Αλέξανδρος Αδαμόπουλος: “Το φασόλι” | Πεζογραφία

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

Το φασόλι

…Χιλιοειπωμένες ματαιότητες:

Ποιος έχει τι, και πού τα βρίσκει, και ποιος είναι φίλος με ποιόν, και πούθε κρατά η σκούφια του, και πόσες γενιές βαστάει το τάδε τζάκι, και αν η Ανάστασις είναι εντός ή εκτός μας, και αν ο Έρως είν’ έτσι ή αν είναι αλλιώς…

Ή ίδια φάρσα και πάντα, πάνω απ’ όλα, το ίδιο πάντα ψέμα.

Έσκυβα σιωπηλός στα δίχως αγάπη μαγειρεμένα φαγητά και κατάπινα με δυσκολία τις μπουκιές, ώσπου ο μικρός μελαψός λακές -ποιος ξέρει πού το ψάρεψαν και το μασκάρεψαν έτσι το παιδί- γεμίζοντας κρασί το ποτήρι μου, συνάντησε το βλέμμα μου. Μισή στιγμή τα είπαμε όλα· έσκασαν δυο λακκάκια στις άκρες των χειλιών του κι έφυγε. Και στον επόμενο γύρο, γεμίζοντας πάλι το ποτήρι μου κρασί, απίθωσ’ επιδέξια πάνω στην πετσέτα μου ένα φασόλι.

Κανείς δεν είδε τίποτα, γιατί μιλούσανε για την Αθανασία της ψυχής.

Το πήρα στη χούφτα μου κι έβαλα το χέρι στην τσέπη. Το φασόλι ακούμπησε μαλακά πάνω σε μία φλέβα και μού έστελνε τις ανάσες του:

…«Ήταν, έλεγε, ένα χωράφι γεμάτο φασολιές και ζουζούνια και σαλιγκάρια και μέρα και νύχτα και κρύο και ζέστη και πουλιά και βροχή και ήλιο και καλάμια που τις στήριζαν. Κι όταν με τα πολλά οι φασολιές έφτιαξαν τα φασόλια τους, ήρθανε χέρια και τα μάζεψαν. Και τα ’βαλαν σ’ ένα τσουβάλι. Και το τσουβάλι το άφησαν στο μαγαζί. Κι ερχότανε η σέσουλα και κάθε τόσο έπαιρνε φασόλια και τα ’βαζε σε σακούλες. Και από μια σακούλα, από μια τρύπα· ένα έπεσε. Έπεσε στην άκρη τού δρόμου κι έμεινε μόνο του, κάτω από κάτι παπαρούνες. Κι όταν έμεινε έτσι μόνο, θυμότανε το περιβόλι με τις φασολιές κι όλα όσα είχε ζήσει ίσαμε τώρα. Μα τώρα νόμιζε πως τίποτα δεν τού θύμιζε τη ζωή του. Τίποτα. Τώρα ήτανε μόνο. Κατάμονο. Και το κοφίνι με τη σακούλα που είχε τ’ άλλα φασόλια, ξεμάκραινε πάνω στη ράχη ενός γαϊδουριού. Το φασόλι πάγωσε. Φώναξε· κανείς δεν απάντησε. Ξαναφώναξε· κανένας. Δάκρυσε και βάλθηκε να κλαίει.

Έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε. Με τις μέρες έκλαιγε… Ώσπου απ’ το κλάμα η γης γύρω του άρχισε να νοτίζει, να μουσκεύει, και το φασόλι φύτρωσε».

«Μη χειρότερα!» είπα. Άνοιξα την παλάμη, κι έβγαλα το χέρι απ’ την τσέπη και σήκωσα το ποτήρι μου, κάτι να ευχηθώ κι εγώ μαζί με τους άλλους. Μετά· πάλι στην τσέπη, έπιασα το φασόλι, το ’σφιξα. Μα δεν μού έστελνε τίποτα. Τίποτα. Ούτε μιαν ανάσα. Δαγκώθηκα· γιατί έτσι;

Όταν φεύγαμε, ο μικρός λακές έσπευσε χαρούμενος να με βοηθήσει να βάλω το πανωφόρι μου. Με κοιτούσε λάμποντας.

«Είναι πολύ ανόητη ιστορία» τού είπα. Είχα πειραχτεί γιατί το φασόλι τα είπε έτσι ξερά κι ύστερα σταμάτησε να μού λέει. Το χαμόγελό του έσβησε. Με κοίταξε σοβαρά, σκοτεινιασμένος, με οδύνη:

«Μα· ξέρετε πόσο πονάει ένα φασόλι που αρχίζει να φυτρώνει, ύστερ’ από τόσο κλάμα;»

Όμως είχα ήδη φορέσει το ένα μανίκι τού πανωφοριού μου. Έπρεπε να φορέσω και τ’ άλλο. Και οι άλλοι έφευγαν. Δεν είχα καιρό.

