Ο πόλεμος, πόσω μάλλον ένας τόσο προκλητικός και ιμπεριαλιστικός πόλεμος όπως ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, τεντώνει την πραγματικότητα μέχρι να γίνει απόλυτα ξεκάθαρη και διάφανη. Και το κάνει τόσο ωμά και έντονα, ώστε καθιστά γραφικά επικίνδυνους όσους γίνονται ισαποστάκηδες.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Οσους επιλέγουν μια «ουδετερότητα» του τύπου «είμαι με την… παγκόσμια ειρήνη» ή «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Αυτούς, δηλαδή, οι οποίοι με τη στάση τους μετατρέπουν τη χώρα τους αυτόματα σε διεκδικούμενο «ζωτικό χώρο» από τον κάθε αναθεωρητή. Γιατί του αναθεωρητή Πούτιν, που έκανε κουρελόχαρτο το Διεθνές Δίκαιο και γυρίζει όλο τον κόσμο στην εποχή της ζούγκλας, τότε που το λιοντάρι ήταν ο βασιλιάς της επειδή ήταν πιο δυνατό, έχουν προηγηθεί η Τουρκία με τον «Αττίλα» στην Κύπρο και ο αναθεωρητής Ερντογάν με τη «γαλάζια πατρίδα» και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άργησε να κατονομάσει και να καταδικάσει τη Ρωσία. Κι όταν την καταδίκασε «απερίφραστα», το έκανε όσο πιο «λιτά» γινόταν και χωρίς ούτε μία λέξη για κυρώσεις στη Ρωσία: Καταδίκασε τις «πολεμικές επιχειρήσεις που από το πρωί διεξάγει η Ρωσική Ομοσπονδία στην Ουκρανία» και που «παραβιάζουν την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της χώρας». Ο γνωστός χείμαρρος λέξεων και χαρακτηρισμών ξαφνικά σαν να στέγνωσε. Αντιθέτως, δύο ευρωβουλευτές του υπήρξαν πιο ειλικρινείς ή έστω πιο αφελής στη ρωσολαγνεία τους. Ο μεν Δ. Παπαδημούλης, αφού καταδίκασε την επίθεση, ένιωσε την ανάγκη να τονίσει και την υποχρέωση του σεβασμού των συμφερόντων και της Ρωσίας, λέγοντας χαρακτηριστικά «να μην πάει το ΝΑΤΟ μέχρι τη μύτη του Πούτιν». Ο δε Κ. Αρβανίτης υπήρξε ακόμα πιο σαφής στον ισαποστακισμό του με μια μνημειώδη ανάρτηση του. Την παραθέτω αυτούσια για να μην την… αδικήσω: «Είναι λάθος αυτή τη στιγμή για κάθε δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, αυτή τη στιγμή πρέπει να ταχθούμε στο πλευρό του πολίτη που τρώει τις βόμβες στο κεφάλι. Συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα λαούς»! «Είναι λάθος», λοιπόν, την ώρα που ο αναθεωρητισμός σηκώνει ξεδιάντροπα κεφάλι και εισβάλλει με πρωτοφανή ωμότητα σε μια ξένη χώρα να παίρνεις θέση. Μάλιστα. Και οι βόμβες πέφτουν μόνες τους από τον ουρανό. Δεν τις ρίχνει κάποιος. Μάλιστα.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ στάση κράτησε και το ΚΚΕ, το οποίο αφού σήμανε «συναγερμό» και καταδίκασε την «απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία», τονίζει, διά μακρών, ότι αυτός ο πόλεμος «έχει προετοιμαστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και αφορά στον ανταγωνισμό δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, από τη μια ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και από την άλλη η Ρωσία». Και ζητάει -μεταξύ άλλων- «να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. για την περικύκλωση της Ρωσίας»! και βεβαίως ζητάει «να κλείσουν τώρα οι αμερικανο-νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας».
Η ΛΑΤΡΕΙΑ στο «ξανθό γένος» που κάποια στιγμή «θα μας σώσει» -αφού στο μεταξύ την έχει κάνει κατ’ επανάληψη με ελαφρά πηδηματάκια όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση- είναι κάτι σαν ανεξίτηλο τατουάζ στο μπράτσο της ποικιλόμορφης ελληνικής Αριστεράς. Η οποία δεν ενοχλήθηκε ούτε όταν ο Σ. Λαβρόφ, πριν από λίγες ημέρες, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την επικείμενη -τότε- εισβολή στην Ουκρανία, έφερε ως παράδειγμα, μαζί με το καθεστώς που υπάρχει στο… Μάλι, και την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Ετσι, «ξερά». Χωρίς καν το διπλωματικό «τη λεγόμενη» ή «την αποκαλούμενη»…
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ απαιτούν ενότητα, ομοψυχία, συνεννόηση, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Και δεν είναι ώρα για κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι καιροί, όμως, δεν αντέχουν ούτε την αφέλεια για το τι λέει ο καθένας ούτε την ανοχή στον ισαποστακισμό όταν παραβιάζεται τόσο βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο. Πόσω μάλλον όταν ο αναθεωρητισμός του Πούτιν δεν διαφέρει από τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Αν η χώρα πάψει να είναι σταθερά κατά του αναθεωρητισμού σε όλες τις μορφές του, τότε διατρέχει τον κίνδυνο να μείνει μόνη της αν και εφόσον η Τουρκία αποτολμήσει να μη σταματήσει στα λόγια. Και τότε, μόνη της στο πεδίο, μετράει μόνο πόσο σε υπολογίζει και σε φοβάται ο αναθεωρητής. Τότε, δηλαδή, που η άμυνα της χώρας γίνεται αυτοσκοπός.
