- Του Νίκου Τσούλια
Δεν μπορούμε να την ορίσουμε. Ο γλωσσικός μας κώδικας είναι ανεπαρκής. Όσοι νομίζουν ότι κάτι καταφέρνουν απλά ξεγελούν τον εαυτό τους – μιλάνε για τις ιδιότητές της αλλά ποτέ για την ίδια! Η ζωή συνδιαλέγεται με την ύλη και πορεύεται στη δική της εξέλιξη. Είμαστε συνδημιουργοί της, ως άτομα, ως κοινωνίες, ως πολιτισμοί. Αυτός είναι ουσιαστικά ο αγώνας της ζωής μας.
Δεν μπορούμε να την ορίσουμε, γιατί μας εμπεριέχει. Μπορεί το κέντρο ενός κύκλου να «μιλήσει» για το πως είναι ο κύκλος εξωτερικά; Μπορεί μια σταγόνα νερού στον ωκεανό να κατανοήσει τον ωκεανό και να τον «αφηγηθεί» για λογαριασμό του;
Δεν την γνωρίζουμε τη ζωή στην ολότητά της. Και όμως την αγαπάμε. Την λατρεύουμε. Κάθε ανάσα μας και αισθητική απόλαυση ακόμα και του πιο ταπεινού πράγματος. Κάθε πνοή μας και ατέλειωτες προσλαμβάνουσες, ασύνοροι στοχασμοί, απανωτά ερωτήματα, λαβυρινθένιοι προβληματισμοί. Την ίδια στιγμή που έχουμε τις βεβαιότητες των αισθήσεών μας η σκέψη μας αμφισβητεί, αναζητεί, ανατρέπει, αναθεωρεί, φαντάζεται, επινοεί…
Πόσο εύκολα ξεπετάγεται κάθε μορφή ζωής. Ένας σπόρος φυτού αρκεί να βρει λίγο χώμα και μια στάλα νερού και το θαύμα γίνεται μπροστά μας, το παρακολουθούμε, το αναλύουμε μέχρι μορίων και σωματιδίων της χημείας – και όμως μας ξεφεύγει η ουσία!
Δύο μικρά κύτταρά μας σαν συναντηθούν στην μήτρα συντήκονται με θαυμαστή …θέληση και μετά αρχίζει ο χορός των κυττάρων, χιλιάδων, εκατομμυρίων – ίδιων και διαφοροποιημένων κυττάρων, τη σκυτάλη την παίρνουν σχεδόν από την αρχή οι ιστοί κλπ κλπ και νάσου ένα παιδί, ένας άνθρωπος. Ποιος μπορεί να εξηγήσει αυτό που μπορεί να το βλέπει κάθε στιγμή μέχρι να έλθει στο φως το μωρό;
Μπορεί το DNA να είναι το μόριο της ζωής – χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή. Αλλά ζωή δεν είναι το DNA! Μιλάνε για το «εγωιστικό γονίδιο», που έχει σα μοναδικό σκοπό τον διπλασιασμό του και πως εμείς είμαστε οι αναγκαστικοί φορείς του – θέλουμε δεν θέλουμε –, μα δεν στέκει αυτή η απλουστευτική ερμηνεία. Η ζωή δεν οριοθετείται ως μια βιοχημική πράξη!
Κάθε μορφή της υπάρχει για να αναπαράγεται, για να συνεχίζεται το ταξίδι της ζωής με κάθε τρόπο. Το λουλούδι θα φυτρώσει στη μικρή χαραμάδα του βράχου, θα γεμίσει τον αέρα με τους σπόρους του, θα «κανονίσει» ο άνεμος να στείλει το μήνυμα της ζωής εκεί γύρω μα και πολύ μακριά… Το όνειρο κάθε κυττάρου είναι να φτιάξει δύο κύτταρα, να διπλασιάσει τις εκφράσεις της ζωής, να πολλαπλασιάσει …πολλαπλασιαστικά τις ευκαιρίες της.
Η αμφιγονία θα δωρίσει κάποια στιγμή στην μακρά πορεία της Εξέλιξης τον οίστρο, για να γίνεται το ζευγάρωμα έλξη μαγευτική, να σκοτώνονται τα κριάρια και τα λιοντάρια και και… για τα θηλυκά. Και στην αφεντιά μας, γεννήθηκε μαζί μας ο έρωτας, πόθος ασίγαστος και πάθος ατέλειωτο, χωρίς αυτόν δεν γεύεσαι τη ζωή. Και μετά δύσκολα δεν θα παιχθεί το παιγνίδι της ζωής.
Φοβόμαστε το θάνατο. Τον κρύβουμε, αν και είναι παντού παρών. Δεν βλέπουμε ότι είναι τόσο φυσικός όσο και η ίδια η ζωή. Στήνουμε συλλογικές φαντασιώσεις για το επέκεινα, μα δεν συνειδητοποιούμε ότι απαξιώνουμε τη ζωή μας.
Έχει η ζωή βάσανα, πόνο, αδικίες, αρρώστιες. Είναι τρωτή. Μα η ομορφιά της και η δωρεά της υπερβαίνουν όλα αυτά. Παλεύουμε κάθε στιγμή στις αντιξοότητές της. Δεν το βάζουμε κάτω.
Είμαστε δημιουργήματα της ζωής. Και εμείς δημιουργούμε την πορεία της. Δίνουμε νόημα στη ζωή. Πραγματώνουμε τον εαυτό μας. Αγαπάμε την ομορφιά, το φως, τον άνθρωπο, τον εαυτό μας. Αγαπάμε τη ζωή.
«Η ζωή είναι μια φωτεινή άλως, ένας ημιδιαφανής χιτώνας που μας περιβάλλει από την αρχή της συνείδησης ως το τέλος».
Βιρτζίνια Γουλφ
