«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά»

«Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα...»

  • Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου

«Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα, είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα όμοια βαθύ εν’ ανέβασμα μας μέλλεται προς ύψη ουρανοφόρα». (Κωστής Παλαμάς)

Στην εποχή της παγκόσμιας εμπορευματοποίησης των πάντων, σε αυτή την εποχή που στη χώρα μας μόλις και μετά βίας επαρκεί το μηνιαίο εισόδημα στα περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά λόγω της εκτίναξης των τιμών στην ενέργεια και τα είδη διατροφής, και βεβαίως στην ανάπτυξη εκπληκτικών μοντέλων τεχνητής νοημοσύνης όπως το GPT, που καθιστά αβέβαιο το μέλλον των παιδιών μας, οι άνθρωποι φαίνεται να φυτοζωούν χωρίς να πιστεύουν, ότι η κατάσταση θα αλλάξει, αφού και τα μέτρα που ελήφθησαν αποδείχτηκαν ανεπαρκή, αφού δεν περιορίστηκαν στο ελάχιστο οι ανατιμήσεις.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση φαίνεται να χάσαμε τα πνευματικά μας όπλα… Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να επιστρέψουμε στην ποίηση για να δυναμώσουμε. Για αρχή προτείνουμε το «Λαό» από τα «Συντροφικά τραγούδια» του Γιάννη Ρίτσου. Λέει, λοιπόν, εδώ ο ποιητής της Ρωμιοσύνης:

«Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι..
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.
»

Συνεχίζουμε με ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ που γράφτηκε το 1939 και κάλλιστα μπορούσε να είχε γραφτεί στις μέρες μας, αφού η διαχρονικότητα του περιεχομένου είναι συγκλονιστική…

«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα ’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο

Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

…………………………………………………………………

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί

…………………………………………………………………

Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο…»

Και καταλήγουμε στον μεγάλο Κρητικό διανοητή και πολίτη του κόσμου Νίκο Καζαντζάκη, που μας προτρέπει να βροντοφωνάξουμε και να κάνουμε πράξη τα παρακάτω:

«Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα.

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ’ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις

Πρέπει να αντέξουμε.

Σχετικά Άρθρα

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή