- Συνέντευξη στην Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Παρακολουθώντας κανείς την επίκαιρη εξωφρενική κωμωδία της Μαρίνας Σωτηροπούλου «Και πάμε πρίμα…», που θα παίζεται ως το τέλος Φεβρουαρίου στον πολυχώρο «Αλεξάνδρεια» του Βασίλη Βλάχου, κατοικία για πολλά χρόνια του Καραγάτση στην πλατεία Αμερικής, τον διαπερνά το καυστικό χιούμορ. Αλλά και μια έντονη συναισθηματική διαδικασία λόγω του ότι χλευάζει μια κοινωνία παραδομένη στα χέρια λίγων επιτηδείων, που εκμεταλλεύονται την ανοησία και την ακρισία των πολλών.
Με αφορμή αυτό το έργο συνομιλήσαμε με τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της παράστασης, τον Βασίλη Βλάχο.
Όπως αναφέρεται, Βασίλης Βλάχος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς και στη συνέχεια, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου κατάφερε να συνδυάσει σπουδές στη Νομική Σχολή και στο Θέατρο, καθώς και μια απαιτητική καριέρα στο Υπουργείο Εξωτερικών. Στην αφήγησή του αναφέρεται στους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας του, αλλά και στις συνεργασίες του με σπουδαίες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού στερεώματος.
- Αλήθεια «…πάμε πρίμα» αγαπητέ κ. Βλάχο σε μια περίοδο, όπως αυτή που βιώνουμε, που αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την παρακμή της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας, όπως εύστοχα σχολιάζεται στο Δ.Τ της παράστασής σας;
Σαφώς το «…πάμε πρίμα» αναφέρεται χιουμοριστικά από την συγγραφέα της παράστασης μας Μαρίνα Σωτηροπούλου. Μην ξεχνάμε ότι το χιούμορ εμπεριέχει κυρίως αυτοσαρκασμό. Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα με τα τεκταινόμενα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας.
Το έργο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2024 και αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την παρακμή της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας. Είναι μια κωμωδία σε έξι σκηνές, με επτά πρόσωπα, που ξεκίνησε για λίγες παραστάσεις και πήρε παράταση μέχρι τέλος Φεβρουαρίου. Το κοινό την αγάπησε.
- Μιλήστε μου για την «εξωφρενική» κωμωδία της Μαρίνας Σωτηροπούλου «Και πάμε πρίμα…», την οποία έχετε ανεβάσει και στην οποία πρωταγωνιστείτε.
Πρόκειται για μία κωμωδία που εκφράζει με ανάγλυφο τρόπο την πολιτική επικαιρότητα, προκαλώντας αβίαστα το γέλιο, χωρίς βωμολοχίες, με μοναδικό στόχο να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου απώλειας κάθε ίχνους αξιοπρέπειας και ηθικής. Το έξυπνο κείμενο και οι αυθεντικοί ήρωες του έργου με βοήθησαν να στήσω μία απλή και εύθυμη παράσταση. Όλοι οι συνάδελφοι ηθοποιοί Μαρίνα Μπακοπούλου, Ντίνα Βούρτση, Παντελής Τσόγκας, Ράνια Πρέβεζα, Αλεξάνδρα Τσολακίδου, Άλσο Πάγια και οι συντελεστές της Κωνσταντίνα Στεφανίδου στα σκηνικά – κοστούμια, ο βοηθός σκηνοθέτης Πάνος Κοκκίδης και η Ράνια Πρέβεζα στη μουσική επιμέλεια, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
- Η αγάπη σας για το θέατρο σας οδήγησε πριν χρόνια στην Πλατεία Αμερικής και στην οδό Σπάρτης, στο κτίριο που κάποτε στέγαζε την κατοικία του Μ. Καραγάτση, που περιήλθε στα χέρια σας και του δώσατε ζωή μετατρέποντάς το σε ένα εντυπωσιακό πολυχώρο με την ονομασία «Αλεξάνδρεια». Αντιμετωπίσατε πολλές δυσκολίες κυνηγώντας το όνειρό σας;
Πράγματι, αντιμετώπισα και εξακολουθώ να αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες να κρατήσω όρθιο αυτό το πολιτιστικό οικοδόμημα που ακούει στο όνομα Θέατρο Αλεξάνδρεια (Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια). Τα συναισθήματα που νιώθω είναι πολλές φορές ανάμικτα, συχνά χάνω την ψυχραιμία μου, απογοητεύομαι, πανικοβάλλομαι, από την μία, αλλά από την άλλη περηφανεύομαι, ρεμβάζω, ταξιδεύω, ονειρεύομαι αχαλίνωτα και σχεδιάζω νέες προκλήσεις!
