«Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, η εφηβεία των κοριτσιών είναι μια θυελλώδης περίοδος τόσο για τις έφηβες, όσο και για τις μητέρες τους. Δεν είχε άδικο εκείνη η ηλικιωμένη σοφή γυναίκα που είπε κάποτε ότι ‘’είναι πιο δύσκολο για τη μάνα να μεγαλώνει κορίτσια παρά αγόρια’’. Μην απελπίζεστε όμως, λένε οι συγγραφείς αυτού του εύθυμου, πολύ χρήσιμου και καθησυχαστικού βιβλίου. Τα έντονα συναισθήματα και η διαμάχη μάνας- κόρης, αν προσεγγιστούν σωστά, μπορούν να οδηγήσουν σε μια βαθιά ικανοποιητική και γαλήνια σχέση.
Συνδυάζοντας τις γνώσεις μιας κλινικής ψυχολόγου με την έμπειρη ματιά μιας συντάκτριας περιοδικού για έφηβες, το βιβλίο αυτό εξερευνά τα κοινωνικά, συναισθηματικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά θέματα που οδηγούν στον χαοτικό εκνευρισμό, στην εκρηκτική οργή και στην συνεχή εριστικότητα που χαρακτηρίζουν τα χρόνια της εφηβείας» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Η διαμάχη της μητέρας με την κόρη έχει έναν συναισθηματικό αντίκτυπο και στις δύο πλευρές. Η σύγκρουση σπάνια κάνει τη μητέρα να αισθάνεται καλά με τον εαυτό της ή ικανοποίηση για αυτή τη σχέση. Οι λογομαχίες μητέρας- κόρης προκαλούν ένα πλήθος συναισθημάτων. Τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει η μητέρα μετά από μια διαμάχη με την κόρη της κατά τη διάρκεια της εφηβείας, όπως αυτοαμφισβήτηση, ανησυχία και ενοχές. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η μητέρα προχωρά σε μια απογραφή και έναν απολογισμό των προσόντων της και διαρκώς προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: τι σημαίνει να είσαι μητέρα; Επίσης, οι μητέρες θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι αποτελούν πρότυπο για την κόρη τους. Επομένως, είναι σημαντικό να αναρωτηθούν τι διδάσκουν στις κόρες τους μέσα από τις σχέσεις τους, πόσο φροντίζουν τον εαυτό τους και πόσο εκφράζουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Η μητέρα στην επικοινωνία με την κόρη της θα πρέπει να σκεφθεί και να επιλέξει τα εξής:
«Να αποφεύγει να κάνει ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν με ένα ναι ή με ένα όχι, αφού αυτές τερματίζουν τη συζήτηση.
Να την αφήνει να τελειώσει χωρίς να τη διακόπτει.
Να μπορεί να ακούσει με προσοχή χωρίς να προσφέρει άμεσα την άποψή της.
Να δίνει προσοχή οποιαδήποτε στιγμή κι αν μιλάει και όχι μόνο όταν είναι αναστατωμένη.
Να μη φέρεται σαν να γνωρίζει ήδη τι θέλει να της πει η κόρη της.
Να σέβεται τις απόψεις της και να μην την αντιμετωπίζει με συγκατάβαση.
Όταν αρνείται να μιλήσει, να της πει ότι θα ήθελε πολύ να μιλήσουν κάποια άλλη στιγμή.
Να θυμάται τη διαφορά ανάμεσα στην ερώτηση και την ανάκριση» (σελ. 170).
- Πηγή: Roni Cohen- Sandler & Michelle Silver. 2006. «Δεν είμαι τρελή. Απλώς σε μισώ». Μια νέα προσέγγιση της διαμάχης μητέρας- κόρης. Εκδόσεις Ενάλιος.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
