Ο Πιέτρο Μπέμπο (Pietro Bembo, 20 Μαΐου 1470 – 18 Ιανουαρίου 1547) ήταν Ιταλός λόγιος, ποιητής, θεωρητικός της λογοτεχνίας, μέλος των Ιωαννιτών Ιπποτών και καρδινάλιος. Ήταν μία σημαντική μορφή στην ανάπτυξη της ιταλικής γλώσσας, ειδικά της Τοσκάνης, ως λογοτεχνικό μέσο, κωδικοποιώντας τη γλώσσα για την τυπική σύγχρονη χρήση.
Πορτρέτο του Πιέτρο Μπέμπο, από τον Τιτσιάνο.
Καταγόμενος από αριστοκρατική ενετική οικογένεια, έζησε την παιδική του ηλικία στην Φλωρεντία, όπου ο πατέρας του διετέλεσε πρεσβευτής της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, και όπου ο Μπέμπο έμαθε κι αγάπησε την τοσκανική διάλεκτο. Σπούδασε Ελληνικά στη Σικελία δίπλα στον Κωνσταντίνο Λάσκαρι και φιλοσοφία στην Πάντοβα.
Sogno, 1492-1494
Από το 1498 ως το 1506 έζησε στη Φερράρα, στην αυλή δούκα Αλφόνσο ντ’ Έστε. Εκεί γοητεύτηκε από την σύζυγο του Αλφόνσο, την Λουκρητία Βοργία, και της έγραφε επιστολές και ποιήματα στα λατινικά και τους Asolani, φιλοσοφικούς διαλόγους για τον πλατωνικό έρωτα στα ιταλικά. Πλατωνικά ήταν όλα, πρέπει να υποθέσουμε, γιατί ο Αλφόνσο ήταν φοβερός πολεμιστής.
Το 1506 πήγε στο Ουρμπίνο, στην αυλή του δούκα Γκουιντομπάλντο ντα Μοντεφέλτρο. Εκεί διακρίθηκε για την μόρφωση και το πνεύμα του, τόσο που ο Καστιλιόνε του έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στις συζητήσεις που περιγράφει (ή συνθέτει) στον Αυλικό του (Il Cortegiano).
Το 1513 ο Μπέμπο, συνδεόμενος με τους Μεδίκους, πήγε στη Ρώμη και έγινε γραμματέας του Λέοντα Ι΄. Υπήρξε το είδωλο της καλής κοινωνίας, προστάτης του Ραφαήλ, ευνοούμενος όλων, αν και είχε κατώτερο μόνο εκκλησιαστικό βαθμό. Έγραφε ποιήματα σε Κικερώνεια Λατινικά αλλά στο δοκίμιό του Prose della volgar lingua συνηγόρησε υπέρ της χρήσης της Ιταλικής στην λογοτεχνία, ορίζοντας τον Πετράρχη ως υπόδειγμα.
Το 1520, σε ηλικία πενήντα ετών, αποσύρθηκε σε μιαν αγροικία κοντά στην Πάντοβα και συνέζησε με μια γυναίκα από την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Συνέλεγε έργα τέχνης, δεχόταν πολυάριθμους λογίους και φιλότεχνους και έγινε ο νομοθέτης του ύφους της Ιταλίας. Το 1539 έγινε καρδινάλιος.
Επιλογή έργων
- Gli Asolani, 1505
- Prose della volgar lingua, 1525 (Περί της λαϊκής γλώσσας)
- Carmina, 1533 (ποίηση)
- Rerum veneticarum libri XII, 1551 (ιστορία της Βενετίας από το 1487 μέχρι το 1513)
