Αλίκη Βουγιουκλάκη: «Ήμουνα αυτόφωτη και αυτοδημιούργητη και αυτό είναι που δεν μου συγχώρησαν»

Ήταν 23 Ιουλίου του 1996 όταν η εθνική σταρ έφυγε από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με την επάρατο νόσο.

Ανοίγοντας το αρχείο μου

Σαν σήμερα πριν από 26 χρόνια το πανελλήνιο συγκλονίστηκε από την είδηση του θανάτου της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ήταν 23 Ιουλίου του 1996 όταν η εθνική σταρ έφυγε από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με την επάρατο νόσο.

  • ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ

Η Αλίκη «έκτιζε πάντα την καριέρα της, όπως όλοι οι περισσότεροι συνομήλικοί της» σχολιάζει ο Κ.Χ. Μύρης και υπογραμμίζει στο κείμενό του για τη Βουγιουκλάκη στην «Προσωπολατρία»:

«Κατηγορούμε πάντα τη Βουγιουκλάκη πως χαράμισε ένα όποιο ταλέντο της κτίζοντας μια βολική καριέρα. Κανένας όμως δεν κατηγορεί όλους εκείνους που την ίδια εποχή έκτιζαν την Αθήνα. Άνθρωποι της γενιάς της είναι οι αρχιτέκτονες που πήξανε την Αττική στο μπετόν. Εκείνη είχε δάσκαλο τον Ροντήρη και τον πρόδωσε. Ποιός όμως δεν πρόδωσε τον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα;»

Για τον Κ.Χ.Μύρη η Α.Β. «ενσάρκωσε το όνειρο του μικροαστού και του επαρχιώτη που κατέβηκε στην Αθήνα για να βρει στον ήλιο μοίρα και του μισθοσυντήρητου που οραματίζεται ένα δυαράκι στο Παγκράτι κι ένα οικόπεδο στην Αργυρούπολη» και την προσομοίασε με μπαλόνι :

«Έτσι κατασκευάστηκε ένα αερόστατο που γέμιζε από τις λαχτάρες, τους καημούς, τα όνειρα ενός τραυματισμένου κόσμου που την έβλεπε σαν μοντέλο του μέλλοντός του»

Και φθάνει να καταλήξει ο ποιητής:

«Η πολυεθνική Βουγιουκλάκη ούτε ναζιάρα είναι ούτε, στο κάτω- κάτω, ακίνδυνη. Αν το καταλάβουμε αυτό, ίσως να νοσταλγήσουμε τη Βουγιουκλάκη και να την αναζητήσουμε

Είχα την τύχη να κάνω αρκετές συνεντεύξεις με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με εμπιστευόταν, αν και ήμουν νεαρή δημοσιογράφος. Τη θυμάμαι πάντα αμακιγιάριστη που έλαμπε σαν κοριτσόπουλο. Ήξερε πότε να δίνει συνεντεύξεις και τι έχει να πει. Πολλές φορές «έσκαγε» θέμα μέσα από τις δηλώσεις της και ανέβαζε πάντα τις κυκλοφορίες των εφημερίδων και των περιοδικών, που την φιλοξενούσαν.

Εικοσιέξι χρόνια από τον θάνατό της ξεφύλλισα ελάχιστες από τις συνεντεύξεις μας και θα εκθέσω κάποιες αντιπαραθέσεις της, όπως όταν στράφηκε εναντίον του Εθνάρχη αλλά και απόψεις της στη μνήμη της:

7 Νοεμβρίου 1993 Έθνος της Κυριακής. Είχε ήδη αρχίσει την προσπάθεια για να περιέλθει και πάλι στα χέρια της το κηποθέατρο «Αλίκη»:
«
Είμαι αποφασισμένη να κάνω αγώνα και πιστεύω ότι ο κ. Παπανδρέου θα δείξει μία ευαισθησία, όπως είχε δείξει στο παρελθόν. Στην προηγούμενη κυβέρνηση δεν βρήκα κατανόηση. Ο κ. Καραμανλής δεν ήθελε να με ακούσει. Δεν ξέρω, τι έγινε. Πάντως κώφευσε στις πολλές παρεμβάσεις μου, να ζητήσω ένα ραντεβού, και δεν με δέχτηκε ποτέ. Ελπίζω αυτή η κυβέρνηση να δείξει κατανόηση. Κάτι πρέπει να πάρω κι εγώ από την πολιτεία, κάτι για το οποίο καταθέτω και χρήματα και την ψυχή μου για να μπορώ να υπάρχω, γιατί ζω μέσα από τη δουλειά μου.

