- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
Από τις εθνικές εκλογές, το 41% και το κάνω ό,τι μου γουστάρει, φτάσαμε ταχύτατα στις αυτοδιοικητικές εκλογές όπου πλέον κατά τον νέο νόμο Βορίδη οι δήμαρχοι θα εκλέγονται από τον πρώτο γύρο με μόλις 43% !!
Γιατί ως ακραίος της δεξιάς ο κ. Βορίδης δεν νοιάζεται να κατανοήσει τις επιπτώσεις που έχουν οι φαεινές του ιδέες στο βάθος του χρόνου, την κοινωνική ή πολιτική τους επίδραση. Αρκείται στην πρακτική ή απλά διοικητική όψη του θέματος, όπου πράγματι θα γλυτώσουμε πολλούς β’ γύρους. Η αναζήτηση της βούλησης της απόλυτης πλειοψηφίας (50%) των δημοτών θεωρείται κατά τον κ. Βορίδη (είμαι βέβαιος και για την κ. Κεραμέως) αχρείαστη πολυτέλεια δημοκρατίας. Έτσι πολλοί υποψήφιοι που δεν θα μπορούσαν να γίνουν δήμαρχοι με 50% τώρα θα γίνουν με 43% που παρά την αρχή της πλειοψηφίας θα επιβάλει τη γνώμη του στο 47%. Ο λόγος είναι προφανώς η κομματική σκοπιμότητα κι ας περισσεύουν τα εύκολα λόγια.
Έτσι με τη σπουδή του πρώην υπουργού Εσωτερικών η ζυγαριά Αυτο-Διοίκηση έγειρε ακόμα περισσότερο προς την πλευρά της διοίκησης. Αχρείαστη σπουδή γιατί ως προς τούτο πολλοί νέοι δήμαρχοι τα καταφέρνουν μια χαρά και μόνοι τους.
Στην πατρίδα μας ή έννοια Δήμος είχε πάντα τη θέση του στη ζωή των Ελλήνων. Μπορούμε να θυμηθούμε την οργάνωση κατά δήμους της σπουδαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας των κλασικών χρόνων.
Με την Οθωμανική κατοχή έχουμε τους δημογέροντες ή κοτζαμπάσηδες και στο νεότερο Ελληνικό κράτος τα δημοτικά συμβούλια που θεσμοθετούνται από το 1833 επί αντιβασιλείας του Όθωνα. Τούτα τα τελευταία αποτελούν μορφές αναγκαίας και στεγνής τοπικής διοίκησης, κατ’ εικόνα της κεντρικής την οποία και συμπληρώνουν εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει. Για παράδειγμα ένας κύριος ρόλος των κοτζαμπάσηδων ήταν η είσπραξη των φόρων. Κατά τα άλλα είναι χαρακτηριστική η κρίση του Γεώργιου Κουντουριώτη γι’ αυτούς ότι ‘’μήτε κατά θεωρίαν, μήτε κατά πράξιν εγνώρισαν ποτέ την δικαιοσύνην“ ή του Ιωάννη Καποδίστρια που τους θεωρεί “Τούρκους φέροντας όνομα Χριστιανών“.
Το 1981 γίνεται όμως μια μεγάλη στροφή στα Δημοτικά όπου με τον όρο Αυτοδιοίκηση ο Ανδρέας Παπανδρέου εισάγει την επαναστατική αντίληψη ότι η Αυτοδιοίκηση μαζί με τον Συνδικαλισμό και το Κοινοβούλιο αποτελούν τα βάθρα της δημοκρατίας. Και οι δήμοι τότε μπαίνουν με νέα ορμή στη ζωή μας. Από τη μια υψώνουν τη φωνή τους προς την κεντρική διοίκηση και ζητούν αρμοδιότητες και πόρους ως αυτοδιοικητικό κίνημα και από την άλλη απλώνουν το χέρι προς την κοινωνία και την καλούν σε δημοκρατική συμμετοχή και δράση για ό,τι αφορά στον τόπο τους. Και γίνεται μια πραγματική επανάσταση που αλλάζει οριστικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας με κέντρο πια αναφοράς τους Δήμους και όχι την κεντρική διοίκηση.
Και οι Δήμοι αλλάζουν ραγδαία. Από σκουπίδια, ληξιαρχικές πράξεις και πιστοποιητικά και ηλεκτροφωτισμό σήμερα είναι δεδομένο ότι διαχειρίζονται αμέτρητο πλήθος υπηρεσιών και έχουν την κύρια ευθύνη για την ποιότητα ζωής σε κάθε πόλη καθώς και για την ποιότητα και το βάθος των κοινωνικών σχέσεων και της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών μέσα από το πρόθεμα ‘Αυτό’ της αυτοδιοίκησης. Δεν θέλω να θυμίσω ονόματα εμβληματικών Δημάρχων που πάλεψαν εκ του μηδενός σχεδόν γι’ αυτή την μεγάλη αλλαγή αν και είχα την τιμή να βρεθώ και ο ίδιος στο πλάι κάποιων, γιατί σίγουρα θα αδικήσω πολλούς. Ζητώ όμως ενός λεπτού σιγή για να σταθώ μπροστά σε έναν μεγάλο οραματιστή και υπηρέτη αυτής της επανάστασης, τον Γιώργο Γεννηματά.
Από τότε πέρασε χρόνος και πολλά άλλαξαν. Σβήστηκαν μνήμες και νέες αντιλήψεις επικράτησαν. Η μνήμη δυστυχώς προχωράει με άλματα στον καιρό της παντοκρατορίας των ΜΜΕ και του καταναλωτισμού. Και όλα τα παραπάνω σήμερα δεν αποτελούν για πολλούς νεότερους δημάρχους ζώσα μνήμη και ιστορία. Δεν διαθέτουν όραμα και συγκροτημένο σχεδιασμό ούτε καν τους λέει κάτι εκείνο το ‘Αυτό’ του βάθρου της δημοκρατίας. Αποφεύγουν το διάλογο και βεβαίως τη δημόσια λογοδοσία, την ενημέρωση των άλλων παρατάξεων όπως έχουν την υποχρέωση, τον επί της ουσίας διάλογο.
Προτιμούν ο διάλογος να γίνεται διά των αργυρώνητων μέσων όπου λόγω της οικονομικής ευρωστίας τους έχουν υπεροπλία, προτιμούν οι αναθέσεις να είναι απευθείας και αν δεν γίνεται τότε με ελάχιστες οικονομικές προσφορές, προτιμούν να μειώνουν το ‘Αυτό’ και να μεγαλώνουν το ‘Διοίκηση’ από την Αυτοδιοίκηση που ήρθε με τόση ορμή στη ζωή μας το 1981 και τώρα ως δείγμα παρακμής μιας ασθενούσας κοινωνίας και η ίδια ασθενεί αυτοκαταργούμενη ενώ συχνά οι δήμαρχοι με τα γυαλιστερά κοστούμια, τα απαστράπτοντα σκαρπίνια τους και τις χρωματιστές γραβάτες θυμίζουν έντονα τους πάλαι ποτέ κοτζαμπάσηδες όπως ακριβώς τους περιέγραψε ο Γεώργιος Κουντουριώτης και ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Τα γράφω αυτά τώρα γιατί στις εκλογές που έρχονται πρέπει να θυμόμαστε πως ό,τι λάμπει, κυρίως στις μέρες μας, δεν είναι χρυσός.