Η ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ κ. Β. ΘΑΝΟΥ
Η κ. Θάνου δεν είναι τυχαία περίπτωση. Και η σχέση της με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου επιφανειακή. Επτά μέρες πριν από το κωμικοτραγικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, περίπου στις 3 τα ξημερώματα της 29ης Ιουνίου 2015, το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. έκανε μια «βαθιά βουτιά» στην επετηρίδα και την επέλεξε για πρόεδρο του Αρείου Πάγου.
Η κ. Θάνου, τότε, ήταν τέταρτη κατά σειρά αρχαιότητας ανάμεσα σε αυτούς που πληρούσαν τις προϋποθέσεις για την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Και από τέταρτη έγινε πρώτη. Δύο μέρες νωρίτερα, στις 27 Ιουνίου, ο Α. Τσίπρας είχε προκηρύξει το δημοψήφισμα, που έγινε στις 5 Ιουλίου. Επομένως, όταν επιλεγόταν ως πρόεδρος του Αρείου Πάγου η κ. Θάνου τόσο ο τότε πρωθυπουργός όσο και ο συγκυβερνήτης του, Π. Καμμένος, ήξεραν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν πάρα πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές. Ισως, βέβαια, αλλιώς τα ήθελε ο Α. Τσίπρας και γι’ αυτό ο Γ. Βαρουφάκης, όταν εισήλθε με θριαμβευτική διάθεση στο Μ. Μαξίμου, τον βρήκε -όπως έχει- πει στενοχωρημένο και προβληματισμένο.
Ο Α. Τσίπρας ίσως προσδοκούσε μια οριακή νίκη του «ναι», ώστε να μπορούσε να δικαιολογήσει την προαποφασισμένη κωλοτούμπα. Βγήκε, όμως, πανηγυρικά με το απρόσμενο 61,3% το «όχι». Ο Α. Τσίπρας, ως γνωστόν, παρ’ ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού στήριξε αυτό που έλεγε -και δεν εννοούσε-, δεν δίστασε να κάνει την κωλοτούμπα. Ούτε δίστασε λίγες ώρες αργότερα να δεσμευτεί στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, ενώπιον του τότε ΠτΔ, ότι δεν πρόκειται να πάει σε πρόωρες εκλογές.
Μόλις εξασφάλισε την υπερψήφιση του «αριστερού Μνημονίου», με τις ψήφους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού -αφού σχεδόν η μισή Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ το είχε καταψηφίσει και είχε αποχωρήσει από το κόμμα-, ο «χαρισματικός ηγέτης» προκήρυξε πρόωρες εκλογές… Κι εδώ εμφανίζεται ξανά η κ. Θάνου. Η οποία, ως πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου, επιλέγεται ως υπηρεσιακή πρωθυπουργός εν όψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Επελέγη κάτι σαν «θεματοφύλακας» μην και πάει κάτι στραβά. Και η «πρώτη φορά Αριστερά» (μαζί με τον Π. Καμμένο) διαρκούσε μόλις 8 μήνες.
Ολα πήγαν καλά, Α. Τσίπρας και Π. Καμμένος συνεργάστηκαν ξανά και σχημάτισαν πάλι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., με τα γνωστά αποτελέσματα, που αποδοκιμάστηκαν παταγωδώς στις εκλογές του 2019. Η κ. Θάνου, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να παραβιάσει κατάφωρα το Σύνταγμα προκειμένου να παρατείνει τη θητεία της στην προεδρία του Αρείου Πάγου, βρήκε ζεστή φιλοξενία στο Νομικό Γραφείο του τότε πρωθυπουργού. Κι αργότερα, όταν πλησίαζαν οι εκλογές του 2019 κι όλα έδειχναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις χάσει, η κ. Θάνου βρέθηκε σε μια άλλη προστατευμένη θέση: Πρόεδρος της σημαντικής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Από την οποία, όταν άλλαξε η κυβέρνηση, δεν ξεκολλούσε με τίποτα. Ξεκόλλησε με το ζόρι μόνον όταν το αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Μέσα απ’ αυτή τη σύντομη ιστορική αναδρομή, αλλά και όλα όσα μεσολάβησαν (υπόθεση Βγενόπουλου, λίστα Λαγκάρντ, Novartis κ.λπ.) το ηχητικό ντοκουμέντο που αποκάλυψε το iefimerida -εφόσον βεβαίως αποδειχθεί και γνήσιο-«ακούγεται» πιο καθαρό και πιο αποκαλυπτικό. Δεδομένων ότι: 1. Η κ. Θάνου ουδέποτε μήνυσε τη Δ.Μ. για συκοφαντία. 2. Το όνομά της έχει ακουστεί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που λειτούργησαν οι «αρμοί της εξουσίας» και πήραν τη μορφή «παραδικαστικού κυκλώματος».
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