Κι αν σκεφθείς, ότι δίπλα υπάρχει ένα θέατρο που λειτουργεί, το θέατρο του «Άλσους», και κακώς λειτουργεί, γιατί να μην λειτουργεί το κηποθέατρο «Αλίκη»;

  • Τί όνειρα κάνετε;

Πολλά. Τώρα ονειρεύομαι να πάει πολύ καλά «Η ωραία μου κυρία», ονειρεύομαι την προκοπή του γιου μου, ονειρεύομαι το καινούργιο μου σπίτι, ονειρεύομαι τις αλλαγές που θα κάνω στο θέατρό μου, ονειρεύομαι και τον επόμενο ρόλο. Ζω όμως με τον σημερινό. Αισθάνομαι και συμπεριφέρομαι, σαν την Ελίζα Ντούλιτλ (Σ.Σ: την πρωταγωνίστρια του έργου του Μπέρναρ Σο «Ωραία μου κυρία», το κοριτσάκι που θέλει να μεταμορφωθεί. Να γίνει κάτι άλλο. Έτσι κι εγώ θέλω να γίνω κάτι άλλο. Αυτό είναι. Την έκπληξη ονειρεύομαι πάντα.

  • Κοιτώντας πίσω υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχετε μετανιώσει;

Όχι δεν μετανιώνω. Ό,τι κάνω είναι καλό. Κι αν έχω πονέσει, αν έχω στενοχωρηθεί, αν έχω αποτύχει όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και της δουλειάς. Όλα αυτά είναι τα όπλα μου και τα εφόδιά μου.

  • Έχετε φανταστεί τη ζωή σας εκτός θεάτρου;

Πάω να την φανταστώ αλλά δεν μου βγαίνει. Κάτι δεν μου αρέσει. Έχω μάθει να ζω αυτές τις διαφορετικές ζωές, τις πολλές, και αυτό είναι που με κάνει και ονειρεύομαι.

5 Νοεμβρίου 1989 «Έθνος της Κυριακής»

  • Τι ρόλο παίζει η κριτική που ασκείται στις ερμηνείες σας;

Αν εξαιρέσουμε τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, κι αν σταθούμε στη μνήμη του Τάσου Λιγνάδη, αυτού του θεατράνθρωπου, που μας περνούσε το μήνυμά του, είτε έγραφε καλά, είτε κακά, υπάρχουν κανά δυο ακόμη. Όσο για τους άλλους κριτικούς και τους πρώην πικραμένους συναδέλφους μας, έχω να πω, ότι είναι κρίμα να ξεπεράσουν τη δική τους πικρία, και να μην μπορούν να γευτούν αυτό που εμείς τους προσφέρουμε απλόχερα με κόπο και μόχθο. Αυτοί όπως δεν είχαν θέση στο θέατρο, έτσι δεν έχουν θέση και στην κριτική. Τους αψηφώ.

  • Και τραβάτε την πορεία σας…

Τραβώ μια πορεία από τα 17 μου χρόνια μόνη μου, χωρίς ποτέ να δημιουργήσω σκάνδαλα. Γιατί σκάνδαλο σημαίνει για μένα, εκμεταλλεύομαι περιστάσεις ή καταστάσεις για να ωφεληθώ ή κοιτάζω να κάνω ένα γάμο για να εξασφαλιστώ ή φροντίζω να βρω ένα στήριγμα να πείσω. Εγώ αυτά δεν τα είχα στη ζωή μου. Ήμουνα αυτόφωτη και αυτοδημιούργητη και αυτό είναι που δεν μου συγχωρούν. Εκείνο που έχω να πω είναι ότι είμαι ο σηματοδότης για πολλούς. Και αυτοί που βγάζουν κάποιο φθόνο, είναι γιατί τους ενοχλεί η ακτινοβολία που εκπέμπει το όνομα Αλίκη Βουγιουκλάκη. Νομίζω ότι αποκτήθηκε με κόπους, με κατάθεση μιας ολόκληρης ζωής. Κι έχω να τους απαντήσω, ότι προχωρώ, δεν σταματώ. Τους αγνοώ.

16 Σεπτεμβρίου 1990 Έθνος της Κυριακής

Τότε που άρχισε η περιπέτεια με την υγεία της. Μόλις επέστρεψε από το εξωτερικό μας μίλησε αποκλειστικά για το πρόβλημα που αντιμετώπισε:

«Εδώ και δυο χρόνια έχω μία ευαισθησία στο στομάχι. Με την υπερκόπωση που πέρασα επιδεινώθηκε η κατάσταση και ανησύχησα. ‘Έτσι επισκέφθηκα ένα φίλο γιατρό κορυφαίο επιστήμονα στις Βρυξέλλες. Μου σύστησε να μπω σε μία κλινική και να κάνω ένα τσεκ- απ για να εντοπίσει το πρόβλημα. Ευτυχώς ξεπεράστηκε και με την θεραπευτική αγωγή που θα ακολουθήσω θα γίνω καλύτερα από πριν.»

Όλα ξεκίνησαν όταν έπαιξε την Αντιγόνη και μερίδα του Τύπου την κατακρεούργησε:

«Ηρέμησα, ξεκαθάρισα πολλά πράγματα μέσα μου και προβληματίστηκα ώρες ατελείωτες επάνω στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων. Γράφτηκαν πολλά ευτράπελα αλλά παραγράφηκε λίγο η ανθρώπινη πλευρά στη δική μου περίπτωση. Την ξέχασαν, δεν την έλαβαν υπόψη τους…»

Τότε άρχισε μια περίοδος ανακατατάξεων και η Αλίκη κατάλαβε ότι το μόνο που αξίζει για τον άνθρωπο είναι η υγεία.

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή