Οι Αγγλοσάξονες έχουν κάνει επιστήμη την τέχνη του small talk, της ανώδυνης κοινωνικής συναναστροφής. Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που πάντα προσφέρονται για να κυλήσουν ανέμελα οι πρώτες κουβέντες σε μια τυχαία συνάντηση ή σε μία νέα γνωριμία. Για παράδειγμα: Βουνό ή θάλασσα; Σκύλος ή γάτα; Και βέβαια: Υγρό ή στεγνό ξύρισμα; Το ερώτημα πάντα τίθεται μεταξύ ανδρών, από τότε που ο Τζέικομπ Σικ επινόησε την ηλεκτρική ξυριστική μηχανή, αλλάζοντας τον τρόπο που ο άνδρας περιποιείται τον εαυτό του. Το ημερολόγιο έγραφε 18 Μαρτίου του 1931.
Από αισθητικής άποψης πάντα ήταν ενοχλητικές οι υπερβολικές, περιττές τρίχες στο ανδρικό πρόσωπο. Πριν από χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν κάπως πρωτόγονα μέσα για να τις απομακρύνουν, για παράδειγμα κοφτερές πέτρες. Για τους σπανούς ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ασφαλώς ένα πρότυπο αισθητικής. Οι υπόλοιποι αναγκαστικά έκαναν υπομονή μέχρι να εφευρεθούν τα πρώτα ξυράφια από χαλκό, τα οποία ήταν αποτελεσματικά, αλλά και επικίνδυνα για το ανδρικό δέρμα. Στις σρχές του 20ού αιώνα το υγρό ξύρισμα με σαπούνι για τη δημιουργία αφρού είχε πλέον καθιερωθεί, αλλά χρειαζόταν αρκετή …προπόνηση για να αποφευχθούν τα καθημερινά ατυχήματα.
Δύσκολο το ξύρισμα στην… Αλάσκα
Εκείνη την εποχή ο Αμερικανός στρατιώτης Τζέικομπ Σικ υπηρετούσε στην Αλάσκα. Ο μύθος λέει ότι είχε αγανακτήσει από τη βαρετή υποχρέωση να λιώνει πάγους για να εξασφαλίσει το νερό που χρειαζόταν στο καθημερινό του ξύρισμα, το οποίο βέβαια γινόταν και αυτό σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Έτσι αναζητούσε μία εύκολη και πρακτική εναλλακτική λύση. Καθώς ο χρόνος κυλούσε πολύ αργά στην Αλάσκα, είχε όλη την άνεση να επεξεργαστεί τα πρώτα σχέδια για μία ηλεκτρική ξυριστική μηχανή. Ήδη το πρώτο μοντέλο που επινόησε ήταν αρκετά αποτελεσματικό, αλλά υπερβολικά μεγάλο σε μέγεθος. Ο κινητήρας, που είχε μέγεθος όσο περίπου ένα γκρέιπφρουτ, συνδεόταν με ένα καλώδιο με την κεφαλή της ξυριστικής μηχανής. Καμία ιδιωτική εταιρία δεν δέχθηκε να προωθήσει το προϊόν.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Σικ βρήκε χρόνο να ασχοληθεί πιο συστηματικά με τον σχεδιασμό της ξυριστικής μηχανής. Επινόησε έναν κινητήρα πολύ μικρότερο σε μέγεθος, ο οποίος χωρούσε στο εσωτερικό μίας συσκευής που ο καθένας μπορούσε να κρατήσει στο χέρι. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 το μοντέλο του Τζέικομπ Σικ ήταν έτοιμο για παραγωγή. Ο ίδιος ίδρυσε μία εταιρία ειδών ανδρικής περιποίησης και προσπάθησε να προωθήσει το νέο προϊόν στην αγορά της Νέας Υόρκης. Τα πρώτα χρόνια οι ενδιαφερόμενοι ήταν ελάχιστοι, αλλά εκείνος επέμεινε και σύντομα είδε τις πωλήσεις να απογειώνονται. Εκατομμύρια Αμερικανοί εμπιστεύθηκαν το «στεγνό» ξύρισμα με τη μηχανή του Σικ.
Η εποχή της μαζικής παραγωγής
Φυσικά η επιτυχία βρίσκει πολλούς μιμητές ή τουλάχιστον ανταγωνιστές. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν μεγάλες εταιρίες όπως η Remington και η Braun, που επενδύουν ακόμα και σήμερα στο στεγνό ξύρισμα. Οι συσκευές έγιναν τεχνικά άρτιες, μικρότερες σε μέγεθος, αλλά και πιο οικονομικές. Κάποια στιγμή η ξυριστική μηχανή έγινε μόδα, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να εκτοπίσει εντελώς το ξυράφι και την ιεροτελεστία του υγρού ξυρίσματος με ζεστό νερό και σαπούνι ή αφρό. Κάποιοι επιμένουν ότι το παραδοσιακό ξύρισμα δίνει μία ιδιαίτερη αίσθηση περιποίησης και αποτελεί μία απολαυστική πρωϊνή εμπειρία, που δεν μπορεί να υποκαταστήσει ακόμη και η πιο εξελιγμένη ξυριστική μηχανή. Ή μήπως όχι; Κάθε άποψη δεκτή, στα πλαίσια του small talk.
Μπένο Σβινγκχάμερ (DPA)
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδημητρίου
Πηγή: www.dw.com
