Εικόνα: Ηλιοτρόπια (F.376), Λάδι σε καμβά, 50 x 60.7 εκ, Μουσείο Καλών Τεχνών – Βέρνη
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ
Ηλιοτρόπια
Όμως ότι κι αν γίνει ήδη το ξέρεις
Ότι συ με όνειρο πλάστηκες,
Όνειρο ήταν το πρώτο υλικό στο ζυμάρι
Κι έπειτα χώμα και νερό.
Και δες, που από τότε με το όνειρο ζεις!
Χώμα, νερό και όνειρο,
Τούτα πάντα αρκούν στους λεύτερους ανθρώπους.
Τότε μεγάλα τα όνειρα
Όσο μπορείς τα μεγαλύτερα
Για να μετράς μόνο μ’ αυτά
Της λευτεριάς σου το ανάστημα.
Εκτός αυτοί που χάλασαν τη λευτεριά τους μόνοι,
Που της ψυχής τους ξόδεψαν το καταπίστευμα
Στις αγορές των άυλων εμπορευμάτων
Αντί για ευτελή αστραφτερά ανταλλάγματα.
Μικρά και τιποτένια τα όνειρα τους
Μα αν άλλοι με βία σου ζητούν
Τ’ ανθρώπινο κάλος εκείνο
Που ξένο δεν μπορεί κανένας να κατέχει
Αλλιώς τύραννος ονομάζεται
Όποιος την λευτεριά σου θέλει
Φέρνοντας άσπρους κεραυνούς
Και μαύρα υγρά σύννεφα
Καταμεσής των χρωμάτων της άνοιξης.
Τότε εσύ όνειρο πάλι,
Και χώμα κι ιδρώτας αλμυρός.
Το όνειρο τότε μικρό
Όμως μεγάλος ο αγώνας
Όσο μπορείς ο μεγαλύτερος
Για να μετράς τώρα μ’ αυτόν
Της λευτεριάς σου το ανάστημα.
Μέχρι να αποσταλάξει η βροχή
Ν’ αποκαούν οι κεραυνοί
Να στολιστεί ξανά της μυγδαλιάς ο κλώνος,
Τα χελιδόνια πάλι να φανούν
Πίσω στις παλιές φωλιές των ερώτων τους.
Μέχρι που τ’ ανθισμένα ηλιοτρόπια
Πρόσωπο με πρόσωπο, επίμονα
Πάλι τον ήλιο να κοιτούν
Σαν τα παιδιά με τα ολοστρόγγυλα πρόσωπα
Έξω από τα βομβαρδισμένα σχολειά της Ουκρανίας
Καθώς κοιτούν κατάματα τ’ ολοδικο τους αύριο.
Ρίμα στο φεγγαρόφωτο
Γύρνα φεγγάρι και στάσου πάνω μου
Χάιδεψε φως μου όλα τα βάθη μου
Χάθηκες κι έχασα το αγιοκέρι
Για μένα ήσουν πάντα το ταίρι
Σκότος ή φέγγος ίδιο μουντό
Χωρίς το φως σου το απαλό
Τα αστέρια όλα είναι μια θλίψη
Δίχως εσένα μου πανσελήνη.
Μέσα στη θάλασσα μπες καθρεφτίσου
Να ερθώ κι εγώ να ‘μαι μαζί σου
Και να μη φύγεις πάλι ποτέ
Γιατί όλα σβήνουν δίχως εσέ.
