ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…Γιαλό γιαλό την ρότα μου
Γιαλό γιαλό την ρότα μου στης Κίρκης τα λημέρια
με καπετάνιο άνεμο και οδηγό τ’ αστέρια`
βαθιά κύματα με χτυπούν κι η θυγατέρα του Ήλιου
στέκει ολόρθη στ’ άνοιγμα ενός σπηλαίου ανήλιοι
τριγυρισμένη από σκυλιά, λιοντάρια, χοίρους, κότες
-τα καραβοτσακίσματα, της ηδονής οι πότες-
που με το μαγικό ραβδί άλλη μορφή τους δίνει
το ζώο που ’χουν μέσα τους σαν «ζωντανό» να μείνει`
κι αυτή ακόμα καρτερεί σαν τ’ οργωμένο χώμα
να βρει σπορέα Έρωτα, να τον κρατά στο στρώμα!…
*
Δεν είμαι Οδυσσέας ’γώ, μήτε κάποιος Αινείας
κι ούτε τρομάζω μην χαθώ στης Κίρκης «τας θωπείας»`
μάγια να κάνει δεν μπορεί η αδελφή του Αιήτη`
κρατώ από Δράκων γενιά κι απ’ της Στυγός το σπίτι`
θεοί, θεές με προσκυνούν, ορκίζονται σε μένα
αγέννητο κι αιώνιο της Ειμαρμένης αίμα`
δεν θα με κάνει «ζωντανό» το μαγικό ραβδί της
και ούτε για την ηδονή θα μπω μες στο βρακί της`
έχω κρυμμένα ιδανικά κι αστραφτερά ιδεώδη,
δεν γίνονται οι πλάτανοι θάμνοι, φυτά ποώδη!…
*
Γιαλό γιαλό η ρότα μου σε ύφαλους και βράχους
μέσα σε τέλμα βρίσκομαι με φίδια και βατράχους
σε μια βαρκούλα μοναχός – ένας «βραχνός προφήτης»
να ξεστομίζω θαύματα ωσαν παλιός αλείτης
και πάω απ’ του παράδεισου στης κόλαση το δώμα
και βρίσκω εκεί τους άγιους να φλέγονται ακόμα`
βλέπω όλους τους ισχυρούς ανήμπορους – σκουλήκια
στων σκωραμίδων να ορμούν τα επαίσχυντα καθίκια`
τον δρόμο του «Επέκεινα» όποιος στην Γη θα πάρει
μες στην αιώνια έρημο θα ’ναι χωρίς χορτάρι!…
*
Γιαλό γιαλό η ρότα μου και στα φαντάσματά μου
που ’ναι ντυμένα πορφυρά συνέχεια στα όνειρά μου`
και στα γαλάζια πέλαγα εκδράμω στ’ αρμυρίκια
’κεί που τ’ «Αγνά Οράματα» ξεβράζονται σαν φύκια…