- Το κοινό αγκάλιασε την προσπάθειά σας και σας αναγνώρισε ως καταξιωμένο καλλιτέχνη και «μία προσωπικότητα που επενδύει και δίνει «πολιτιστικό πράσινο» σε μία υποβαθμισμένη μέχρι πρότινος γειτονιά της Αθήνας». Ήταν αυτό για σας η ηθική αμοιβή για τον αγώνα σας;
Το κοινό, ομολογουμένως, ήταν στην αρχή μουδιασμένο, λόγω της περιοχής της Πλατείας Αμερικής. Μιλάμε για το 2012. Αλλά χρόνο με τον χρόνο, τόσο η γειτονιά όσο και το αθηναϊκό κοινό ευρύτερα, αγκάλιασε την ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, πίστεψε στην χρησιμότητα της παρουσίας της στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου και συνεχίζει να μας στηρίζει.
«…αντιμετώπισα και εξακολουθώ να αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες να κρατήσω όρθιο αυτό το πολιτιστικό οικοδόμημα που ακούει στο όνομα Θέατρο Αλεξάνδρεια (Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια)…»
Στην «Αλεξάνδρεια» έχουν ανέβει σημαντικά έργα συγγραφέων όπως οι Nτούσαν Κοβάτσεβιτς, Ματέι Βίσνιεκ, Κίμων Ρηγόπουλος, Δ. Κεχαΐδης, Κώστας Μουρσελάς, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Νταβίντ Πλανέλ, Ιωάννα Καρυστιάνη, Νίκος Δημητρόπουλος, Ζωρζ Φεϋντώ, Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου, Florian Zeller κ.ά. Επίσης έχουν παρουσιάσει το έργο τους σπουδαίοι μουσικοί: Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Νότης Μαυρουδής, Νένα Βενετσάνου, Γιώργος Κατσαρός, Στέφανος Κορκολής, Γιάννης Κούτρας, Βασίλης Λέκκας, Γιοβάννα, Γιώτα Νέγκα, Ζωή Τηγανούρια, Κώστας Μακεδόνας, Δημήτρης Ψαριανός, Δαυίδ Ναχμίας, Πόπη Αστεριάδη, Πασχάλης, Λένα Αλκαίου κ.ά. Ειδικές βραδιές οργανώθηκαν για την παρουσίαση του έργου συγγραφέων όπως ο Κώστας Μουρσελάς, η Ζυράνα Ζατέλη, ο Σωτήρης Δημητρίου, ο Μένης Κουμανταρέας κ.λπ.
Όλα αυτά και τη ζωντάνια που δίνει η «Αλεξάνδρεια» στην περιοχή, το κοινό τα αγάπησε και τα στήριξε. Ο χώρος αποτελεί μια ανάσα πολιτισμού, αντίβαρο στον αστικό μαρασμό.
- Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια ήρθατε στην Ελλάδα μικρό παιδί με τη μητέρα σας κουβαλώντας μια σπάνια Αλεξανδρινή κουλτούρα, που την μοιράζετε καθημερινά με το χαμόγελο σας και κυρίως με τις δράσεις σας. Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια;
Έφυγα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σε ηλικία 5 ετών. Οι μόνες αναμνήσεις που παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου ήταν η περίφημη corniche (η παραλία της Αλεξάνδρειας),τα γαλλικά και ιταλικά τραγούδια στα ανθεστήρια, το έντονα κοσμοπολίτικο περιβάλλον και η μεθυστική μυρωδιά της αραβικής πίτας. Δεν έχω συγγενείς στην Αίγυπτο και γι’ αυτό δεν ξαναπήγα ποτέ στην Αλεξάνδρεια. Θα ξαναπήγαινα μόνο για λόγους νοσταλγίας, να δω το σπίτι του Καβάφη, να δω τι έχει απομείνει από το παρελθόν της ελληνικής κοινότητας και, γιατί όχι, να φάω ξανά μια μυρωδάτη πίτα.
- Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο, στη Δραματική Σχολή, να συμμετέχετε σε παραστάσεις και παράλληλα να εργάζεσθε στο υπουργείο Εξωτερικών ως διπλωμάτης αρχικά;
Όταν αγαπάς κάτι με ένθεο πάθος, βρίσκεις το χρόνο και να το κάνεις και να το απολαύσεις. Φαίνεται πως ήμουν καλός μαθητής και πέρασα αμέσως μετά το σχολείο στη Νομική Αθηνών και την τελείωσα. Λίγο πριν την τελειώσω, άρχισα να εργάζομαι στο Υπουργείο Εξωτερικών. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν το πάθος μου. Όλα αυτά τα χρόνια δεν ήξερα τι θα πει καλοκαιρινές διακοπές και ανέμελη φοιτητική ζωή. Από την εργασία μου μάλιστα, έπαιρνα άδεια άνευ αποδοχών για πρόβες στο θέατρο και γυρίσματα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
«Θέλω να πιστεύω ότι οι επόμενες γενιές θα μπορέσουν να ζήσουν εύπορες μέρες δημιουργίας και έμπνευσης…»
Όμως στην πορεία διαπίστωνα ότι μέρα με τη μέρα οπλιζόμουν με απαράμιλλη δύναμη που με έσπρωχνε στην πραγματοποίηση των ονείρων μου. Όνειρα που πραγματοποιήθηκαν στη σκηνή με έργα των Ο. Σαίξπηρ, Ε. Ίψεν, Α. Τσέχωφ, Λ. Πιραντέλο, Π. Μεριμέ, Γρ. Ξενόπουλο, Ι. Καμπανέλλη, Δ. Κεχαΐδη, Λ. Αναγνωστάκη, Ι. Καρυστιάνη, Ντ. Κοβάσεβιτς, Μ. Βίσνιεκ, Ρ.Β. Φασμπίντερ κ.ά. Δύσκολος συνδυασμός αλλά νομίζω ότι τελικά τα κατάφερα.