©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος

alexadam48@hotmail.com

Από τα «Δώδεκα και ένα ψέματα»

Άγρα: ISBN 978-960-325-829-2

_______________________________

Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (1953) σπούδασε Νομική στο ΕΚΠ, σκηνοθεσία και κλασική κιθάρα στην Αθήνα, και παρακολούθησε μεταπτυχιακά –Sociologie Politique– στη Σορβόννη: (Paris II)

ΕΡΓΑ ΤΟΥ:

• ‘Γιάννης Χρήστου’, βιογραφικά (‘Το Τέταρτο’ τ. 3, 1985)
• ‘Δώδεκα και ένα ψέματα’, διηγήματα (Ίκαρος 1991, Άγρα 2009)
• ‘Ψέματα πάλι’, διηγήματα (Άγρα 1999).
• ‘Οι Δαιμονισμένοι’ θεατρική προσαρμογή τού ομώνυμου έργου τού Ντοστογιέφσκι από τον Albert Camus, μετάφραση (ΚΘΒΕ 1991)
• ‘Ο Σιμιγδαλένιος’, θέατρο – ποίηση (Εστία 1993, 13^η έκδοση.)
• ‘Η πόλη που πρίγκιπάς της είν’ ένα παιδί’ θεατρικό Henry de Montherlant, μετάφραση Εθνικό Θέατρο (εκδόσεις Λιβάνη1993)
• ‘Γιάννης Χρήστου’, τριάντα χρόνια μετά. (Μου.Σ.Α 2000)
• ‘Αυτό’, διήγημα (στη συλλογή ‘Χάριν παιδιάς’, Ίκαρος 2001).
• ‘Δεν παίζουνε με την αγάπη’, θεατρικό Alfred de Musset, μετάφραση (Εστία 2003)
• ‘Ο θείος Όσβαλντ’, μυθιστόρημα Roald Dahl, μετάφραση (Άγρα 2004)
• ‘Διαθήκη’, Auguste Rodin, μετάφραση (Άγρα 2005)
• ‘Η Δύναμις τού σκότους’, θεατρικό Leon Tolstoy, μετάφραση (Ροές 2007)
• ‘Το τσιγάρο και η γιόγκα’ Ηθιστόρημα (Άγρα 2008)
• ‘Οχιναιλέγοντας’, θέατρο – ποίηση (Ίκαρος 2011).
• ‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’, πολιτικό αφήγημα (Ίκαρος 2013)
• ‘Μονομαχία γυναικών’, θεατρικό Eugène Scribe, μετάφραση-θεατρική προσαρμογή ‘Διάχρονο’ 2011
• ‘Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού’, χοροθέατρο για παιδιά (2^η έκδοση, Κάκτος, 2017)
• ‘Οι δυο Μαργαρίτες’, Μ. Λυμπεράκη – Μ. Καραπάνου, ολιγόλογη ακτινογραφία (Τα ΝΕΑ 6/7/2019)
• ‘Τα όχι τού ΝΑΙ’ μικρό χρονικό μιας άρνησης, (Εκδόσεις Οδός Πανός 2019)
• ‘Ο Αδάμ και το μήλο’ αφηγήσεις και διηγήματα (Εκδόσεις Οδός Πανός 2020, 4^η έκδοση.)
• ‘Οι Δαιμονισμένοι’, θέατρο· Εθνική Λυρική Σκηνή 2001. (Εκδόσεις Οδός Πανός 2021)
• ‘Το σεντούκι τού παππού μου’, σενάριο – θεατρικό αναλόγιο (Θέατρο ΕΝ-Α 2022)

Μεταφράσεις έργων του στο εξωτερικό:

• ‘Twelve and one lies’ Sahitya Akademi 1998, 2^η έκδοση, Samkeleen Prakashan, New Delhi 1999
• ‘On Iki arti Bir Yalan’ IMGE Kitabevi, Ankara 2000
• ‘Zwölf und eine Lüge’ Elfenbein Verlag, Heidelberg 2001
• ‘The Spiceman’ Ithaka editions, Melbourne 2004 (Wesley college Student Theater 2011)
• ‘Yeni Azizler’ IMGE Öyküler, t.4 Istanbul 2005
• ‘Douze et un mensonges’ Editions Alteredit, Paris 2005
• ‘Irmikoǧlan’ Albatros Yayinlari, Istanbul 2005 (Κρατικό Θέατρο τής Τουρκίας 2012-13)
• ‘Noyessaying’ ISBN 978-960-93-5016-7/ 2013
• ‘Der Lebkuchenmann’ Heidelberg 2014
• ‘Hayirevet diyerek’ Bence Kitap, Ankara 2015
• ‘Noch mehr Lügen’ Elfenbein Verlag, Berlin 2016

alexadam48@hotmail.com