- ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΛΙΑΣ
Νομίζουμε ότι όλοι κάποια στιγμή τον έχουμε συναντήσει αλλά δεν είναι καθόλου έτσι η πραγματικότητα. Ελάχιστοι τον έχουν γνωρίσει και ακόμα πολύ πιο ελάχιστοι τον έχουν βιώσει. Πού το ξέρω;
Είναι απλό. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα ήταν διαφορετικός ο κόσμος και οι άνθρωποι θα είχαν διαφορετικά είδωλα. Δεν θα ασχολούνταν με τα γήινα και τα πεζά, θα ήτανε κάπως ταξιδεμένοι και αφηρημένοι, γαλήνιοι και ανήσυχοι. Το περπάτημά τους θα ήταν ανάλαφρο. Η σκέψη τους προσηλωμένη στην ιερή εικόνα.
Το σώμα τους χαλαρό και τεντωμένο προς τα εκεί, εκεί που το πνεύμα είναι μόνιμα κολλημένο, στη μοναδική εστία, στην ερωτική εστία. Και δεν είναι μια απλή νοσταλγία, αφού είναι νοσταλγία και βίωμα κάθε στιγμής τους, κάθε ανάσας τους. Κανένας δεν θα αναλογίζεται: «Ποιος θα μάς μάθει να εξαγνίζουμε την ηδονή της αναμνήσεως;» (Α. Μπρετόν).
Αναρωτιέμαι: Μπορεί να είναι κάθε μέρα Κυριακή; Γιατί ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις κάθε στιγμή γιορτινός και λαμπερός; Πώς μπορείς να ζεις μια καθημερινότητα που όλοι την αντιλαμβάνονται ως την κύρια εικόνα της ζωής σου και ταυτόχρονα εσύ να βιώνεις το φτερούγισμα της καρδιάς σου ως τη μόνιμη κατάστασή σου, αφού «ο αληθινός έρωτας δεν υπόκειται σε καμιά αξιόλογη αλλοίωση όσο διαρκεί» (Α. Μπρετόν). Πού τελικά βρίσκεσαι; Εκεί που σε βλέπουν και σε θεωρούν οι άλλοι, εκεί που σε σημειώνουν τα ημερολόγια και οι τυπικές παρουσίες ή εκεί που νιώθεις εσύ;
Στη χώρα του έρωτα συναντάς ό,τι υπάρχει και στην κανονική χώρα αλλά όλα είναι σε ένταση, σε διαρκή έξαρση και έκσταση. Το πάθος είναι οργιώδες. Ο πόθος βασιλεύει μόνιμα. Το παραλήρημα δεσπόζει παντού. Στις δύσκολες στιγμές νιώθεις να βυθίζεσαι χαοτικά όλο και πιο κάτω με σφοδρότητα – εδώ η βαρύτητα είναι πταίσμα (…)- στη μαύρη άβυσσο της δίνης της καταστροφής. Θρυμματίζεσαι και το βιώνεις απόλυτα. Η ύπαρξή σου διαμελίζεται. Το πνεύμα σου λαμπαδιάζει και γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, γιατί καίγεται η ερωτική σου ύλη.
Αρκεί όμως μια μικρή φωτεινή ριπή από την ιερή εικόνα για να ξανασυσταθεί το μικρό σου σύμπαν, για να ανασυγκροτηθεί το σώμα σου, για να ξανα-αναδυθεί το είναι σου. «Πώς όλα ομορφαίνουν στη λάμψη της φλόγας! Το μικρότερο θρύψαλο από γυαλί βρίσκει τρόπο να είναι ταυτόχρονα γαλάζιο και τριανταφυλλί» (Α. Μπρετόν). Αρκεί να νιώσεις τη φαντασιακή «σύντηξη των δύο όντων» (Α. Μπρετόν) και να αναγεννηθείς με έκρηξη δημιουργικότητας, με φλόγα πάθους, με πόθους ανικανοποίητους εσαεί, έστω και αν ξέρεις ότι μπορείς να ξανα-οδηγηθείς στο μαύρο σκοτάδι.
Όταν κατακτάς την κορυφή του έρωτα, δεν σε νοιάζει καμιά πλαγιά, καμιά χαράδρα. Όλα φαντάζουν μηδαμινά. Έχεις βρεθεί σε άλλους κόσμους. Οι αισθήσεις σου του πραγματικού σου κόσμου αποϋλοποιούνται για να ιεροποιηθούν στον φαντασιακό και στον πιο πραγματικό κόσμο της απόλυτης αγάπης. Είσαι αλλού, μόνιμα ταξιδεμένος, φευγάτος από παντού, παρών παντού. Ο διασκορπισμός σου είναι η τελείωσή σου. Υπερίπτασαι κάθε πραγματικότητας. Η πραγματικότητα είναι για σένα μια ονειρική κατάσταση και βλέπεις όλους τους άλλους κατοίκους της κανονικής χώρας τόσο μακρινούς.