- Έχετε παίξει με επιτυχία όλα τα είδη του θεάτρου, έχετε πρωταγωνιστήσει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και στον κινηματογράφο. Τι δεν έχετε κάνει και το επιθυμείτε σφόδρα;
Ποτέ δεν σχεδιάζω τι θα ανεβάσω την επόμενη φορά στο θέατρο. Ως διά μαγείας, φανερώνονται όλα μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή. Έχω ερμηνεύσει πάνω από 55 ρόλους του ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου και φυσικά έχω ζηλέψει ρόλους που θα ήθελα να ερμηνεύσω. Θα ήθελα, για παράδειγμα, να έχω ερμηνεύσει τον Ιάγο στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ (έχω την επιθυμία να πειράζω και να κάνω ίντριγκα στην σκηνή, κάτι που δεν έχω καθόλου στη ζωή μου). Επίσης, ένας ρόλος που αγαπώ και δεν έχω παίξει, είναι ο Ταρτούφος στο ομώνυμο έργο του Μολιέρου. Γενικά, όμως, δεν κυνήγησα ποτέ τους μεγάλους ρόλους, με ενδιέφερε και με ενδιαφέρει πάντα να ενσαρκώνω ήρωες κωμικοτραγικούς.
- Μέσα σε όλα κουβαλάτε και το βάρος του θεατρικού επιχειρηματία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, που δεν στηρίζει η πολιτεία το θέατρο και όλες τις τέχνες. Πώς τα καταφέρνετε;
Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί καθημερινά και με αγχώνει σε βαθμό κακουργήματος. Μακάρι να είχα μόνο το βάρος του ηθοποιού. Αλλά δεν μετανιώνω για την επιλογή μου καθώς με τον τρόπο αυτό έχω τη δυνατότητα της επιλογής. Τι έργο θα ανεβάσω, με ποιους συντελεστές θα δουλέψω, πότε και πώς θα το κάνω. Η Πολιτεία θα έπρεπε να φροντίσει πολύ περισσότερο τις σύγχρονες παραστατικές τέχνες, ιδίως μάλιστα τους χώρους εκείνους που επιμένουν να λειτουργούν σε προβληματικές περιοχές των πόλεων. Οι μικροί πολιτιστικοί χώροι, που επιμένουν να κρατούν ανοιχτά τα φώτα τους και την πόρτα τους σε δρόμους σκοτεινούς και εποχές δύσκολες, πρέπει να θεωρούνται φάρος και να επιδοτούνται.
- Κύριε Βλάχο πιστεύετε, ότι ο σημερινός άνθρωπος έχει μάθει στη «μασημένη τροφή» των πρωϊνάδικων, που υπηρετούν τις επιδιώξεις του συστήματος και αποφεύγει την πνευματική τροφή του βιβλίου, την επαφή με τα έργα της γνήσιας τέχνης;
Σαφώς ο σύγχρονος θεατής έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από αυτά που σερβίρονται απλόχερα, στοχευμένα, καθημερινά, κυρίως από την ιδιωτική τηλεόραση. Το παρήγορο -που έχω διαπιστώσει σε προσωπικές επαφές- είναι ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι, προφανώς καθοδηγούμενοι σωστά από τις οικογένειές τους, το σχολείο τους και το περιβάλλον τους, που αναζητούν πηγές έμπνευσης στο βιβλίο, στο θέατρο, τις εικαστικές τέχνες και την καλή μουσική. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Υπάρχει και η φωτεινή πλευρά. Θέλω να πιστεύω ότι οι επόμενες γενιές θα μπορέσουν να ζήσουν εύπορες μέρες δημιουργίας και έμπνευσης.
- Πολλοί συμπολίτες μας έχουν ανάγκη να επιβάλλονται, να εξουσιάζουν και να διοικούν. Γι αυτό λέτε αναζητούν την ισχύ και τη δύναμη και χάνουν την ουσία της ζωής;
Αυτό ίσχυε και πάντα θα ισχύει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι. Χρέος όλων μας είναι να πείσουμε αλλήλους ότι είμαστε θνητοί, πρόσκαιροι, ότι κανένα αξίωμα, κανένας θώκος, δεν μας εξασφαλίζει την αθανασία. Μέλημά μας πρέπει να είναι να ζούμε όσο πιο λιτά και ουσιαστικά μπορούμε, προσφέροντας ανυστερόβουλη αγάπη που μας κάνει πραγματικά σπουδαίους.
