίδι στις αυλές και το δρόμο έξω από το σπίτι, το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και τα χριστουγεννιάτικα γλυκά και την προσμονή κάποιου παιχνιδιού που ήταν πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση για τους γονείς.
Εκεί περίπου στο τέλος της δεκαετίας του εξήντα όμως συνέβη κάτι που άλλαξε τη ρουτίνα μας. Στην πλατεία τα «Κανάρια», στην Ηλιούπολη, στην αρχή της οδού Βίτσι, ήταν το ένα από τα δυο περίπτερα της πλατείας. Αυτό το περίπτερο το είχε ο Νίκος ο Αρμάος.
Ο Αρμάος ήταν ιταλικής καταγωγής, γύρω στα 45 τότε (σημερινά 65-70!), έμοιαζε με τον Ούγκο Τονιάτσι μεσήλικας και είχε αποκλειστική επαγγελματική απασχόληση το περίπτερο. Το είχε μετατρέψει σε οικογενειακή επιχείρηση και εκεί, έκανε βάρδια όλη η οικογένεια του. Η γυναίκα του, ο γιος του και η κόρη του.
Το θαύμα ήταν πρωτόγνωρο και συνταρακτικό! Κάποια Χριστούγεννα, μόλις έκλεισαν τα σχολεία και αρχίσαμε εμείς τα πιτσιρίκια να κυκλοφορούμε, ένα πρωί, πηγαίνοντας να αγοράσουμε κάτι, τι βλέπουμε;
Μια τεράστια κατασκευή, περίπου πάνω-κάτω, δυο τετραγωνικά, με όλη τη Βηθλεέμ! Το ενδιαφέρον και ξεχωριστό γεγονός, ήταν ότι δεν ήταν μόνο ένα σπήλαιο με τη γέννηση του Χριστού, τα ζώα τού στάβλου και άντε και τους τρεις μάγους.
Είχε στήσει ένα τραπέζι ή μάλλον έναν πάγκο, κολλητά στο ένα πλάι τού περιπτέρου, τετράγωνο, με περίπου ενάμισι μέτρο κάθε πλευρά και εκεί είχε φτιάξει ολόκληρο βουνό, με δέντρα, γκρεμούς, ποταμάκια, πιο κάτω σπιτάκια, φωτάκια, δέντρα, φυτά και τύφλα να έχει η Playmobil!!
Το βουνό είχε χιόνια, σπηλιές, μάντρες και μαντριά με βοσκούς με ζώα, πρόβατα κ.λπ., και βέβαια το σπήλαιο με την γέννηση!
Ήταν πραγματικά κάτι παραμυθένιο στα μάτια και των παιδιών αλλά εντυπωσίαζε και τους μεγάλους. Το θαύμα συμπλήρωναν τα φωτάκια και το μεγάλο για εκείνα τα χρόνια, περίπου ένα μέτρο κι αυτό τοποθετημένο ψηλά στον πάγκο, δέντρο που στόλιζε.
Η αύξηση στην πελατεία του ήταν δεδομένη. Πηγαίναμε με το παραμικρό να αγοράσουμε κάτι και ζητούσαμε και από τους γείτονες να κάνουμε κάποιο θέλημα, μόνο και μόνο για να βρεθούμε στη μαγική ατμόσφαιρα!
Κανείς βέβαια δεν διανοήθηκε ούτε να το χαλάσει ποτέ ούτε να το κλέψει. Το περιμέναμε με λαχτάρα κάθε χρόνο και τον παρακαλούσαμε να μη το ξεστολίσει των Φώτων.
Είναι αξιοθαύμαστο πώς ένας άνθρωπος, χωρίς καμία μόρφωση, είχε συλλάβει εκείνα τα χρόνια, την έννοια της Βηθλεέμ ως πόλης και είχε δημιουργήσει όλη την πόλη και όχι μόνο τη φάτνη, ακόμα πού βρήκε όλα αυτά τα υλικά για να τη στήσει και, βέβαια, πώς είχε συλλάβει την έννοια του μάρκετινγκ, ή την λειτουργία ενός «πόλου έλξης» ή ενός χάπενινγκ για να προσελκύσεις πελάτες!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το κείμενο αντλήθηκε από το διαδικτυακό περιοδικό προβληματισμού και γενικής παιδείας ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, τ. 14