Εσύ έχεις το δικό σου σύμπαν, εσύ και η ιερή σου εικόνα. Όλη σου η παρουσία υπάρχει γι’ αυτή. Και ανακαλύπτεις με περισσή ευκολία τα ίχνη των πραγματικών πατριωτών σου. Νιώθεις την κραυγή του Βέρθερου. «Η τρέλα είναι μια εμπειρία αποπροσωποποίησης. Για μένα, όμως, το ερωτευμένο υποκείμενο, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: αυτό που με τρελαίνει είναι ότι γίνομαι υποκείμενο, ότι δεν μπορώ να τ’ αποφύγω να γίνω. Δεν είμαι ο άλλος: αυτό διαπιστώνω με φρίκη» (Ρ. Μπάρτ).
Ψυχανεμίζεσαι τις ανάσες όλων των προηγούμενων περπατητών του έρωτα. Είναι συνθήματα γραμμένα παντού στη χώρα τη δική σου.
«Ο εραστής βλέπει τη γυναίκα που αγαπά στη γραμμή του ορίζοντα κάθε τοπίου που συναντά…, το κάθε δέντρο, ο κάθε βράχος του μιλούν γι’ αυτή με διαφορετικό τρόπο και του μαθαίνουν κάτι καινούριο» (Stendhal).
«Ποθώ τον πόθο μου – το αγαπημένο πλάσμα δεν είναι πια παρά μόνο το έρεισμά του» (Ρ. Μπαρτ).
«Θα σε ανακαλύψω ξανά για μένα όπως έχω τον πόθο να δω να αναδημιουργούνται ασταμάτητα η ποίηση και η ζωή» (Α. Μπρετόν).
«Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω αυτό που υπάρχει,
χρόνο κι άμμο και της βροχής το δέντρο,
και ζουν τα πάντα για να ζήσω εγώ:
χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα:
όλα όσα ζουν τα βλέπω στη ζωή σου» (Π. Νερούδα).
Η χώρα του τρελού έρωτα δεν είναι μακριά στον τόπο και στο χρόνο, έστω και αν φαίνεται τόσο μακρινή… Θα την βρεις μέσα σου. Ο έρωτας γεννήθηκε εκεί στο πρωτοξεκίνημα των πάντων. Είναι ενοποιητική δύναμη και ενοποιητική αρχή, δημιουργεί τον Κόσμο και τους Θεούς. Ο Έρως είναι αναλλοίωτος, δεν φθείρεται, δεν γερνά. Είναι πριν από τον Κρόνο / χρόνο. Είναι Δημιουργός της ζωής. «Ο έρωτας είναι το θαύμα του πολιτισμού» (Stendhal).
Ο έρωτας είναι πολιτισμός, ο μοναδικός πολιτισμός, ο πολιτισμός της πραγματικής ελευθερίας, της απόλυτης ευτυχίας, του νοήματος της ζωής. Μόνο ο έρωτας – ο τρελός έρωτας πάντα – αδράχνει την ουσία των πραγμάτων, συσταίνει την ουσία των ανθρώπινων σχέσεων. «Η αναδημιουργία, ο διηνεκής αποχρωματισμός του κόσμου μέσα σ’ ένα μόνο πλάσμα, όπως επιτελούνται με τον έρωτα, φωτίζουν εμπρός με χίλιες ακτίνες την πορεία της γης. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος αγαπάει, τίποτε δεν μπορεί να τον κάνει να μην συνδεθεί με την ευαισθησία όλων των ανθρώπων» (Α. Μπρετόν).
Ο έρωτας μεριάζει καθετί, συστέλλοντας καθετί του δίνει τη δυνατότητα να αναδυθεί εκ νέου και να κατακτήσει την πραγματική του αξία, εκεί νιώθεις και εσύ την απόλυτη αυτοπραγμάτωση.
Αρκεί μια συνάντηση, μια συνάντηση στις φωταχτίνες του βλέμματος, στο άγγιγμα των ακροδακτύλων. «Κάθε στιγμή της συνάντησης ανακαλύπτω μέσα στον άλλον έναν άλλο εαυτό μου» (Ρ. Μπάρτ).
Αρκεί να πεις το σ’ αγαπώ. «Το σ’ αγαπώ δεν είναι φράση: δεν μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: ‘αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με το άλλο’. Είναι μια ολόφραση» (Ρ. Μπάρτ).
Αρκεί να κατακτήσεις μια για πάντα την κουλτούρα του έρωτα. «Αυτή η τυφλή τάση για το καλύτερο θα αρκούσε για να δικαιώσει τον έρωτα όπως τον εννοώ, τον απόλυτο έρωτα, σαν μοναδική αρχή φυσικής και ηθικής επιλογής που μπορεί να εγγυηθεί για την μη-ματαιότητα της ανθρώπινης μαρτυρίας και της ανθρώπινης διελεύσεως» (Α. Μπρετόν).
Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τ’ όνειρό σου.
Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε…
Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου.
Νερούδα
