Διεξάγεται, τούτο το διάστημα, ένας μάλλον πανευρωπαϊκός κοινωνικός διάλογος για τις κυρώσεις που επιβάλλονται στην ιμπεριαλιστική Ρωσία. Σε επίπεδο καφενείου περισσότερο και μάλλον ελαφρά τη καρδία, αλλά διεξάγεται. Συντηρείται, έτσι, υπόγεια η άποψη του «ναι μεν αλλά» για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, λες και έχει καμιά χώρα δικαίωμα να εισβάλλει σε μια άλλη για να «προστατέψει» τάχα τους ομιλούντες την ίδια γλώσσα. Άλλη φαιδρότητα πάλι αυτή διότι η Ουκρανία, στην οποία επίσημη γλώσσα ήταν τα ρωσικά για ογδόντα περίπου χρόνια, δεν μπορούσε να μην έχει σήμερα πολλούς ρωσόφωνους.
Τέλος πάντων, ενώ διεξάγεται αυτή η συζήτηση, διότι τάχα προκαλέσαμε μόνοι μας (εμείς οι Ευρωπαίοι) επισιτιστική κρίση, ο ρωσικός ιμπεριαλιστικός στρατός δεν παύει τις σφαγές, τις λεηλασίες, τις εξοντώσεις. Η Μαριούπολη έχει ισοπεδωθεί, η Οδησσός δέχεται βομβαρδισμούς, το Λουγκάνσκ είναι υπό ρωσική κατοχή και ένας ολόκληρος λαός ζει με την αγωνία της επιβίωσης. Αλλά εμείς θέλουμε να συζητήσουμε για τις κυρώσεις και να τις διακόψουμε, θεωρώντας πως φταίνε αυτοί που τις επιβάλλουν και όχι αυτοί που τους υποχρέωσαν να τις επιβάλουν. Δεν είναι αυτό που ζητάμε εμείς για την Τουρκία;
Χρειάζεται, όμως, να μετράμε τα λόγια μας για να μην εκτεθούμε. Έχουμε να κάνουμε με δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Ρωσία, Τουρκία) που πρέπει να έχουν κόστος για όσα διέπραξαν και διαπράττουν στην Ουκρανία, στην Κύπρο και αλλού. Το διεθνές δίκαιο και η, έστω συμβολική, στήριξη στις αμυνόμενες χώρες και στους λαούς τους, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους χρηματιστηριακούς απέναντι στη βαρβαρότητα. Πώς μπορούμε να ζητάμε -και καλά κάνουμε- κυρώσεις για την Τουρκία, αλλά για τη Ρωσία να το σκεφτόμαστε; Αν όχι κυρώσεις τι; Πόλεμος;
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντοτε τα μέσα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ο σκοπός πρέπει να είναι η σωτηρία του ουκρανικού λαού, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας του. Κι αν για να γίνει αυτό, πρέπει να τελειώσει οποιαδήποτε εξάρτηση από τη Ρωσία, ας είναι. Αν για να γίνει αυτό πρέπει να κάνουν θυσίες κι οι Ευρωπαίοι, ας κάνουν, να συνέλθουν από τις ψευδαισθήσεις του υψηλού βιοτικού τους επιπέδου, τις ώρες που στην Ουκρανία κοιμούνται στα καταφύγια. «Να απονεμηθεί η δικαιοσύνη και ας χαθεί ο κόσμος». Για να μην ξαναγίνει τέτοιο φονικό και η συλλογική αντίδραση να είναι εμπόδιο για ό,τι προσπαθήσουν να διαπράξουν εις βάρος των λαών οι όπου γης επίδοξοι αυτοκράτορες. Οι Ουκρανοί αντιστέκονται. Εμείς; Ελευθερία στην Ουκρανία. Ελευθερία στην Κύπρο.
